o dia sem nome, 18

O dia sem nome, 18.

Ao ouvir o assobio Ingrid num relance pensou o aparelho enguiçou vou levá-lo amanhã mas os homens da tela foram diminuindo e tudo foi ficando curvo e confuso, subindo, escuro, desceu sobre Ingrid o esquecimento. Um punhado de matéria informe, molhada, misturada a roupas bem brancas dentro de uma casa limpíssima, que nunca mais ia ser limpa, até sua total destruição, alguns séculos mais tarde. Nos aeroportos, aviões apodreceram, painéis permaneceram acesos, instrumentos funcionaram para o vazio. A ata da Assembléia Constitucional não foi assinada. O homem que furava um poço ficou lá no fundo, desmanchado, e não foi destruído por vermes que não foram consumidos por bactérias que não mais existiam. O petróleo jorrou para ninguém, milhões de barris incendiaram, as máquinas não precisavam mais do óleo negro. Nas sedes dos jornais, imensos e vazios, não se falou mais da moda nem da economia nem dos ditadores. Na aula de pintura, o modelo nu não mais se levantaria e os estudos amarelaram incompletos. Em Epidauro, o guarda-roupa desenhado para o festival não seria confeccionado e Dionísio, morto, não ouviria mais o entoar da fúria divina das bacantes.
Silêncio de gente, silêncio de animais, silêncio de farfalhar de folhas. O eco repetia pedaços de coisas que tombavam, agora uma parede, daqui a um ano uma janela. O silvo não das serpentes do vento que tinha agora o seu caminho livre. A música não dos pássaros da água acumulada dentro das construções sem telhado, escorrendo depois por sobre panelas furadas, televisores arrebentados, trens parados e enferrujados. 
No fundo do grande mar vagavam os destroços mais leves dos navios e dos submarinos e dos petroleiros, explodidos por não terem sido frenados. Não tinha mais importância, o envenenamento das águas. Não havia vida a matar, agora.
Visitas: 256

dante alighieri – vita nova 29. Lasso! per forza…

Dante Alighieri – Vita Nova 29
Lasso! per forza di molti sospiri… (sonetto)


Lasso! per forza di molti sospiri,
che nascon de’ penser che son nel core,
li occhi son vinti, e non hanno valore
di riguardar persona che li miri.
E fatti son che paion due disiri
di lagrimare e di mostrar dolore,
e spesse volte piangon sì, ch’Amore
li ‘ncerchia di corona di martìri.
Questi penseri, e li sospir ch’eo gitto,
diventan ne lo cor sì angosciosi,
ch’Amor vi tramortisce, sì lien dole;
però ch’elli hanno in lor li dolorosi
quel dolce nome di madonna scritto,
e de la morte sua molte parole.

(canta jorge teles)
Visitas: 270

Gil Vicente 22. KOMEDIO PRI RUBENA (1521)

la sorĉistino

Resumo:

Unua sceno: Prologo, kiel en la latina teatro, anoncas la okazontaĵojn. Rubena gravediĝis  de juna kleriko. Ŝi prezentas malĝojan monologon pri sia situacio (“pli doloras la pentadon ol la  akuŝo”). Ŝia servistino kondukas Akuŝistinon kiu montras kelkajn strangajn sorĉaĵojn por faciligi la akuŝon. (“Diru rapide trifoje: la vorto fariĝis karno: mi vin donacas al Sankta Sadorneto…” La Akuŝistino venigas Sorĉistinon kaj petas ke ŝi zorgu pri la junulino kaj kaŝu la akuŝon de la patro de Rubena.  Kelkaj Diabloj, laŭ ordono de la Sorĉistino forkondukas Rubenan al montaro. Tie naskiĝas knabineton, Cismena.

Dua sceno: La Sorĉistino kaj la Diabloj vartas la knabinon. Du feinoj estas alvokataj, por zorgi pri ŝi. Poste oni vidas la etan Cismenan inter ŝafistetoj. La feinoj aŭguras bonan sorton al la knabino.

