LA FLAVA PEGO
Ĉapitroj 24, 25 kaj 26
24 – Vizitantoj
(Noto: En ĉi ĉapitro, Lobato omaĝas infanajn legantojn de siaj libroj, kun kiuj li interŝanĝadis leterojn. Mi “tradukis” ĉi omaĝon en la Esperantistan mondon. Certe, gravaj nomoj de nia movado ne aperas kaj pro tio mi tre humile pardonpetas.)
Sinjorino Benta neniam permesis al la geknaboj doni la adreson de la bieneto al iu ajn, kaj tio okazis ĉar miloj da infanoj deziris pasigi tempon tie – kaj se ili scius kie estas la loko, ili povus forlasi ĉion por la plezuro renkonti Emiljan kaj gustumi la kuketojn de onklino Nastasja. Estus kaoson. Tamen, kiu kapablas superregi kelkajn infanojn, kiuj estas pli inteligentaj ol la plejmulto?
Kiu, ekzemple, regus Luĉjon Zamenhof ? Aŭ la etan Marjorie Boulton kun la amikinoj Anna Löwenstein kaj Spomenka Ŝtimec? Aŭ Kalmán Kalocsay, aŭ la knabon Gaston Waringhien, aŭ William Auld, aŭ la spertan Gerrit Berveling, aŭ Julio Baghy, aŭ Antoni Grabowski, aŭ Sándor Szathmári, aŭ Konisi Gaku, aŭ Gilbert Ledon, aŭ la petoleman Raymond Schwartz, aŭ Fernando de Diego, aŭ Enrico Dondi, aŭ Aleksander Korĵenkov aŭ Tibor Sekelj, aŭ Karl Schulze, aŭ la kvin brazilanetojn (Geraldo Mattos, Syla Chaves, Evaldo Pauli, Leopoldo Knoedt kaj Gersy Bays), aŭ Laŭlum, aŭ Spiros Sarafian kaj multmultajn aliajn, knabojn kaj knabinojn, kies nomojn oni de rajtas prezenti pro la granda kvanto?
Ĉi scivolemaj infanoj tiom enketis, ke ili fine eltrovis tion, kie estas la bieneto de sinjorino Benta. Kaj komandataj de la agema Luĉjo Zamenhof, aŭ Ludoviketo, ili iris tien. Bedaŭrinde, ili ne elektis la plej bonan momenton kaj aperis ĝuste kiam la roluloj de la bieneto estis ĉe la palaco de Princo Kodadad.
Kiam la Parolanta Azeno, la “administranto”, vidis tiun grupon da infanoj ĉe la pordego, li tien iris por paroli al ili. Continue lendo “Lobato en Esperanto – 09”
