dante alighieri – vita nova 21. li occhi dolenti…

Dante Alighieri – Vita Nova 21 
 
Li occhi dolenti per pietà del core… (canzone)

Li occhi dolenti per pietà del core
hanno di lagrimar sofferta pena,
sì che per vinti son remasi omai.
Ora, s’i voglio sfogar lo dolore,
che a poco a poco a la morte mi mena,
convenemi parlar traendo guai.
E perché me ricorda ch’io parlai
de la mia donna, mentre che vivia,
donne gentili, volentier con vui,
non voi parlare altrui,
se non a cor gentil che in donna sia;
e dicerò di lei piangendo, pui
che si n’è gita in ciel subitamente,
e ha lasciato Amor meco dolente.
Ita n’è Beatrice in l’alto cielo,
nel reame ove li angeli hanno pace,
e sta con loro, e voi, donne, ha lassate.
No la ci tolse qualità di gelo
né di calore, come l’altre face,
ma solo fue sua gran benignitate;
ché luce de la sua umilitate
passò li cieli con tanta vertute,
che fé maravigliar l’etterno sire,
sì che dolce disire
lo giunse di chiamar tanta salute;
e fella di qua giù a sé venire,
perché vedea ch’esta vita noiosa
non era degna di sì gentil cosa.
Partissi de la sua bella persona
piena di grazia l’anima gentile,
ed èssi gloriosa in loco degno.
Chi no la piange, quando ne ragiona,
core ha di pietra sì malvagio e vile,
ch’entrar no i puote spirito benegno.
Non è di cor villan sì alto ingegno,
che possa imaginar di lei alquanto,
e però no li ven di pianger doglia:
ma ven tristizia e voglia
di sospirare e di morir di pianto,
e d’onne consolar l’anima spoglia
chi vede nel pensero alcuna volta
quale ella fue, e com’ella n’è tolta.
Dannomi angoscia li sospiri forte,
quando ‘l pensero ne la mente grave
mi reca quella che m’ha ‘l cor diviso:
e spesse fiate pensando a la morte,
venemene un disio tanto soave,
che mi tramuta lo color nel viso.
E quando  ‘l maginar mi ven ben fiso,
giugnemi tanta pena d’ogne parte,
ch’io mi riscuoto per dolor ch’i’ sento;
e sì fatto divento,
che da le genti vergogna mi parte.
Poscia piangendo, sol nel mio lamento
chiamo Beatrice, e dico: “Or se’ tu morta?”;
e mentre ch’io la chiamo, me conforta.
Pianger di doglia e sospirar d’angoscia
mi strugge ‘l core ovunque sol mi trovo,
sì che ne ‘ncrescerebbe a chi m’audesse:
e quale è stata la mia vita, poscia
che la mia donna andò nel secol novo,
lingua no è che dicer lo sapesse.
E però, donne mie, pur ch’io volesse,
non vi saprei io dir ben quel ch’io sono,
sì mi fa travagliar l’acerba vita;
la quale è sì ‘nvilita,
che ogn’om par che mi dica: “Io t’abbandono”,
veggendo la mia labbia tramortita.
Ma qual ch’io sia la mia donna il si vede,
e io ne spero ancor da lei merzede.
Pietosa mia canzone, or va piangendo;
e ritruova le donne e le donzelle
a cui le tue sorelle
erano usate di portar letizia;
e tu, che se’ figliuola di tristizia,
vatten disconsolata a star con elle.

(canta jorge teles)
Visitas: 329

Trilogio de la Barkoj – GIL VICENTE 16. AKTO PRI LA BARKO DE INFERO (1517)

la frato kaj la junulino

Resumo:

