Monteiro Lobato

Fábulas

Fábulas 8, 9, 10, 11, 12,13 e 14

 

08 – O velho, o menino e a mulinha

         O velho chamou o filho e disse:

         – Vá ao pasto, pegue a mulinha e apronte-se para irmos à cidade, que quero vendê-la.

         O menino foi e trouxe a mula. Passou-lhe a raspadeira, escovou-a e partiram os dois a pé, puxando-a pelo cabresto. Queriam que ela chegasse descansada para melhor impressionar os compradores.

         De repente:

         – Esta é boa! – exclamou um viajante ao avistá-los. – O animal vazio e o pobre velho a pé! Que despropósito! Será promessa, penitência ou caduquice?…

         E lá se foi, a rir. Continue lendo “Monteiro Lobato”

Monteiro Lobato en Esperanto – 06

FABLOJ

Fabloj 1, 2, 3, 4, 5, 6 kaj 7

 Tradukis Jorge Teles

 

01 – La bona formiko

         Estis juna cikado, kiu havis la kutimon fajfadi proksime al formikejo. Ĝi nur haltis kiam ĝi estis laca; kaj ĝia amuzo estis rigardadi la formikojn en ilia eterna tasko provizi la deponejojn.

         Sed la bona vetero fine pasis kaj venis la pluvoj. Ĉiuj bestoj tremadis kaj dormetadis la tutan tagon en siaj nestotruoj.

         La kompatinda cikado, senhejma sur sia seka branĉeto antaŭ ĉi profunda problemo, decidis serĉi helpon de iu.

         Kun vundita flugilo kaj lamante, ĝi iris al la formikejo. Kaj frapis – tok, tok, tok…

         Aperis formiko, envolvata en lana ŝalo.

         – Kion vi volas? – ĝi demandis, dum ĝi ekzamenadis la malĝojan almozulon, malpuran je koto kaj tusantan.

         – Mi serĉas helpon. La malbona vetero ne haltas kaj mi…

         La formiko rigardis ĝin de supre malsupren. – Kaj kion vi faris dum la bona vetero, ke vi ne konstruis vian domon? Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 06”

Monteiro Lobato

Fábulas

Fábulas 1, 2, 3, 4, 5, 6 e 7

 01 – A formiga boa

          Houve uma jovem cigarra que tinha o costume de chiar ao pé de um formigueiro. Só parava quando cansadinha; e seu divertimento então era observar as formigas na eterna faina de abastecer as tulhas.

         Mas o bom tempo afinal passou e vieram as chuvas. Os animais todos, arrepiados, passavam o dia cochilando nas tocas.

         A pobre cigarra, sem abrigo em seu galhinho seco e metida em grandes apuros, deliberou socorrer-se de alguém.

         Manquitolando, com uma asa a arrastar, lá se dirigiu para o formigueiro. Bateu – tique, tique, tique…

         Aparece uma formiga friorenta, embrulhada num xalinho de paina.

         – Que quer? – perguntou, examinando a triste mendiga suja de lama e a tossir.

         – Venho em busca de agasalho. O mau tempo não cessa e eu…

         A formiga olhou-a de alto a baixo. – E que fez durante o bom tempo, que não construiu sua casa? Continue lendo “Monteiro Lobato”