la tago sen nomo, 7

La tago sen nomo, 7.

Tokio, la 15a. de aprilo, je la unua horo frumatene.

Mieko, kvardek du jaraĝa, divorcita, en malgranda apartamento en strato de vigla trafiko en Tokio, Mieko eniras, fermas kaj ŝlosas la pordon, fermas per kroma riglilo, rigardas la horloĝon, unuan horon frumatene, zorgeme prenas la pezan feran stangon per kiu ŝi sigelas la sekurecon de sia apartamento, alkroĉigas ĝin en la hokoj kaj trankviliĝinte suspiras. Mieko malrapidas. Denove ŝi rigardas la horloĝon. Ŝi supozis ke la filmo finiĝus pli frue, ŝi ne ŝatas marŝi en tiu strato je tia horo, sed se ŝi ne foririntus ŝi probable restintus longe sen dormo. Ŝi malfermas la mansakon kaj forprenas paketon de flakoneto kun piloloj por dormi, vendo estas permesata nur antaŭ kuracista preskribo sed la apoteka vendisto delonge konas ŝin, li estas amiko de ŝia filo. Ŝi lokas la flakoneton kune kun alia, ankoraŭ fermita, ĝi certe longe daŭros sed ŝi emas ĉion antaŭzorgi, ĉiam ĉiam kaj tre malofte la vivo neatendite surprizis ŝin per ia embusko ĉar Mieko, kvardek du jaraĝa, divorcita kaj patrino de du gefiloj, ĉiam estas antaŭzorgema.
Mieko scias ke ŝi longe restos sendorma. Tio okazas jam de multa tempo, ŝi trapreĝos globeton post globeto la tutan rozarion de sia vivo, ŝi estos, egale al ĉiuj antaŭaj noktoj, knabino, junulino, virino, ĝis kiam ŝi alvenos al la hodaŭaj tagoj, vivanta konscienco de la noktoj de Tokio, kaj en ĉi momento jam estos matene kaj se ŝi sentos la dolĉan forgeson de dormo ŝi vekiĝos por atendi la sonorileton de la vekhorloĝo, imitaĵo de la okcidenta baroko kiu montras, ete ete, en latinaj literoj, la tre ripetatan skribaĵon “made in Japan”.
Continue lendo “la tago sen nomo, 7”

dante alighieri – vita nova 20. si lungiamente…

Dante Alighieri – Vita Nova 20
Sì lungiamente m’ha tenuto Amore… (canzone)

Sì lungiamente m’ha tenuto Amore
e costumato a la sua segnoria,
che sì com’elli m’era forte in pria,
così mi sta soave ora nel core.
Però quando mi tolle sì ‘l valore,
che li spiriti par che fuggan via,
allor sente la frale anima mia
tanta dolcezza, che ‘l viso ne smore,
poi prende Amore in me tanta vertute
che fa li miei spiriti gir parlando,
ed escon for chiamando
la donna mia, per darmi più salute.
Questo m’avvene ovunque ella mi vede,
e sì è cosa umil, che nol si crede.

(canta jorge teles)

o dia sem nome, 7

    O dia sem nome, 7.

Tóquio, dia 15 de abril, uma hora da madrugada.

Mieco, quarenta e dois anos, separada do marido, num apertado quitineti em movimentada rua de Tóquio, Mieco entra, tranca à chave sua porta, passa o trinco sobressalente, olha as horas, uma hora da madrugada, pega com cuidado a pesada barra de ferro com que sela a segurança do seu apartamento, coloca-a nos dois ganchos e respira aliviada. Mieco é lenta. Olha novamente o relógio. Pensou que o filme terminasse mais cedo, não gostava de caminhar naquela rua àquela hora, mas não tivesse saído e não teria sono e mesmo tendo saído talvez demorasse a dormir. Abriu a bolsa e tirou um embrulhinho com um vidro de comprimidos para dormir, a venda só era permitida mediante receituário médico, mas o farmacêutico já a conhecia de longa data, era amigo de seu filho. Colocou o vidro junto de outro fechado, aquele ainda ia demorar a acabar mas gostava de ser prevenida, sempre fora muito prevenida e muito raramente a vida a tinha apanhado de surpresa nalguma cilada, porque Mieco, quarenta e dois anos, separada do marido e mãe de um casal de filhos, sempre fora muito previdente.
Mieco sabia que ia demorar a dormir. Era assim desde muito tempo, ela dedilharia conta por conta todo o rosário de sua vida, seria, como há tantas noites, menina, moça, mulher, até chegar aos dias de hoje, solitária e insone, consciência viva das noites de Tóquio, e, aí, já seria de manhã e quando ela sentisse o doce esquecimento do sono havia de acordar para esperar soar a campainha do seu despertador que imitava uma preciosidade do barroco ocidental mas que mostrava pequenino, em caracteres romanos, a inscrição tão repetida made in Japan.
Continue lendo “o dia sem nome, 7”