Categoria: malfaldata animo (rakonto pri psikiatria terapio)

Malfaldata Animo, ĉapitroj  154, 155, 156 kaj 157.

 

154.

          estis periodo en mia adoleskanteco, kiam mi volis ĉesi plenkreskiĝi. plenkreskiĝi estis malfermi la pordon al multaj danĝeraj kaj malagrablaj situacioj! mi sonĝis, plena je nostalgio, pri loĝado en la lando de peter pan. peter pan ne sciis kiel teni min en sia kaverno. la dio tempo rabis mian animon kaj, tra sangadoj kaj larmoj, plej multaj kamuflataj kaj subpremataj, mi plenkreskiĝis.certa estis la tempo farante el mi plenkreskan homon. hodiaŭ mi eltrovras, ke malfacilas plenkreskiĝi, sed nur kreskado kondukas min al la lando de libereco. lando, ne kaverno. lando de mia hodiaŭo, ne lando de neniamo.

           kion signifas lando de libereco?

           okazas ke, ĉiutage mi sentas min pli reganto de mia destino .mi scias, ke mi povas morti en akcidento aŭ perdi infanon, situacioj, kiuj ne agnoskas la plej etan lumon je libereco. mia ĉiutaga vivo tamen, je tio, kio ne gravitas ĉirkaŭ hazardo, certigas min, ke mi teksas eblojn pri kiel esti etika pro mia mondkoncepto kaj eviti malmoralajn agojn pro manko de scio.

           kiel al mi ŝatis la rakonto pri peter pan! ĝi estis la nura albumo de bildoj organizita dum mia infanaĝo, kiun mi ne havis la kuraĝon detrui.

           kaj tamen, kelkfoje mi ankoraŭ sentas min kiel peter pan.

           tempo, venu malrapide, mi petas. bonvole, malrapide por ne tro dolori!

           bonvole…

 

155.

          ni ludadis, mi kaj B… mi sentas, ke tio ja okazis: mia altiro estis malforta kaj ŝi vidis en mi la eblon fariĝi iniciata tra ŝia korpo. ĉio malrapide interaranĝiĝis, mi pigras pri rakonto de detaloj, eĉ se mi memoras ilin ĉiujn. tiam okazis, ke unu tagon ni decidis, ke estas tempo por seksumado. ĉu vi scias, kie? amiko parolis al mi pri hotelo. mi neniam ĉestis en tiaj lokoj. ĉu eble morgaŭ? jes.

          se nun mi demandas tion, kion signifis al mi tiuj orgasmoj, mi dirus, ke mi memoras ilin kvazaŭ komplikaj masturbadoj, kiuj bezonas antaŭajn agojn, nome amindumi, verki esprimplenajn mensogajn leterojn, je kiuj mi kredadis malpli ol duono de duono, interŝanĝi kisojn kaj brakumojn kaj ŝajnigi grandan intereson, kio tamen ne ŝanĝadis miajn internaĵojn.

          mi povus diri, ke okazis emociigaj momentoj, ke ekzistis en mia koro tuta koncentriĝo de vivo kaj en la animo kanzonoj perforte provokataj de uraganoj. nenio el ĉi tio. la emocio estis malforta. hodiaŭ, tiom da tempo poste, post tiom da amoraj renkontiĝoj, kiam lumoj malsuprenvenas de la spaco por bruligi tion, kion mi povus nomi mi, mi vidas, ke tiuj renkontiĝoj ne estis renkontiĝoj.

          estis nur du sensencaj korpoj, kiuj malrapide demetis la vestojn, en la buŝoj estis mentaj pasteloj. kaj diskretaj tuŝadoj kaj momento, kiam nenio alia povas okazi, se ne penetrado kaj orgasmo.

          se la ĝuo ne estas absoluta, ĝi ne meritas esti memorata. estus multe pli bone sonĝi pri iu alia ĝuo, kvankam tre neprobabla.

 

 156.

          mi sonĝas.

