apolo e jacinto. 0 e 1

apolo e jacinto, 0.


Este livro é dedicado a todo aquele que esconde sua voluptuosa face de pedofilia atrás de sua voluptuosa máscara de castidade.


Seu arco na mãao as aves ferir,
a las que cantavan leixa-las guarir,
a las aves meu amigo.

Seu arco na mãao as aves tirar,
a las que cantavan non nas quer matar,
a las aves meu amigo.

(Cantiga d’amigo. Fernando Esguio).


Meu pensamento me leva por seus caminhos. É um senhor absoluto, meu pensamento.
Vai, dominador, por seus caminhos, e arrasta, atrás de si, à força, o meu desejo.
Meu pensamento não me pertence. Eu é que pertenço a ele.


apolo e jacinto, 1.

desde a manhã, o castelo explodia em risos e canções. primeiro, a senhora havia presenteado com uma medalha de ouro o chefe das duas guarnições que aprisionaram os sete. a seguir, cavaleiros empenharam-se no torneio, caindo, quase todos, com estrépito de metais que se batem. o último deles, invicto, recebeu de todas as jovens casadoiras, sorrisos e vivas. e, finalmente, o banquete. os dentes trincavam as carnes mal cozidas das caças abatidas, ainda cheias de um sangue aguado. o vinho escorria pela barba dos nobres e um alaúde acompanhava o canto de um garoto, de roupas coloridas, muito bonito e tímido.
o vencedor dos torneios, levantando sua taça, gritou alto:
aos capitães, que aprisionaram os sete!
todos gritaram em coro. foi nesse momento que o senhor do castelo observou a falta de hans von bayern, seu velho conselheiro. cochichou no ouvido de alio, seu criado particular, e este saiu. o jovem já volta com a notícia de que o velho estava no terraço e o senhor sai a procurá-lo. algum guarda pretendeu segui-lo.
fica aqui. sairei sozinho.
e principiou a subir a escadaria de pedra. súbito sua mão tocou num anel de ferro. parou, disparou-se-lhe o coração, olhou para os lados, para certificar-se de que ninguém estaria vendo, puxou rápido o anel, que fez abrir ao lado um bloco de madeira. entrou e, do lado de dentro, comprimiu o mecanismo, que se fechou.
não entendeu o porquê daqueles sobressaltos. seus pés tatearam a escuridão, mas as pernas tremiam descontroladas. aos poucos o olhar se foi acostumando e já dava para divisar os degraus que subiam e desciam, paralelos à escada exterior. apenas ele e hans sabiam daquelas escadarias. para elas davam acesso cinco portas camufladas, espalhadas estrategicamente pelo castelo. ninguém jamais se perguntara por que cinco dos anéis eram de ferro e não de bronze, como todo o resto. nem se sabe mesmo se alguém os notara, os fechos misteriosos: bastava puxá-los um pouco para cima e no lado se abria uma passagem de quase um metro de largura.
Há muito não entro aqui. Tinha esquecido este mundo de trevas. Seguramente não visitei estes labirintos nos últimos cinco anos. Era novo, não tinha casado ainda e me esquecia de mim, rondando na escuridão, ouvindo as conversas veladas e arrebentadas, como palavras avulsas num roto pergaminho.
Na verdade, nunca entendi direito por que vinha aqui nem por que parei de vir. hans diria: impulsos da mocidade. Acho que não conseguirei falar com ele, não sei por que tremo tanto. Não voltarei à festa. De repente me envolveu uma estranha atmosfera esquecida de mofo, escuridão e pensamentos loucos. Tenho medo disto tudo. Há um abutre vigiando meu coração, pronto para arrancar dele um pedaço vital à minha tranqüilidade.
trêmulo e assustado, ele subiu uns cinco degraus e vislumbrou as curvas da escadaria que subia tortuosa até o alto da torre, onde um pequenino furo na parede permitia que se divisasse um pedaço da praia e o mar sem fim. não, não era o mar sem fim que ele queria ver. desceu alguns degraus e algo arrebentou de súbito, dentro dele, um horror, uma lembrança indefinida. subiu apressado, ouviu pela fresta, silêncio, comprimiu a mola e saiu pela abertura, respirando fundo, os olhos desacostumados da luz das tochas oleosas.
Continue lendo “apolo e jacinto. 0 e 1”
Visitas: 219

Gil Vicente 33. LA ŜIPO DE LA AMOJ (1527)

Amoro

Resumo:

Venas Princino, kiu sin prezentas kiel alegorio de la urbo Lisbono. Ŝi salutas la Reĝon, la Reĝinon kaj la nobelaron. Eksterlanda Princo petis de ŝi karavelon. Li estas enamiĝinta kaj intencas iri al la maro serĉe de famo. Lisbono diras al li ke la ŝipo apartenas al la Reĝo. Li petas permeson por prepari en la haveno la ŝipon de la amoj ĉar en Portugalio estas la plej bonaj ŝipoj. Kaj li prezentas la diversajn karakterizojn de la ŝipo, rilate kun la plezuroj kaj la doloroj de la amo: la velo estos farata el espero, la topmasto el gracio, la lumturo, el trompoj… Kaj la kapitano estos Amoro mem, la dio. Oni kunportas al la centro de la scenejo replikon de karavelo. La dio de amo okupas sian postenon kaj defilas antaŭ ni kelkaj homoj enamiĝintaj por fari la vojaĝon al la lando de la ama fortuno. Frato freneziĝinta pro amo kaj kiu parolos sensencaĵojn dum la tuta tempo; paĝio diras ke ĉi Frato estis grava saĝulo kaj Amoro diras: “kiel oni sentos mian povon, se ne ĉe venkitaj saĝuloj? ju pli saĝaj, des pli perditaj, laŭ la diro de Salomono.” Venas enamiĝinta Paŝtisto; Nigrulo kun sia nekomprenebla parolado; Maljunulo perdiĝinta pro amo: “Maljunulo, via mondo jam finiĝis! Ne, mi pensas nun ke la tuta mondo kiu perdiĝis denove venas al mi!”; du Nobeloj, kiuj komentas pri la amindumadoj de la korteganoj. Amoro signalas kaj ĉiuj enŝipiĝas kaj kantante ekvojaĝas.

