Posts

Publicado em

Monteiro Lobato en Esperanto – 03

 Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉapitroj 9 kaj 10

 Tradukis Jorge Teles

 

9 – Emilja vendas la rinoceron

            Emilja klopodis por serĉi alian klienton. Ŝi iris al la kuirejo kaj proponis la negocon al onklino Nastasja. La nigrulino, kiu senplumigas kokidon, eĉ ne aŭdis ŝin; ĉar Emilja insistadis, ŝi nur diris, per ŝerca tono:

            – Nur tio mankas, stranga besto ĉi tie por timigi nin! Se estus ĉokoladujo, mi farus komercon, ĉar la mia rompiĝis.

            Al sinjorino Benta estis senutile oferti. La kompatinda sinjorino timis bestojn, precipe post kiam ŝi devis grimpi sur bambuaj kruroj en la tago de la atako de la jaguaroj.

            La Vicgrafo povus akcepti, ĉar la aristokratoj amas grandĉasaĵon – sed la kompatinda Vicgrafo apartenis al la klaso de ruinigitaj sinjoroj, kiuj nur havas la titolon de nobelo. Li neniam havis eĉ rompitan groŝon.

            Nazulino… Vostuleto…

            Emilja estis en la plej granda nedecidemo kiam Kleo aperis. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”

Publicado em

Monteiro Lobato – Caçadas de Pedrinho

MONTEIRO LOBATO

 Caçadas de Pedrinho

Capítulos 9 e 10

 

9 – Emília vende o rinoceronte

               Emília tratou de procurar outro freguês. Foi à cozinha e propôs o negócio à Tia Nastácia. A negra, que estava depenando uma galinha, nem a ouviu no começo; depois, como Emília amolasse, disse apenas, em tom de brincadeira:

               – Era só o que faltava, esse bicho de nome esquisito aqui para meter medo na gente! Se fosse uma chocolateira eu fazia negócio, porque a minha está vazando.

               Para Dona Benta era inútil oferecer. A pobre senhora tinha horror a bichos, sobretudo depois que teve de meter-se em pernas de pau no dia do assalto das onças.

               O Visconde seria capaz de aceitar, porque os fidalgos adoram as grandes caças – mas o pobre Visconde pertencia à classe dos fidalgos arruinados que só possuem o seu título de nobreza. Nunca teve de seu nem sequer um tostão furado.

               Narizinho… Rabicó…

               Estava Emília na maior indecisão quando a Cléu apareceu. Continue lendo “Monteiro Lobato – Caçadas de Pedrinho”

Publicado em

Monteiro Lobato en Esperanto – 03

 Ĉasadoj de Peĉjo

 Ĉapitroj 7 kaj 8

 Tradukis Jorge Teles

 

7 – La atako de la jaguaroj

            Trinkinte kafon kun maiza faruno, Peĉjo pendigis la Vicgrafon sur la plej alta branĉo de proksima arbo, armata per la binoklo de sinjorino Benta, por averti pri la alveno de la jaguaroj. La eminenta nobelo tamen kutimis vekiĝi malfrue, ĉirkaŭ la deka, pli-malpli. Konsiderante tion, li decidis dormi sur la eta branĉo, certa, ke nur ĉirkaŭ la deka horo venos la jaguaroj. Li dormis kaj pro tio ne sukcesis sciigi pri la alveno de la jaguaroj, kiuj jam estis tre proksimaj. Tiu, kiu rimarkis ilian proksimecon, estis Emilja, kiu havis mirindan nazon.

            – Mi sentas la odoron de jaguaro en la aero! – ŝi subite kriis. Pro la sugesto aŭ ĉar efektive estis jaguara odoro en la aero, ĉiuj levis la nazon kaj flaris fortan jaguaran odoron. Kiel do la Vicgrafo donis neniun averton? Peĉjo kuris al la korto kaj kriis:

            – Sciigu min tuj, pigrulo! Ĉu vi ne vidas, ĉu la jaguaroj jam alvenas?

            La kompatinda sinjoro vekiĝis kun kriego kaj, ankoraŭ plena je dormemo, li rigardis tra la binoklo, sed en la kontraŭa pozicio, tiel ke li opiniis ke la jaguaroj estis tre malproksime. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”