 

157.

          mi alvenas hejmen, kiel mirinda estas ĉi tiu mia domo!, de mi mem konstruita. mi varmigas la lakton, manĝas, mi supreniras al la mansardo, kun la kerosenlanterno kaj je ĝia fragila lumo mi ludas kun la kartaro. iu muziko mallaŭte parolas pri la doloroj de la mondo. mi ne volas fantazi kiel infano, sed la menso marŝas laŭ vojoj, kiujn ĝi mem elektas. kaj mi perdiĝas.

           la muziko silentas, la lumo estas estingita, nur la malgranda horloĝo indikas sian ĉeeston. iom post iom ĝia tiktak sugestas vortojn, kiujn mi ripetos ĝis kiam mi endormiĝos. tio estas kutimo, kiu venas de longa tempo:  mi pensas pri vortoj, kiuj sintezas mian momenton kaj daŭre ripetas ilin en la sama ritmo kiel la horloĝo. ebria pro dormemo, mi aŭskultadas mian propran pensadon: e-ner-gi-o-for-to-a-mo-vol-te-ro-ŝeks-pi-ro-le-o-nar-do-dos-toj- evs-kij-brahms-e-ner-gi-o-for-to…

Malfaldata Animo, ĉapitroj 149, 150, 151, 152 kaj 153.

 

149.

           mi duonpensas la jenon: ni multe plendas pri patroj kaj patrinoj, ĉar ni estas orfoj aŭ malakceptitaj, aŭ neamataj aŭ nesekuraj. ĉu ne estas orfeco kaj malakcepto kaj neamo kaj nesekureco la plej grandaj gutoj en la kaliko de la vivo? tion mi sentas nun. mi sentas, ke mi estis malbone amata kaj malakceptita kaj fariĝis orfo kaj ke mi povas ĵeti kulpojn sur mia patro kaj patrino kaj iuj fratoj. tamen la problemo estas mia, ne ilia; mi povas ilin duonfajrigi  kaj nigrigi per mia furiozo kaj mia ĉagreno kaj mia venĝemo. sed mi ne elaĉetos eĉ unu plumon falintan el miaj flugiloj kaj mi riskas, ke la flugiloj neniam plu havos kuraĝon por alia flugado. mi prizorgu min!

           mi prizorgu min!

           malamataj fantomoj ne donos al mi perditajn flugilojn. hejmaj fantomoj ne instruos al mi pri flugado.

           malakcepto estas parto de la homa kondiĉo!

           malakcepto estas besteca kaj homo estas besto.

           mi ne plu diru, ke ĉi tiu besteca rifuzo, kiu viktimigis min, respondecas pri tio, ke mi sentas min sklavigita al la lando de doloro.

           lasu min konstrui miajn novajn flugilojn laŭ mi mem, pere de rikolto de disverŝataj plumoj surgrunde, tiuj sennombraj plumoj falintaj el suferoj de aliuloj kaj el miaj propraj suferoj. kaj enĉiele skizu mi la desegnon de mia freneza flugado. kaj plonĝu mi en malplenaĵon, absolute sola, en malplenaĵon je tio, kiu povas esti la malsaĝeco vivi liberan vivon.

           neniu kulpas pri mia doloro. neniu pagos prezojn por neekzistantaj ŝuldoj.

           ĉi tio similas al io, pri kio mi pensis antaŭ kelka tempo, pri la respondecoj de infanoj kaj popoloj rilate gepatrojn kaj registarojn: se mi scias la kaŭzon de la doloro, mi respondecas pri ĝia resanigo.

  

150.

           W…, ĉu ankoraŭ mi ion diru pri vi? mi pensas, ke sufiĉas al mi diri, ke vi estis unu el la plej grandaj amoj de mia vivo. estis venko de feliĉeco, unu tagon, aŭdi vin paroli, je la aĝo de dek du, dek tri: kiam vi translokiĝos al …, mi volas vivi kun vi.

            strange estas, ke mi multe parolas pri ami kaj ankoraŭ nenion diris pri tio, kiom gravas esti amata. ami min ŝanĝas, esti amata ne. sed estas la fakto  esti amata tiu, kiu diras al mia destino, ke ĝia celo havas ian kialon plian.

