Malfaldata animo, ĉap. 227, 228, 229. 230 kaj 231.

Malfaldata animo, ĉap. 227, 228, 229. 230 kaj 231.

 

 227.

incesto

knabo, estu mia filo nun,

ĉar mi volas esti via patro.

aŭ estu vi mia patro

kaj mi fariĝu via filo…

 

ne hontu pro via malforto!

jen mi ĉi tie, nun, ĉe via flanko.

por nutri vin,

por karesi viajn harojn.

por sonigi la voĉon de bob dylan,

kiu ploras pri nia mondo malsana kaj kruela.

poste mi kovros vin per dolĉa lankovrilo,

sed nur poste, kiam

vi endormiĝos.

 

en tiu momento mi estos peco de filo

serĉe de ŝirmejo en la kaverno de via brakumo

kaj ankaŭ peco de patro

por vesti viajn krurojn per miaj kruroj.

kaj, kun la sorĉa intenco doni al vi forton,

mi tenos vian manon kaj movetos viajn fingrojn

per malrapida tiklado

kaj dolĉaj ungogratadoj,

ŝajnigante ke mi ludas.

sed tio, kion mi vere volas

estas veki vian deziron.

tiam vi moviĝos iomete,

kaj nun,

nek patro nek filo,

nek mi nek vi,

estos ni,

ungoj kaj dentoj kaj la enorma mezuro

de la aflikto

kiu nur finiĝas per la neeltenebla orgasmo.

 

kaj se post aliaj dormadoj,

estos mi la nesekura kaj timema kaj malforta,

en tiu momento mi estos la filo

serĉe de la nesto de via brakumo;

sen ia honto.

kaj vi estos mia patro

ĝis la nepreciza tempo kiam ili malaperas,

kaj la patro kaj la filo.

 

kaj venos momento, kiu scias pri tio?,

ene de kiu ni ne plu ŝanĝos rolojn.

patro kaj filo, mi;

vi, patro kaj filo.

kaj ni klopodos por, ni du, solvi pri mankoj

pro ĉio, kion la mondo rifuzis al ni.

per niaj kisoj,

per niaj orgasmoj,

per niaj rigardoj dormemoplenaj

kaj nia senkulpa falo en dormo.

 

228.

A…, estu nun la lasta fojo, kiam mi parolas pri vi.

ni ne plu havas konton por reguligi.

ni geedziĝis je la apogeo de tio, kio estis amo por mi. ni vartis niajn infanojn. vi ilin kondukis for de mi, kun la intenco pri tio, ke mi sekvos ilin, kaj sekve, restos ĉe vi. mi ne iris. mi klopodis por min transformi en amiko de la patrino de leo kaj bruno. sed vi, per via senespera ordonemo, kreas nenecesajn malamemojn en mia koro.

vi nun kondamnas, kun la tuta furiozo de via timo pri vivo, mian seksemon. miaopinie, ĉi via agresemo estas patologia.

vi minacis mian vivon lastatempe. vi diris trifoje sinsekve, ke se mi rakontus al leo kaj bruno ion ajn pri mia vivmaniero – Y… kaj Z… – vi “finos mian vivon”.

ne hodiaŭ, ne morgaŭ, sed postmorgaŭ, leo kaj bruno scios pri mia vivo; pri miaj malamoj, miaj timoj, miaj doloraj momentoj je lernado kaj tio, kio pligrandigas la mezuron de ĉiuj miaj agoj: miaj amoj.

ne hodiaŭ, ne morgaŭ, sed postmorgaŭ, mi parolos al leo kaj bruno pri Z… kaj Y… kaj X… kaj miaj renkontiĝoj, silentaj kaj plenaj je kondamnata ĝojo.

mi ne volas vivi meze de viaj mensogoj, nek meze de viaj vizaĝoj, kiuj ne estas eĉ duono de la vizaĝoj de tio, kio povus fariĝi homaj projektoj.

mi neas tion, kion vi nomas konservema vivo, proponante al la infanoj ladskatolan malliberejon, por ke ili, sardinoj, ŝrumpiĝu, ŝajnigu sin trankvilaj kaj kondamnu sin antaŭ viaj okuloj, kiuj aprovas nur la mortintan morton.

mi volas paroli al ili pri libereco. mi tute ne certas, ĉu tio, kion mi trovas, estas libereco. mi scias, ke libereco estas tio, kion mi serĉas. se mi eraras, mi daŭrigos mian frenezan serĉadon.

ĉar ĉi serĉado estas en ago, ne en konservaĵoj.

vi timas vivi kaj vi minacas mian vivon. mi ne timas viajn minacojn. mi defendas min kontraŭ vi.

la knaboj ankaŭ lernos tion, kiel defendi sin.

kontraŭ vi. kaj kontraŭ mi. kontraŭ miaj intencoj ilin malliberigi.