Tria sceno:  Kiam Cismena estas juna la Feinoj kondukas ŝin al Kreto. Nobelulino adoptas ŝin kaj post sia morto lasas al ŝi siajn posedaĵojn. Multaj junuloj venas kiel svatiĝantoj je ŝi. Finfine ŝi edziniĝas kun princo el Sirio.

GV060. Benita

Tiempo era caballero,
Que se me acorta el vestir.
La Tempo estas kavaliro,
Kiu mallongigas al mi la vestaron. 

 (kantas Carmen Ziege)

GV061. Sorĉistino

Ru ru, menina, ru, ru,
Mourão as velhas e fiques tu
C’o a tranca no cu.
Ru, ru, knabino, ru, ru,
Mortu la maljunulinoj kaj restu vi
Kun trabo en la anus’

(kantas Jorge Teles)

GV062. Nutristino

Llevantéme un dia
Lunes de mañana.
Iam mi vekiĝis,
Lunde, matene.

(kantas Kátia Santos)

 

GV063. Sorĉistino

De las mas lindas que yo vi. Inter la plej belaj, kiujn mi vidis.

(kantas Jorge Teles)

GV064. Cismena

Grandes bandos andão na côrte,
Traga-me Deos o meu bonamore.
Multaj homoj estas en la kortego,
Ho Dio, kunportu al mi mian belan amaton.

(kantas Carmen Ziege)

GV065. Tolaĵlavistinoj

Halcon que se atreve
Con garza guerrera
Peligros espera.

Halcon que se vuela
Con garza á porfía,
Cazar la queria
Y no la recela:
Mas quien no se vela
De garza guerrera
Peligros espera.

La caza de amor
Es de altanaría;
Trabajos de dia,
De noche dolor:
Halcon cazador
Con garza tan fiera
Peligros espera.

Falko kiu aŭdacas
Kontraŭ militista ardeo
Danĝerojn trovos.

Falko kiu volas
Lukti kontraŭ ardeo
Por ĝin ĉasi
Sentime;
Sed tiu, kiu ne zorgas
Antaŭ militista ardeo
Danĝerojn trovos.

La ĉaso pro amo
Estas kun falko.
Dumtage, laboroj,
Dumnokte, doloroj.
Ĉasista falko
Kontraŭ fierega ardeo
Danĝerojn trovos.

(kantas Carmen Ziege kaj Kátia Santos)

GV066. Dario

D’amores jaço,
Quando as torço d’amores dormo.
Mi kuŝas inter amoroj,
Kiam mi ilin delogas, mi inter amoroj dormas .

(kantas Geovani Dallagrana)

GV067. Dario

Consuelo véte con Dios;
Pues ves la vida que sigo,
No pierdas tiempo conmigo.
Consuelo mal empleado,
No consueles mi tristura;
Véte á quien tiene ventura,
Y deja el desventurado.
No quiero ser consolado,
Antes me pesa contigo:
No pierdas tiempo conmigo.
Konsuelo, iru kun Dio;
Ĉar vi vidas mian vivantan vivon,
Ne perdu tempon rilate min.
Konsolo malbone uzata (*).
Ne konsolu mian malĝojon.
Iru al tiu, kiu feliĉas,
Forlasu la malfeliĉulon.
Mi ne volas konsolon,
Mi ĉagrenas antaŭ vi:
Ne perdu tempon rilate min.

(*) vortludo: Konsuelo (nomo de virino), signifas “konsolon”.

(kantas Geovani Dallagrana)

GV68. Tolaĵlavistinoj

Bien quiere el viejo,
Ay madre mia,
Bien quiere el viejo
A la niña.
Multe amas la maljunulo,
Ho panjo,
Multe amas la maljunulo
La knabinon.

(kantas Kátia Santos)
Continue lendo “Gil Vicente 22. KOMEDIO PRI RUBENA (1521)”

Visitas: 222