  

 151.

            ni promenas kune, ni vespermanĝas. mi, hodiaŭ, havas kuraĝon inviti vin.

            ĉu vi restas kaj dormas kun mi?

            ni daŭre promenas. ni estas trankvilaj kaj iras al la dometo en la bieno.

            ni enlitiĝas kaj niaj dolĉaj tuŝeksploradoj kreskas je volupto. Y… sin donas al mi, per kisoj, kiuj apartigas min el la resto de la mondo. la orgasmoj estas preskaŭ samtempaj. estas preskaŭ tuja dormo, kiu ĵetas nin al la bordoj de nia sunplena dimanĉa mateno.

            ĉu vi scias, ke hodiaŭ estas la tago de la patroj?

            ne; mi parolas.

            ĉu vi ne interesiĝas pri tiaĵoj? hodiaŭ mi tagmanĝos kun mia patro.

            do, mi volas specialan brakumon pro la tago de la patroj.

  

152.

            kiel estas bone diri al Z… mi amas vin.

            sed kiel estas pli bone, kiam mi demandas ĉu mi povas vidi vin morgaŭ, kaj li respondas jes.

            kiel bonas kiam vi respondas jes.

  

153.

            iam mi diris al la psikiatro, ke mi amas la virinojn, kiujn mi amis kaj mi enamiĝas al viroj, kiam mi enamiĝas. mi ne scias, ĉu vere estas diferenco, se ĉi tiu frazo havas ian precizecon.

            mi ne scias kiel aliaj homoj amas. nek mi povas diri, ke miaj pasioj estas pli fortaj ol la pasioj de aliaj. se mi skribas tiom multe kiam mi amas,tio  nenion signifas. nek la fakto diri, ke mi haluciniĝas.

            kiamaniere la aliaj haluciniĝas?

            mi povas diri, ke mia amo por Z… estas konstelacio. mi ofte demandas al mi, ĉu la profundo de la nuna pasio ne estas pro stato, certe patologia, nome soleco. mi ankaŭ demandas, ĉu la profunda kaj perforta amo por Z… ne estas pro la nerezistebla volupto, kiun mi sentas por li, kaj kompreneble,  nereciproka. mi demandas ĉu ne ambaŭ.

            mi respondas, ke mi ne volas scii.

            nun mi nur volas dormi kaj, kaj eble sonĝi.

Malfaldata Animo, ĉapitroj  140, 141, 142, 143, 144, 145, 146, 147 kaj 148.

  

140.

           mi amindumis kun B… sekrete. tio plaĉis al mi, ĉar, pro tio ke ŝi estis edziniĝinta kaj najbarino, ni ne rajtis nutri la interrilaton plentempe. mi ne estis enamiĝinta. mi tute ne estis enamiĝinta. fakte, mi esploris min. mi intencis scii tion, kion mi kapablos. unu tagon, inter brakumoj kaj kisoj, mi sentis erektiĝon. do, la aferoj kuris laŭ mia volo.

           mi faradis eksperimentojn pri mi mem.

 

141.

           anstataŭ iri al leciono, mi iris al la kinejo sankta alice por spekti filmon: la dek du laboroj de heraklo. mi estis dek ses jaraĝa kaj vizitadis mezlernejon. la argonaŭtoj preparis la ŝipon, la remistoj komencis sian taktan ritmon, orfeo kantas himnon al la protektanta diino amfitrito kaj la ŝipo komencas sian flosadon al nekredeblaj aventuroj. la filmo finiĝas, mi estas profunde kortuŝita. io moviĝas kaj konvulsias ene de mi. tiuj dioj ĉiuj min persekutas. mi prenas la tramon, mi komencas pensi pri la dio, kiu laŭ ĉiuj estas la nure vera. io tre klara sonas en mia kapo:

           la hodiaŭa homo ne povas esti la nura kiu pravas, kontraŭe al ĉiuj aliaj kredoj. aŭ ĉiuj dioj ekzistas aŭ dio ne ekzistas.