GV101. Nobeloj de la Princo

Muy serena está la mar,
Á los remos, remadores,
Esta es la nave damores.
Al compas que las serenas
Cantarán nuevos cantares,
Remareis con tristes penas
Vuesos remos de pesares;
Terneis sospiros á pares,
Y á pares los dolores.
Esta es la nave damores.

Y remando atormentados,
Hallareis otras tormentas
Con mares desesperados,
E desastradas afrentas;
Terneis las vidas contentas
Con los dolores mayores.
Esta es la nave damores.

De remar y trabajar
Llevareis el cuerpo muerto,
Y al cabo del navegar
Se empieza a perder el puerto.
Aunque el mal sea tan cierto,
Á los remos, remadores.
Esta es la nave damores.

Tre serena estas la maro,
Al la remiloj, ho, remistoj,
Ĉi tiu estas la Ŝipo de la Amoj.
Je la takto laŭ kiu la sirenoj
Kantos la novajn kanzonojn,
Vi remos kun malĝojaj penoj
Per viaj remiloj de ĉagrenoj;
Vi multege suspiros
Kaj multege sentos dolorojn.
Ĉi tiu estas la Ŝipo de la Amoj.

Kaj en turmentoj remantaj
Vi trovos novajn tempestojn
Kun senesperigaj maroj
Kaj afliktoj malfacilaj;
La vivoj iĝos feliĉaj
Des pli grandaj estos la doloroj.
Ĉi tiu estas la Ŝipo de la Amoj.

Pro remado kaj penado
Viaj korpoj duonmortos,
Kaj fininte la veturado
Oni ekperdas la havenon.
Eĉ se malbonaĵo estas efektiva,
Al la remiloj, vi, remistoj.
Ĉi tiu estas la Ŝipo de la Amoj.

(kantas Graciano Santos)

GV102. Frato

Que fermosa caravela!
Quem fosse o capitão dela!
Caravela de Coruche
Vai por nabos a Pombeiro.
Quem fosse o capitão della!
Huha! huha! huha! huha!

Caravela de Lisboa
Vai por porros a Castella:
Garrido he o gavião,
Vento bueno nos ha de levar.
Quem fosse o capitão dela!

… Todos

Bom Jesu Nosso Senhor,
Tem por bem de nos salvar…

Kia gracia karavelo!
Kiu estas ĝia kapitano?
Karavelo de Koruĉe
Iras a Pombejro por napoj.
Kiu estas ĝia kapitano?
Huha! huha! huha! huha!

Karavelo de Lisbono
Iras al Kastilio por poreoj:
Belega estas la nizo,
Bona vento kunportos nin.
Kiu estas ĝia kapitano?

… Ĉiuj

Bona Jesu’ Nia Sinjoro,
Bonvole savu nin…

(kantas Rubem Ferreira Jr)

Continue lendo “Gil Vicente 33. LA ŜIPO DE LA AMOJ (1527)”

Visitas: 312

Gil Vicente 32. KOMEDIO PRI LA DEVIZO DE LA URBO KOIMBRO (1527)

celiponcio

Resumo:

Pilgrimanto sin prezentas kaj anoncas ke la teatraĵo klarigos faktojn pri Koimbro kaj ĝia blazono; ĝi montras Serpenton, Leonon kaj Princinon elirantan el pokalo. Nobelulo vivas en la montaro, kiel paŝtisto, kun siaj ĝemelaj gefiloj Celiponcio kaj Liberata. Post konsilo de ermito, la gefratoj foriras por vivi el ĉasado. Kaj la Ermito sin montras: li estas la reĝo Ceridono. Sovaĝulo nomata Monderigon sklavigis siajn gefilojn, la princon kaj la princinon Colimena (Koimbro), kun ŝiaj kvar damoj. Kiam Liberata estas sola ŝi kantas kaj altiras la atenton de la sovaĝulo Monderigon kaj li tuj enamiĝas al ŝi. Celiponcio revenas el la ĉasado kaj rakontas ke li trovis Serpenton kaj Leonon kaj amikiĝis kun ambaŭ. Kiam la Sovaĝulo intencas rabi Liberatan, ŝia frato Celiponcio, helpata de la Serpento kaj de la Leono mortigas Monderigonon. La malliberuloj estas liberigitaj. La kvar damoj klarigas antaŭ la spektantoj kelkajn familiajn devenojn en la urbo Koimbro, kies nomoj estas Kastro, Silva, Soŭza, Pereira (Piroarbo) kaj aliaj.

… Liberata (ĉi peco de kanzono havas la numeron GV084 kaj aperis en Reĝo Duardos)

Soledad tengo de ti,         Nostalgion mi sentas pri vi,
O tierras donde naci.        Ho lando, kie mi naskiĝis.

(kantas Graciano Santos)

Continue lendo “Gil Vicente 32. KOMEDIO PRI LA DEVIZO DE LA URBO KOIMBRO (1527)”

Visitas: 313