Resumo:
Anĝelo prezentas la prologon. Li diras ke oni spektos la kreadon de la mondo “ab initio” (ekde la komenco) ĝis la Resurekto. La mondo estis kreata sed Lucifero estis kaptata de envio. Laŭ Belial, la helpanto de Lucifero, Dio donis al la viro kaj al la virino tion, kion Li prenis de la demonoj. Lucifero ordonas al Satano: “Transformu vin en serpenton, por trompkaŝemo, por ke vi aspektu kiel de la sama fruktoĝardeno, tiu, kiu ĉion scias pri la specialaj proprecoj de la fruktoj. Kaj vi diru: Gracia sinjorino, vi sciu ke la frukto al vi malpermesata, ho, kiom da scienco estas en ĝi entenata.”
Post la unua peko, nome la malobeo, la Anĝelo venigas la Mondon, vestata kiel reĝo, kaj la Tempo. La mondo devas proponi al Adamo kaj Eva la kondiĉojn por dumviva sintenado. Venas la Morto kaj Eva diras: “jen, ĉi malĝojaĵo estas de mi naskita, pro nia malĝojo”. La Mondo venigas Abelon, la unuan viron naskiĝintan de virino, kiu konos la Morton. Abelo, ŝafista knabo, kantas kanzoneton kiu laŭdas la naturon. Satano tentas Abelon, sed estas forpelata. Venas la Morto por konduki la paŝtiston. “Ho, Tempo, do ĉi tie estas tiel mallongaj la vivoj?”. La Morto lasas lin en la Limbo. Ĝi ankaŭ kondukas Adamon kaj Evan. La Mondo venigas Ijobon. Satano tentas lin, ljob estas punata per la morto de siaj gefiloj, la perdo de siaj posedaĵoj kaj la lepro. Antaŭ la Morto diras Ijob: ” Ĉar Li estas la juĝanto pri la vero, sen plia prokrasto fariĝu Lia volo.” La Mondo venigas Abrahamon, Moseon, Iesajan kaj Davidon. Diras Abrahamo: “Ho tre alta Dio, nekonata, sinkaŝata, montru vi al la gentoj, ĉar jam estas la horo.” Diras Moseo: “Kaj Li persone estos ĉe mi, kiam mi skribos la kvin librojn.” Kaj diras David: “La plej de Dio akceptata ofero estas la suferanta spirito.” Kaj diras Jesaja: “La ofero estas la Mesio, kiu naskiĝos en Bet-Leĥemo, lando de Judujo.” La kvar laŭdas la kreadon de la Mondo kaj, ĉiu laŭ sia maniero, anoncas la alvenon de la Mesio. La Morto kondukas ilin. Venas Johano, la Baptisto, kaj li predikas: “Ho, furiozaj serpentoj kiuj vagas en la montaro, ho ferocaj drakonoj kiuj vagas en la dezertoj, aŭdu la sekretojn kiuj estas kaŝataj.” Li estas tentata sed forpelas Satanon kaj anoncas la Kriston. Ankaŭ li estas kondukata de la Morto. En la Limbo li renkontas la aliajn mortintojn kaj ili kunkantas himnon, per kiu ili petas al la Virgulino ke ŝi liberigu ilin de la malluma prizono, pere de la nasko de ŝia filo. Venas Kristo. La Monto, la Tempo kaj la Morto genuiĝas. Kristo parolas al la Mondo kaj al la Tempo. Satano tentas lin per la bibliaj tentadoj (en la tento pri la adorado, anstataŭ la lokojn de la Biblio, menciiĝas portugalaj urboj). Kristo diras ke li devas iri al Jerusalemo “Ĉar la vipilo atendas min”. Kaj foriras. Post la sceno de la Resurekto kantistoj kunportas mortintan Kriston en procesio. Trumpetaj kaj flutaj sonoj aŭdiĝas. La resurektita Kristo liberigas la arestitojn el la Limbo.
GV099. Abelo, paŝtisto
Adorae, montanhas,
O Deos das alturas,
Tambem as verduras;
Adorae, desertos
E serras floridas,
O Deos dos secretos,
O Senhor das vidas:
Ribeiras crescidas,
Louvae nas alturas
Deos das creaturas. Louvae, arvoredos
De fructo presado,
Digão os penedos,
Deos seja louvado,
E louve meu gado
Nestas verduras
O Deos das alturas. |
Ho montaro, adoru
La Dion de la altaĵoj,
Kaj ankaŭ vi, verdaĵoj;
Adoru vi, dezertoj
Kaj florantaj montoj,
La Dion de la sekretoj
Kaj Sinjoro de la vivoj:
Krestantaj riveroj,
Laŭdu en la altaĵoj
La Dion de la kreitaĵoj. Laŭdu vi, arbetoj,
De ŝatataj fruktoj,
Diru la ŝtonegoj,
Estu laŭdata Dio,
Kaj mia brutaro,
En ĉi verdaĵoj,
La Dion de la altaĵoj. |
(kantas Jonatan Théo)
GV100. Malliberuloj
Voces daban prisioneros,
Luengo tiempo estan llorando,
En triste cárcel escuro
Padeciendo y suspirando,
Con palavras dolorosas
Sus prisiones quebrantando:
– Que es de ti, Vírgen y Madre,
Que á ti estamos esperando?
Despierta el Señor del mundo,
No estemos mas penando. Oyendo sus voces tristes,
La Vírgen estaba orando
Cuando vino la embajada
Por el ángel saludando,
“Ave rosa gracia plena”
Su preñez le anunciando,
Suelta los encarcelados,
Que por ti estan suspirando:
Por la muerte de tu hijo
Á su padre estan rogando.Crezca el niño glorioso,
Que la cruz está esperando.
Su muerte será cuchillo,
Tu ánima traspasando.
Sufre su muerte, Señora,
Nuestra vida deseando. |
Voĉoj audiĝas de malliberuloj,
Longe ili ploradas,
En malluma kaj malĝoja prizono
Ili suferas kaj suspiras,
Per malĝojaj vortoj
Ili malfortigas siajn prizonojn:
– Kie vi estas, Virgulino kaj Patrino,
Ĉar ni vin atendadas?
Veku la Sinjoron de la Mondo
Por ke ni ne plu suferu. Aŭdante ĉi malĝojajn voĉojn,
La Virgulino preĝadas
Kiam venas la ambasadoro
Pere de la anĝelo, kun la saluto,
“Saluton, rozo graciplena”,
Kaj li anoncis ŝian gravediĝon.
Liberigu la malliberuloj
Kiuj suspiras al vi:
Pri la morto de via filo
Ili petas al la patro.Kresku la glorplena knabo,
Ĉar la kruco atendadas.
Lia morto estos tranĉilo
Kiu trapasos vian animon.
Suferu ĉi morton, Sinjorino,
Per deziro de niaj vivoj. |
(kantas Geovani Dallagrana, Graciano Santos kaj Kátia Santos)
Continue lendo “Gil Vicente 31. AKTO PRI LA HISTORIO DE DIO (1527)”
