Resumo:
Pilgrimanto klarigas ke Portugalio tuj konkeros hispanan kastelon, kiu simbolas la Reĝino Katarina ĉar ŝi edziniĝos kun la portugala reĝo, Johano la tria. Venuso plorante envenas serĉe de sia filo Kupido. Ĉi tiu, kune kun aliaj dioj, organizas grandan forĝejon por refari la homojn por ke ĉiuj estu laŭ la alta nivelo de la reĝino. Sur la scenejno stariĝas kastelo kun la forĝejo. El ĝi foriras kvar dioj kaj kvar montaraninoj; la junulinoj simbolas la kvar plezurojn de la amo: la enamiĝintan rigardon, la enamiĝintan paroladon, la enamiĝintan aŭdadon kaj la enamiĝinta fidelon. Venas nigrulo kaj eniras en la forĝejo. La montaraninoj kantas kanzonon kaj la dioj batas per marteloj. La nigrulo foriras tute blanka sed ĝia parolado daŭras nekomprenebla kiel ĝi estis antaŭe. Envenas kurbiĝinta maljunulino. Ŝi estas la Justeco. Ŝia bastono estas malrekta kaj la pesilo estas rompita. Ŝi volas ke ŝiaj manoj estu malgrandaj, por ke ŝi ne ricevu tiom da koruptaĵoj. Ŝi eniras en la forĝejo sed ne revenas reĝustigita. Oni prenas de sub ŝiaj vestoj rubaĵojn kiuj estas la koruptaĵoj, du kokinojn, du perdrikojn kaj du sakojn kun mono kaj post tio ŝi revenas al sia bela sinteno. Frato volas esti laiko ĉar jam estas tro da pastroj en Portugalio. Kupido petas rajtigilon donatan de lia superulo. Nobelulo volas esti denove infano. Alia nobelulo volas la junecon sed sen perdo de la posedata mono. La Frato revenas kaj kunportas multege da karbo, por eniri en la forĝejo kaj liberiĝi el la religiaj taskoj. Post lia reveno, ĉiuj kantas kaj finiĝas la teatraĵo.
… Pilgrimanto (Kontrolu ĉe La Korteganaro de Jupitero, GV049)
Nunca fue pena mayor
Ni tormento tan estraño,
Que iguale con el dolor.
GV080. Pilgrimanto
| Donde estás que no te veo, Que es de tí, esperanza mia? |
Kie vi estas, ĉar mi vin ne vidas, Kie vi estas, ho mia espero? |
(kantas Gerson Marchiori)
GV081. Venuso
| Tristeza, quien á vos me dió, Pues no fue la culpa mia, No se la merecí, no. |
Malĝojo, kiu donis min al vi, Ĉar mi ne kulpas, Mi eĉ ne meritas, ne. |
(kantas Kátia Santos)
GV082. Nigrulo
| Le bella mal maruvada De linde que a mi ve, Vejo-ta triste nojada, Dize tu razão puruque. A mi cuida que doromia Quando ma foram cassá; Se acordaro a mi jazia Esse nunca a mi lembrá. Le bella mal maruvada Não sei quem cassa a mi, Mia marido não vale nada, Mi sabe razão puruque. |
La belulino malbone edziniĝinta Mi vidas ke ŝi tre belas Mi vidas ke ŝi tre enuiĝas Diru vi pro kia kialo. Mi pensas ke ŝi dormadis Kiam oni edzinigis ŝin. Kiam ŝi vekiĝis, Pri tio mi ne memoras. La belulino malbone edziĝinta, Mi ne scias kiu edzigos min Mia edzo nenion valoras Kaj pri tio mi scias la kialon. |
(kantas Graciano Santos)
GV083. Montaraninoj
| El que quisiere apurarse, Vengase muy sin temor Á la fragoa del amor. Todo oro que se afina Es de mas fina valía, Porque tiene mejoria De cuando estaba en la mina. Ansí se apura y refina El hombre y cobra valor En la fragoa del Amor. El fuego vivo y ardiente Quanto persona mas alta, |
Tiu, kiu volas perfektiĝi, Venu tute sentime Al la forĝejo de amo. Ĉiu oro perfektiĝinta Pli fajne valoras Ĉar ĝi pli bonas Ol tiu, kiu estas en la minejo. Pro tio perfektiĝas kaj fajniĝas Kaj ricevas valoron, la homo Kiu venas en la forĝejo de amo. La fajro vivanta kaj ardanta Pli bone perfektigas la metalon, Kaj plie ĝi tie restas, pli bona ĝi foriras, Pli klara kaj pli bonega. Pro tio la nuna vivado Pli bonega iĝas En la forĝejo de la amo. Se la homo estas altnivela |
(kantas Carmen Ziege kaj Kátia Santos)
Continue lendo “Gil Vicente 26. F0RĜEJO DE AMO (1525)”