La barko de la Diablo devas konduki la pekulojn al la Perdita Insulo. Unu post la alia (aŭ laŭ paro, ĉar la Frato venas kun sia amatino), defilas antaŭ ni kelkaj el la plej bone pentrataj vicentaj tipoj: la Nobelo (kies patro, laŭ informo de la Diablo, enbarkiĝis antaŭ kelka tempo), la Uzuristo, la Stultulo, la Ŝuisto, la Frato kun sia amatino, la Parigistino – virino kiu peradis al iu amorajn renkontiĝojn, ofte devojigante malriĉajn junulinojn – la Judo (ĉar li ne sekvis la fastajn kaj religiajn tagojn), la Juĝisto kun la Prokuroro, pro la subaĉetadoj, la Pendigito, pro ŝtelado, kaj fine kvar nobeloj ĵus mortintaj en nordo de Afriko.  Ĉi tie, neniu trompas, nek la Diablon nek la aŭtoron. Ĉar la Diablo konas iliajn internojn kaj punas ilin per la neindulga vojaĝo. Kaj Gil Vicente, kiu ankaŭ konas iliajn internojn, punas ilin per la senindulga mokado de sia rafinita arto. Nur eskapas la Stultulo ((Feliĉaj estas la malriĉaj en spirito…) kaj la kvar Kavaliroj kiuj mortis en milito, sankta por la katolikoj, ĉar kontraŭ la muzulmanoj.

GV037. Diablo

Á barca, á barca, senhores!
Oh que maré tão de prata!
Hum ventosinho que mata,
E valentes remadores.
Vos me veniredes á la mano,
Á la mano me veniredes;
Y vos veredes
Peixes nas redes.
Al la barko, al la barko, gesinjoroj!
Ho, kia arĝenteca tajdo!
Ĉi mortigema venteto,
Kaj ĉi viglaj remistoj.
Vi venos al miaj manoj,
Al miaj manoj vi venos;
Kaj vi vidos vin
Kiel fiŝoj en retoj.

(parolo kaj kanto: Jorge Teles)

GV038. Kvar Nobeloj, Kavaliroj de la Ordeno de Kristo

Á Barca, á barca segura,
Guardar da barca perdida:
Á barca, á barca da vida.
Senhores, que trabalhais
Pola vida transitória
Memoria, por Deos, memoria
Deste temeroso cais.
Á barca, á barca, mortaes;
Porém na vida perdida
Se perde a barca da vida.
Al la Barko, al la barko sekura,
Evitu la barkon perditan:
Al la barko, al la barko de l’ vivo.
Gesinjoroj, kiuj laboras
Por la pereema vivo
Memoru, je Di’, memoru
Ĉi timegigan kajon.
Al la barko, al la barko, mortemuloj:
Ĉar en vivo perdita
Oni perdas la barkon de l’ vivo.

(kantas Geovani Dallagrana, Gerson Marchiori, Graciano Santos kaj Rubem Ferreira Jr.)
Continue lendo “Trilogio de la Barkoj – GIL VICENTE 16. AKTO PRI LA BARKO DE INFERO (1517)”

Visitas: 221

o dia sem nome, 8

    O dia sem nome, 8.

O que está acontecendo com Toicinho?, perguntou a avozinha ao ouvir aquele ganido longo e terrível. Correu ao quarto de Julek e viu o cão tremendo, com os olhos parados, agora uivando baixinho. Foi então que ela percebeu o assobio, aquele zumbir penetrante e agudo. Julek abriu os olhinhos, franziu a testa, a avozinha surgiu diante dele, curva, diminuindo, ele sentiu afundar-se dentro do cachorro, Toicinho esticou uma patinha que derreteu, o corpo da avó já era uma gelatina perdida no meio das roupas, Julek e Toicinho se fundiram num emaranhado de panos e pelos.
O sudário da morte cobriu Varsóvia e todas as outras cidades do mundo. A tela da tevê mostrou a olhos que se desmanchavam a simultânea e lenta diluição dos dançarinos. As luzes continuaram acesas, o programa continuou no ar, um programa vazio, roupas coloridas amontoadas, formando um grande círculo. A tela não se moveu mais, até quando, muito tempo depois, a luz foi cortada por se ter incendiado uma das centrais de energia.
A água corria, alguma chama lambia pedaços isolados de um grande sepulcro.
Varsóvia finalmente se apagou, depois que os últimos fogos acabaram. As noites voltaram a ser escuras, voltaram a ser escuras as noites. E caladas.
Igual, exatamente igual, em todas as cidades daquele espaço a que tínhamos chamado Polônia. Igual no resto. Onde só o vento e o frio e a chuva e a neve e o sol imenso… iluminando um grande nada…
Visitas: 184