 

229.

bruno, mi tuj parolos al vi. ne nun, kiam, antaŭ kelkaj momentoj, mi inkluzivigis vin en ĉi supozeblan diskuton kun via patrino.

mi parolos pri viaj bestetoj ankoraŭ unu fojon. pri via ridmaniero, pri viaj demandoj sen facilaj respondoj kaj, ĉefe, pri via dormo plena je dolĉa pluvo, plena je trankvilo, plena je venteto, plena je abeloj sen pikiloj kaj kolibroj.

 

230.

mi skribadas etan romanon, sciencfikciaĵon (mi pensas, ke mi neniam finos ĝin) kaj en ĝi mi listigas miajn heroojn: zaratuŝtro, hamleto, kiĥoto kaj ivan karamazof. mi adoptis ilin kiel miajn plej admiratajn fantaziaĵojn. eblus inkluzivi, en alia tempo, jeremian, la ploranton. sed ne nune. nune, mi listigas la kvar.

mi vespermanĝas kun Z…, duonebria, kaj li petas, ke mi parolu pri zaratuŝtro. mi ploremas. mi ne volas paroli pri zaratuŝtro, ĉar la viro, kiu ĝin verkis, mortis freneza. tio malfeliĉigas min; kiom malproksimen oni povas iri sen akcepti la plej grandan riskon?, la riskon freneziĝi. kio estas vere la antaŭlasta frenezo? ĉu mi jam klarigis ĉi tie, kio estas, por mi, la antaŭlasta frenezo?

mi diras, ke mi ne parolos pri zaratuŝtro, sed pri unu el miaj aliaj herooj. subite, fulmo frapas mian kapon, kaj dekretas: ĉiuj viaj herooj estas frenezuloj. ĉu vi komprenas tion?, Z…. ĉiuj kvar estas frenezaj! ĉiu laŭ sia maniero: zaratuŝtro alportas al homaro halucinigan novan veron kun danĝera moralo; kiĥoto, kun sia plej lirika frenezo, prenas batadon de la mondo, je lia intenco defendi vidvinojn kaj orfojn; hamleto, kun siaj nestabilaj sintenoj, simulante esti tio, kio li vere estas; ivan, kiu konversacias kun la diablo dum li klopodas por klarigi sian diablecan lucidecon.

ĉiaĵoj iomete timigas.

mi ne volas timi pli ol la kvanto, kiu timigas min nun.

foje, ĉe la fundo de mia abismo, aperas la suspekto pri tio, ke ekzistas la risko pri frenezo; foje aperas, laŭ la sama itinero, ke mia frenezo dependas de mi.

 

231.

mi estas dudek unu jaraĝa kaj lilian, amikino ĉe la laborejo, proponas al mi eksperimenton: skribi izolitajn vortojn dum tri minutoj, apartigante ilin post minuto: jen la rezulto:

plumo muro kajero mi jorge dostojevskij tolstoj bach krajono libro lumo dio eterneco libereco kant ŝranko knabo kreitaĵo sento amo taso respondeco

germanalingvo rusalingvo studado anglalingvo mormono promenado aŭtobuso mono laboro buŝo rigardo verda maro atena brilanta homero teatro greka irini papas’ elektra gloro absurdaĵo geniulo genio stulteco nes

nescio nigreco animo ĉielo infero katolikismo granda inkvizitoro brahms mozart Tannhäuser wagner lohengrin germanio angela portugalio vojaĝo letero krajono skribi fino morto stranga

Visitas: 352

Malfaldata animo, ĉap. 221, 222, 223, 224. 225 kaj 226.

Malfaldata animo, ĉap. 221, 222, 223, 224. 225 kaj 226.

 

221.

ĉu tio, kion ni pensas pri homoj, valoras pli ol tio, kio homoj vere estas?

kiam ni pensas pri iu, ĉu ni konstruas profilon pere de tio, kion ni sentas? aŭ pere de tio, kion ni bezonas?

ĉu estus kiel pentri portreton de iu, sed portreton, kiun ni volas havi de li?

B…, vi estis la unua virino en mia vivo. kaj kiom malmulte tio signifas por mi!

mi neniam trovis vin interesa homo. kaj, plej grave, mi neniam fidis vin. mi ne estu kruela, sed honesta. ja, nur honesta.

mi ĉiam sentis, ke vi estis nesekura ino serĉe de la manko de sperto de miaj karnoj.

mi havas leterojn skribitajn al vi, kiuj ne estas tute frenezaj nur ĉar mi skribadis al virino, kiun mi revis ami. kaj tiu virino ne estis vi. vi estis la peranto de mia deziro. kiu ekzistis per si mem.

tio, kio restas estas la agrabla memoro de iu, kiu, en certa momento donis al mi iom da sekureco.

mi sentas, ke mi voris vin por kreski. mi nek hontas nek kulpas, ĉar mi  ankaŭ sentas, ke mi estis vorata.