           min atakas teruro, mi sentas frostotremojn, mia spirado igas pli profunda kaj mi rimarkas, ke miaj manoj kaj piedoj komencas vibri. mi tre timas, ĉar estas nova situacio en mia vivo. mi havas la impreson, kvazaŭ mi ekmortas aŭ estas posedata de spirito. la formikado pliiĝas, la spirado akceliĝas kaj la tuta energio de mia korpo ŝajnas koncentriĝi sur aŭ proksime de mia stomako.

  

142.

           mi vojaĝis al petropoliso kaj dum irado kaj reveno mi legis la libron krimo kaj puno. laŭŝajne, nenio ŝanĝiĝis ene de mi. mi penetradis je korpo kaj animo en tiu nova universo, kie eblas vidi la nudan koron de la homo. mi ne scias, ĉu mi rajtas paroli pri identiĝo kun raskolnikov; eble oni povus sugesti identiĝon kun la vivo.

            tuj poste, alveninte al rio-de-ĵanejro, mi trovis min kaptita de violentaj tremadoj, la dentoj grincadis, mi frostotremis, mia korpo bruladis. mi sciis, ke mi havas febron.

            miaj malfermegataj okuloj klopodis por ion kompreni, mi timadis.

            jes, mi timadis. io, kio detruus min aŭ min elprovus, certe eliras el tiu freneza libro.

            kiel scii?

            mi sciis, ke mi timadas.

            el kie la ekscito?

  

143.

           mi pasigas la posttagmezon en la bieno, kun C… ni havis mallongan amaferon antaŭ du jaroj, la sola virino kun kiu mi seksumis post A… kaj la tria de mia vivo. ni ambaŭ inkliniĝas pri rekomenco de amindumo. ni estas amemaj unu al la alia, mi eliras el forta krizo, mi sentas min trankvila. ŝi ne plu ŝajnas iu, kiu maltrankviligas min, ĉar antaŭe mi pensis, ke ŝi havas grandegajn timojn. si ja ŝajnas pli pacema.

            ni starante brakumas unu la alian, mi profunde enamiĝanta al Z…, sed sincere donante min al ŝi. mi sentas min dividita. mia korpo ripozas en paca kaj dolĉa brakumo. mia animo aŭdas malproksiman kanton, kiu parolas pri knabo, kies bildo ne svenas ene de mi.

            Mi decidas, ke miaj manoj karesu unu la alian. sed ili sin premas kaj tordiĝas, plenaj je aflikto.

  

144.

          mi aĉetis la bieneton kaj decidis konstrui mian domon. mi ja havas la kutimon fari ĉion kaj mi revas pri tago, kiam mi teksos kaj kudros miajn proprajn vestojn. mi desegnas, projektas la bazon kaj la plafonon, mi kalkulas, ŝanĝas ion, revenas al la antaŭa ideo, mi malsereniĝas pro mia eta projekto. mi sekvas poŝlibron, kiel konstrui domon. mi aĉetis la unuajn konstrumaterialojn. osvaldo, la filo de la servistino, dekok jaraĝa, helpas min. li preparas la unuajn morterojn, mi rigardas kaj lernas. ĉar li rezignis pri plue labori, mi daŭrigas tute sola. mi freneze plenumas la projekton de mia revo. mi malsupreniras foje kaj refoje al la kaskadeto, de tie mi alportas la sitelojn kun la necesa akvo. la muroj malrapide kreskas. pro manko de praktiko, la mortero estas farita laŭ ne tiel ĝustaj receptoj. kaj ĉar la mortero estas neregula en ĝia preparado, la interbrikaj strioj montriĝas je malsamaj nuancoj de grizkoloro.

