la tago sen nomo, 5

La tago sen nomo, 5.
Varsovio, la 14a. de aprilo, je la 17a. horo.

Julek, kvar jaraĝa, sin alkroĉata sur la ŝultroj de paĉjo, spektas la defilon. Viroj kaj virinoj kun koloraj vestoj paradas dancante kaj ridante. Julek ne scias la kialon de la festo. Li ne komprenis tion diritan de la onklo, kiu parolis pri dudek jaroj de sendependo. Ĉiuj infanoj ricevis blankan flageton kun ruĝa skribaĵo sed Julek forgesis tion, kio skribiĝas sur la flageto, kaj li demandas al panjo kio desegniĝas ĉi tie sed ŝi diras ŝŝŝt kaj daŭre rigardas la paradon kaj ridas.
La viroj kaj la virinoj venas kaj malaperas kaj Julek ne komprenas tion, el kie ili venas, ĉar ĉirkaŭe li vidas nur kapojn, blondajn, brunajn, kufojn, florojn, kaskedojn. En la komenco la vestoj estis aliaj, ili aspektis kiel ursoj, pro la vilaro kiu ilin kovris. Poste venis multaj viroj kaj virinoj katenitaj per ĉenoj kiuj tenis enormajn ferajn bulojn. Julek demandis kaj paĉjo diris vi tro demandas kaj li iĝis malĝoja sed la onklo diris ili simbolas la epokon de la sklaveco kaj Julek demandas tion, kio estas sklaveco, sed panjo diras ŝŝŝt kvietiĝu kontraŭe ni iros hejmen. Sed la onklo prenas lin ĉebruste kaj kisas lin kaj diras sklaveco estas kiam malbonaj homoj, kun pafiloj enmane, devigas la popolon al laborado, por ke la malbonuloj iĝu riĉaj. Subite laŭtega muziko eksonis kaj Julek rimarkas ke li ne plu vidas la gedancantojn kaj li ekgrimpas sur la ŝultroj de onklo kaj la onklo alten levas lin sed la flageto falas kaj li ekploras. Panjo malleviĝas, paĉjo diras ion, la onklo diras ni ne sukcesis trovi ĉar estas tro da homoj sed la maljunulino kiu estas proksime diras prenu ĉi tiun ĉi kaj kisas la frunton de Julek. La flageto estas tute nova kaj ne ĉifita kaj Julek demandas al la maljunulino kio desegniĝas ĉi tie kaj ŝi, kun la okuloj plenbrilaj, diras

Prometeu – Goethe

PROMETEU – Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

Cubra, Zeus, o teu céu
Com nuvens de vapor!
E como um menino
Que corta os cardos
Exercite-se em carvalhos e montes.
Mas a minha terra,
Deixe-a em paz.
E minha cabana,
Feita, não por você,
E o meu fogão,
Por cujas brasas
Você me inveja.

Sob o sol não conheço quem seja
Mais pobres que vocês, deuses.
Cheios de aflição, vocês nutrem,
Com o tributo de vítimas,
E orações suspiradas,
A sua Majestade,
E sentiriam fome
Se não houvesse crianças e mendigos
E tolos cheios de esperanças.

Quando eu era menino,
Nada sabendo, ingênuo, inconsciente,
Levantei o meu olhar errante
Até o Sol, como se acima houvesse
Ouvido para ouvir o meu lamento 
E coração como o meu,
Para ter piedade de minha dor.

Quem me ajudou
Contra a arrogância dos Titãs?
Quem me livrou da morte
E da escravidão?
Não foi você sozinho quem isto cumpriu?,
Coração de santo ardor!
E assim ardendo, jovem e bom,
Traído, ainda agradeceu
Ao que dorme lá em cima?

Honrar a você? Para quê?
Você alguma vez aliviou
A dor do angustiado?
Você alguma vez fez secar
O pranto do aflito? 
Quem forjou em mim o Homem
Não foi o Tempo onipotente
E o Fado eterno?,
Senhores de mim e de você!

Então você acha
Que eu deva odiar a vida
E fugir para um deserto
Só porque nem todas as ilusões
Se realizaram?

Aqui eu me sento e faço homens
À minha imagem,
Numa linhagem que seja igual a minha,
Para sofrer, chorar,
Gozar e ser feliz,
E ignorar você,
Como eu faço.

canções infantis em Esperanto 20. eu fui no tororó

AL TORORO’ MI IRIS (eu fui no Tororó)


Al Tororo’ mi iris
Sed la akvon mi ne trovis.
Mi trovis brunulinon
Kiu ĉe la puto dormis.

Ni profitu tutan nokton
Ĉar ekiĝas la festeno,
Se ni ne dormas nun,
Dormu ni dum frumateno.

Nun vi, Karolina (ho Aneto)
Nun vi, Karolina (ho Aneto)
En la rondon venu
Sola restu vi.

Sola mi ne restu,
Jen pli bona ŝanco,
Ĉar mi havas Anan (Izan)
Por amuza danco.

Metu, metu la piedon
Ĉe la mia, tie ĉi.
Kaj ni kantu, kaj ni dancu,
Kaj ni giru ĝis ebri’.

Preterpasis mi la pordon,
Hundo mordis min, ho Di’.
Ne prizorgu, ne prizorgu,
la doloron sentis mi.

(canta jorge teles)