 

222.

miaj fajraj “buloj”, “buloj” de energio, formikado en mia umbilika ĉakro, kosma orgasmo, kiel mi povas nomi la sperton?, okazis kaj okazas la tutan vivon.

mi ilin sentas kiam forta sencaĵo invadas min. granda emocio, granda streĉiĝo. mi ĉiam eliras el ili en bona farto kaj trankvila.

mi ordinare sentadis ilin post aŭ dum kortuŝa filmo. post dialogo kun V… malofte kun muziko, sed tio ankaŭ okazis.

poste ili malaperis kaj mi longe malpleniĝis je ili. je la kulmino de mia krizo por Y…, la fajra “bulo” venis al mi dum mi ploradis kaj aŭskultadis la “liebestod” de wagner. mi tuj sentis, ke post kiam ĝi finiĝis, mia gastrito fermiĝis en sekundoj kaj kreis bonan sencaĵon de sana neŭtraleco en mia stomako.

mi havis serion de ĉi “buloj” de energio dum la lasta jaro. iun nokton mi faris eksperimentojn kun la ritmo de mia spirado kaj mi trovis manieron instigi ilin. mi sukcesis sed mi ne volis ripeti ĝin, pro timo, kaj ankaŭ ĉar mi pensis ke preferindas lasi ilin al ilia naturaj momentoj.

iun nokton, mi paroladis ĉe magnetofono pri mia “kora” doloro kaj mi decidis instigi la “bulon”, por aŭskulti poste. la rezulto surprizis min: estis la sono de soleca orgasmo, granda ĝojo, spirado, kiu akcelas, ĝemadoj, kiuj leviĝas kaj disvastigas sonojn de granda feliĉo. Poste, ĉe la sama bendo, en unu el la plej agrablaj momentoj de mia vivo, mi rakontis, duone improvizante, duone organizante, mian “rakonton pri la koboldo”.

 

223.

fari artaĵon estas sonĝi kun malfermataj okuloj. sciante, ke vi sonĝas. sciante, ke sufiĉas reveni por atingi la landon de la realo.

tamen, kiom da fojoj!, mi, ni, pendolantaj hamletoj inter la lando de la frenezo kaj la lando de la racio, kiom da fojoj ni konfuziĝas en la landoj de la alia flanko kaj perdas la nocion pri tio, al kio ni apartenas!

mi ankaŭ sentas tion, rilate miajn amojn. ĉu mi amas, ĉar mi amas? aŭ ĉu mi amas ĉar mi kredas, ke mi amas?

 

224.

hieraŭ posttagmeze mi relegis en mia taglibro la tutan monaton de januaro. mi parolis pri la naskiĝo de ĉi granda pasio, kiu pravigas ĉi tutan mian estanton. mi tre kortuŝiĝis, mi rememoris la librojn “sanktega meso” kaj “malhistorio”. kaj mi pensis: ĉi du libroj estis skribitaj en periodo de doloro kaj katastrofo; jen mi, neamata, aŭ kredante min malfeliĉa. kaj mi ankaŭ pensis: se mi devas denove suferi por verki alian libron, mi preferas ne suferi kaj ne plu verki. ke ĉio okazu kiel devas okazi. sed mi preferas esti nur feliĉa.

 

225.

X…, mi sentas pri vi kaj mi, mi sentas, ke ni estas du libroj kiuj parolas pri malsamaj temoj. via enkonduko koincidis kun unu el miaj ĉapitroj. nur tio.

kiel granda kaj forta por mi estis ĉio kio okazis inter ni! kiel mi amis mian amon por vi, kiel mi amis!

mi pensas, ke niaj vojoj malrapide disiĝas, kiel du branĉoj de la sama kreskanta arbo. floroj, se ili ekzistos, estos floroj, kiuj malsimilos je siaj parfumoj.

mi ankaŭ pensas, ke eble vi timas miajn emociojn.

 

226.

Y…, Y…, kiajn strangaĵojn mi lernis de vi?

meze de ĉio, mi sentas ke estas vi tiu, kiu vekis min por ĉi nova vivo. okazis doloro, okazis plorado, okazis grincado de dentoj, mi fariĝis predo de la inferoj, kies konstruo okupis min dum mia tuta vivo. kaj estis por amo al vi, aŭ por eviti ĝin, ke mi bezonis levi la glavon de instinkto kaj batali kontraŭ la dornaro, kiu sufokadis min.

mi ne komprenas tion, kio okazis al mi. Mi ne komprenas tion, kio okazis inter ni.

ega eksplodo de amo, sed nur en mia kapo! por vi, mi estis interesa ulo, kiu vin protektadis kaj karesadis. kaj kiam nia interrilato fariĝis malfacile konservebla, mi, denove infano, blekegis kiel novnaskito.