  

145.

           du eltrovroj multe tuŝis mian vivon.

            la unua okazis post legado de skribaĵoj de schopenhauer, kiuj parolis pri amo. por li la amo estas nenio plie ol dignigata formo de sekso. tio skurĝis mian animon, sangigis mian koron. ne, ne!, kio pri la idealo, la pureco, la virgeco, la spirito? kion fari kun ĉi tiu granda deziro fari de la amo la plej bela ago de mia vivo?

            mi opiniis abomeninda la pozicion de la filozofo. mi devis esti dek sep jaraĝa. tamen, ĉi vidpunkto iom post iom nestiĝis en mia mondkoncepto. mi akceptis ĝin kiel netuŝeblaĵon, ideo kontraŭ kiu oni ne sukcesus argumenti.

  

146.

           nun, nuntempe, meze de ĉi tre stranga travivaĵo, kiu estas miaj lastaj tagoj, mi sentas min perpleksa, sen kapablo elekti, senkontrola en mia manko de kontrolo, mi atribuas al mi, pli ol antaŭe, la kondiĉon de konfuza infano.

  

147.

           kiom da semajnoj mi vivis kun Y… la plej lirikan amrilaton de mia vivo? mistero. mi ne kapablas memori.

           ni estis kune dum mia tuta libertempo, ni dormis brakumante unu la alian, ni vekiĝis meze de amoro. mi eniradis endomen portante lin ĉe miaj brakoj, meze de la nokto, sub la lumo de plenluno, mi kantadis, por lin dormigi, rakontadis mil rakontojn kaj filmojn el miaj kvardek jaroj. lia avida buŝo vekis en mi la furiozon de la sirenoj kaj post nura rigardo al liaj okuloj, mi tute ekscitiĝis. kiam li ne dormadis ĉe mi, mi iris per auto al lia domo je la oka matene, parkante du-tri blokojn malproksime, ĉiutage en diversa loko, por ke neniu suspektu. ni alvenis kaj jen la teo, kiun mi lasis preskaŭ pretan sur la brulanta lignoforno, kaj jen la matenmanĝa tablo, kun floroj kaj frenezaj amaj versetoj. kaj ni studadis kaj faris planojn por pliaj studoj. mi ploradis la tutan tempon. ni legadis edipon kaj mi ploradis. ni legadis ŝekspiron kaj mi ploradis. ni aŭskultadis muzikon kaj mi ploradis. mi diradis mi amas vin, ridante kaj plorante kaj kisante lian buŝon. kaj ni nin duŝadis kune kaj babiladis ĉe la varma lignoforno kaj vespermanĝadis en restoracioj kaj iradis al teatro aŭ kinejo. kaj se mia brako tuŝetadis lian brakon, mi rigardadis lin kaj murmuradis per lipoj: mi amas vin.

           subite li aperis kun iu ulo kaj diris, poste ni priparolos. kaj malaperis kaj lasis min starantan kaj senkonprenan en la vortico de la jara foiro de la placo de la ordo. certe antaŭe okazis malpacetoj, malkonsentoj aŭ io ajn. la malespero de mia pasio ne permesis al mi percepti ion ajn.

           mi vekiĝis meze de la nokto, mi estis sola, mia stomako doloris laŭ freneziga maniero.

           mi ekploris terurigita, nekonata plorado antaŭe neniam okazinta. mi sciis, mi sentis, mi estis certa, ke tiu doloro ne estis fizika.

  

148.

          do, tiu inerteco, tiu sensento, kiun mi sentis en la tramo, revenante de la kinejo, forte koncentriĝis proksime al la stomako. granda vibrado en la preciza loko, kie estas, poste mi scios, la suna plekso. ĉio fariĝis pli lumigita, mi sentis min bone. timeme, sed bone. mi pensis: se ĉi tio estas morto, morto estas bela. malrapide tio trankviliĝis, finfine.

            poste, ĉar tio ripetiĝos, mi nomos tiun sperton mia fajroglobo. mia energia pilko, mia kosma orgasmo. mi ne plu timis. mi sentis min tre trankvila, eĉ sen kompreni tion, kio okazas.