Posts

Publicado em

Monteiro Lobato

Fábulas

Fábulas 64, 65, 66, 67, 68, 69 e 70

 

64 – A galinha dos ovos de ouro

         João Impaciente descobriu no quintal uma galinha que punha ovos de ouro. Mas um por semana apenas. Louco de alegria, disse à mulher:

         – Estamos ricos! Esta galinha traz um tesouro no ovário. Mato-a e fico o mandão aqui das redondezas.

         – Por que matá-la, se conservando-a você obtém um ovo de ouro de sete em sete dias?

         – Não fosse eu João Impaciente! Quer que me satisfaça com um ovo por semana, quando posso conseguir a ninhada inteira num momento? Continue lendo “Monteiro Lobato”

Publicado em

Lobato en Esperanto – 06

Fabloj

Fabloj 57, 58, 59, 60, 61, 62 kaj 63

 Tradukis Jorge Teles

 

57 – Sekreto de virino

         Ĉar Fidindina fanfaronis pri tio, ke ŝi estas diskreta, ŝia edzo decidis fari eksperimenton. Dum la nokto li vekis ŝin kun ektimigita mieno kaj diris:

         – Kia stranga fenomeno, Fidindina. Ĉu vi povas kompreni tion, ke mi ĵus demetis ovon?

         – Ĉu ovon? – ekkriis la virino, kun larĝiĝantaj okuloj.

         – Ĝuste tio, kion mi diris. Kaj jen ĝi, ankoraŭ varma. Sed aŭskultu bone: ĉi tio devas resti kiel sekreto inter ni. Vi scias, kia estas la mondo. Se la novaĵoj ĉirkaŭos, ĉiuj komencos moki min kaj fine ili donos al mi moknomon. Do, zorgu pri via lango. Neniam diru ion al iu ajn.

         La virino ĵuris sekreton kaj sciis konservi ĝin dum kelkaj horoj, dum estis nokto kaj ŝi havis neniun al kiu paroli. Sed tuj kiam tagiĝis, ŝi saltis el la lito kaj kuris serĉe de la najbarino Tereza. Continue lendo “Lobato en Esperanto – 06”

Publicado em

Monteiro Lobato

Fábulas

Fábulas 57, 58, 59, 60, 61, 62 e 63

 

57 – Segredo de mulher

         Como a Fidência se gabasse de ser discreta, seu marido resolveu tirar a prova. E para isso uma noite acordou-a com ar assustado, dizendo:

         – Que estranho fenômeno, Fidência. Pois não é que acabo de botar um ovo?

         – Um ovo? – exclamou a mulher, arregalando os olhos.

         – Pois é para ver. E cá está ele, ainda quentinho. Mas escute: é preciso que isto fique em segredo absoluto entre nós. Você bem sabe como é o mundo. Se a notícia corre, começam todos a troçar de mim e acabam me pondo apelido. Segure, pois, a língua. Nunca diga nada a ninguém.

         A mulher jurou segredo e soube guardá-lo por umas horas, enquanto era noite e não tinha com quem taramelar. Mas logo que amanheceu pulou da cama e foi correndo em procura da comadre Teresa. Continue lendo “Monteiro Lobato”