mi estis devigata lerni aferojn, kiujn mi ankoraŭ ne komprenas.

tiuj ĉi laŭroj, tiu ĉi krono, estas via: vi vekis min, vi eltiris min el la iluzio, kiu estas la burĝa morto: mi vivas; mi suferas; mi vivas; mi suferas; mi vivas; mi suferas; mi vivas kaj mi suferas; mi suferas kaj suferas.

por akordigi tiom da sufero kun ordinara postvivado, mi devis peti helpon de terapio. kaj por plifortigi mian kuraĝon por la seancoj, kiuj estis tiel teruraj, mi devis peti helpon de biodanco kaj akupunkturo. la rezulto estas mia nuno. tumulto kaj kaoso, por min konduki al dezirata ekvilibro.

mi vivas por revi pri lando sen doloro, eĉ se nur por momenteto farata el la lastaj tagoj de mia vivo.

Visitas: 243

Malfaldata animo, ĉap. 217, 218, 219 kaj 220.

Malfaldata animo, ĉap. 217, 218, 219 kaj 220.

 

217.

demando:

Ĉu iu el miaj sekretaj amoraj rendevuoj valoris la penon?

respondo du: jes! ĉiuj!

kion serĉas homo en sia rapida travivado? la feliĉo! kaj kie oni ĝin trovas? ĉu nur en daŭra kaj plena kaj kompleta kaj nekoruptata amo? kial ne, ankaŭ en sekretaj renkontiĝoj de du timoj kaj du sopiroj plenaj je nedaŭra perforto? ni alproksimiĝas, ni alproksimiĝas unu al la alia kaj la besto, kiu loĝas en la fundo de mia animo, serĉas la alian beston. kaj kiel du sendanĝeraj sed tre viglaj reptilioj, ili renkontiĝas per minimumaj tuŝoj, kiuj eksplodigas la stelojn.

la energio de la mondo ne devas nur akcepti atendadon pri kompleta kaj fatalece granda amo. Mi troege amas Z… kaj mi ne trovas manieron igi min amata. cirkonstancoj! necesas navigi la ŝipon de miaj sopiroj kaj permesi al mia volupto ektremi de frenezo pro la sekreta kontakto de alia mondo de ne fiksata orbito, kiel estas la orbito mia. ambaŭ, serĉe de preterpasantaj akvoj nur por malpliigi iliajn etajn soifon.

kaj mi ankoraŭ ne volas paroli pri tio, kion mi lernas.

kiom da homoj povas loĝi unu homo?

 

218.

V…, kiom mi deziradis revidi vin!, ni envolvataj per la plej granda kaj senfina brakumo. longe mi atendis, ke mia juna koro trankviliĝu pri ĝiaj junaj zorgoj, mi atendis tion, ke iam venos unu tago, tiu de nia revido. mi iam skribis al vi, ne ricevis respondon. unufoje, mi alvokis vin telefone: nekredeble, Jorge, nekredeble, ke estas vi.

post tio, silento.

 

219.

leonardo, leonardo. mi volas paroli kun vi denove. memori vin. pensi pri vi.

mi sentas dum ĉi miaj nunaj tagoj, mi sentas, ke mi tenis vin en miaj manoj kiel klara akvo, bebeto. mi banis vin, mi ŝanĝis viajn vindotukojn, mi dormigis vin ĉe mia brusto, mi proponis al vi suĉbotelon meze de noktoj mallumaj kaj posedataj de senfinaj silentoj.

mi havis vin ene de miaj manoj, sendefenda kaj senprotekta.

sed la klara akvo kreskas malrapide kaj nun komencas forflui el miaj manoj, eksteren de mia atingo, eksteren de mia protekto.

vi komencas iri renkonti al vi mem, trovi la vojon, kiu faros de vi rivereton, poste torenton de vivo, ĝis la grandan maron, kie ĉio estas miksata kaj forgesata.

ĝis tiam, amata filo, mia paganeto, mi etendas miajn manojn al vi, por vin teni kiel akvon tiom longe kaj tiom ofte kiom vi bezonos.

mi ne malpermesas vian kreskadon. mi ne kapablas tion fari.

tamen mi ne retiras miajn manojn.

 

220.

protesilao estis mia dua libro. eta tragedio pri greka temo. Mi, impregnata de tekstoj pri tristano kaj izoldo, kun la intenco paroli pri amo kaj morto. se kaino ŝajnas al mi pedanta, protesilao estas eĉ pli. ekzistas en ĝi etaj momentoj, kiujn mi ŝatas, sed entute ĝi estas supraĵa kaj pretendema.

mi ne havis kuraĝon por detrui ĝin. kelkfoje mi pensas versigi ĝin en esperanto kaj transformi ĝin en barokan operon.

Visitas: 661