La tago sen nomo, 7.
Tokio, la 15a. de aprilo, je la unua horo frumatene.
Mieko, kvardek du jaraĝa, divorcita, en malgranda apartamento en strato de vigla trafiko en Tokio, Mieko eniras, fermas kaj ŝlosas la pordon, fermas per kroma riglilo, rigardas la horloĝon, unuan horon frumatene, zorgeme prenas la pezan feran stangon per kiu ŝi sigelas la sekurecon de sia apartamento, alkroĉigas ĝin en la hokoj kaj trankviliĝinte suspiras. Mieko malrapidas. Denove ŝi rigardas la horloĝon. Ŝi supozis ke la filmo finiĝus pli frue, ŝi ne ŝatas marŝi en tiu strato je tia horo, sed se ŝi ne foririntus ŝi probable restintus longe sen dormo. Ŝi malfermas la mansakon kaj forprenas paketon de flakoneto kun piloloj por dormi, vendo estas permesata nur antaŭ kuracista preskribo sed la apoteka vendisto delonge konas ŝin, li estas amiko de ŝia filo. Ŝi lokas la flakoneton kune kun alia, ankoraŭ fermita, ĝi certe longe daŭros sed ŝi emas ĉion antaŭzorgi, ĉiam ĉiam kaj tre malofte la vivo neatendite surprizis ŝin per ia embusko ĉar Mieko, kvardek du jaraĝa, divorcita kaj patrino de du gefiloj, ĉiam estas antaŭzorgema.
Mieko scias ke ŝi longe restos sendorma. Tio okazas jam de multa tempo, ŝi trapreĝos globeton post globeto la tutan rozarion de sia vivo, ŝi estos, egale al ĉiuj antaŭaj noktoj, knabino, junulino, virino, ĝis kiam ŝi alvenos al la hodaŭaj tagoj, vivanta konscienco de la noktoj de Tokio, kaj en ĉi momento jam estos matene kaj se ŝi sentos la dolĉan forgeson de dormo ŝi vekiĝos por atendi la sonorileton de la vekhorloĝo, imitaĵo de la okcidenta baroko kiu montras, ete ete, en latinaj literoj, la tre ripetatan skribaĵon “made in Japan”.
Continue lendo “la tago sen nomo, 7”
Continue lendo “la tago sen nomo, 7”