Posts

Publicado em

o dia sem nome, 12

O dia sem nome, 12.

Aquele estranho zumbido não pertencia a Wagner. De onde teria surgido? O homem triste compreendeu de repente o que acontecia
loucos, loucos, loucos…
A música começou a se distorcer, as cores foram se misturando, as linhas ficaram curvas, ele pensou mas não teve tempo de
mas eu venci porque consegui beber a morte antes
E seus olhos se diluíram e os miolos e os ossos e os músculos, num amontoado pastoso, o copo rolou e foi feita a última libação aos deuses infernais das velhas lendas, anunciando com o resto do vinho de cor negra que toda a humanidade e toda a criatura viva se tinha oferecido em holocausto.
A bateria era nova, o Prelúdio e a Morte de amor se repetiram indefinidamente, sem pressa, com a mesma carga de tensão e desespero, durante seis meses e dois dias, quando, finalmente, um pedaço de parede caiu sobre o aparelho, fazendo calar aquele importuno que teimara tanto tempo mais que o resto, falando de amor e de morte para um planeta perdido e mudo.
Publicado em

dante alighieri – vita nova 23. quantunque volte…

Dante Alighieri – Vita Nova 23
Quantunque volte, lasso!, mi rimembra… (canzone)

Quantunque volte, lasso!, mi rimembra
ch’io non debbo già mai
veder la donna ond’io vo sì dolente,
tanto dolore intorno ‘l cor m’assembra
la dolorosa mente,
ch’io dico: “Anima mia, ché non ten vai?
Ché li tormenti che tu porterai
nel secol, che t’è già tanto noioso,
mi fan pensoso di paura forte”.
Ond’io chiamo la Morte,
come soave e dolce mio riposo;
e dico “Vieni a me” con tanto amore,
che sono astioso di chiunque more.
E’ si raccoglie ne li miei sospiri
un sono di pietate,
che va chiamando Morte tuttavia:
a lei si volser tutti i miei disiri,
quando la donna mia
fu giunta da la sua crudelitate;
perché ‘l piacere de la sua bieltate,
partendo sé da la nostra veduta,
divenne spirital bellezza grande,
che per lo cielo spande
luce d’amor, che li angeli saluta,
e lo intelletto loro alto, sottile
face maravigliar, sì v’è gentile.

(canta jorge teles)
Publicado em

la tago sen nomo, 11

La tago sen nomo, 11.
Sidnejo, la 15a. de aprilo, je la dua horo frumatene.

John Caldwell malfermis la pordon de la ĉambro kaj eniris kvar kamaradoj.
ĉu hodiaŭ vi deĵoras?
jes. tamen vi povas resti ĉe mi. la aparato estas en ordo, vi aŭdu muzikon.
ni vere volas vidi tiujn filmojn. ĉu vi jam redonis?
ne. la serĝento diris ke li redonos al la posedanto nur ĵaŭde. ĉu vi ankoraŭ ne vidis ilin?
ŝajne mi jam vidis ĉiujn. mi konfuziĝas.
sed vi ne rajtas sin masturbi. Li iris al la necesejo.
ĉu vi legis la intervjuon de Fred.
mi legis en la pasinta semajno. li parolas pri sia muziko sed ne pri la politika situacio…
ne. vi parolas pri alia. la intervjuo estas mallonga. sed li klare diris ke li ne volas aperi kiel heroo, li ne estas heroo de neniu grupo nek ia revolucio.
kaco, ĉi ulo perfidas la interesojn de la popolo.
kial perfidas? li diris ke se li tro parolas lin trafos malfacilaĵoj.
se li volus, li sendus mesaĝojn al la tuta Aŭstralio, li estas protektata pro sia famo.
mi ne konsentas. se li faros tion, la postan tagon oni arestos lin, ĉu tio helpas?
panjo diras ke Aŭstralio estas la nura lando en la mondo kie la popolo elektis diktaturo.
 Continue lendo “la tago sen nomo, 11”