apolono kaj hiakinto, 14

apolono kaj hiakinto, 14.

alio intencis ekpreni la litkovrilon sed hontis kaj haltigis la geston. li rigardis malsupren, kvazaŭ ŝafido, kaj atendis ian ordon. nuda, frostotremanta. teofilo leviĝis, envolvita de la kovrilo, plenigis alian glason. prenu. trinku iom. kovru vin ĉar malvarmiĝas, ĉu vi ne sentas malvarmon? li klinis sin, prenis la surplankan litkovrilon kaj kovris alion. Li timas, li havas vilaron sur la tuta ventro, li ne estas malgranda, li ne estas kiel luis’. Mi ne ŝatas paroli tiamaniere, per ĉi voĉo, mallaŭta, intimeca, li suspektos. Cetere, kio gravas?, li jam devus scii pri tio, kion ni faros tujtuj… ni… ni… Ne, ne, mi ne ŝatas ĉi vorton. Kelkaj vortoj estas strangaj, ni klopodas por kontroli ilin kaj, kiam ni rimarkas, ili venas supren kaj jen ili jam pensitaj. Se mi estus ŝafisto kaj malfermus la pordegon, mi lasus ke eliru la ŝafojn, unun post la alia, ĉiujn blanketajn, sed aperus iun nigran ŝafon kaj mi ŝlosus ĝin kaj ne permesus ke ĝi eliru kaj ĉi nigra ŝafo estas malagrabla fivorto kaj pro tio mi ne permesos al ĝi foriri kaj ni supozu ke la nigra ŝafo estas la vorto fiki kaj ĝi volas liberiĝi kaj forlasi kaj mi kontrolus kaj permesus ke foriru la blankajn ŝafinetojn kaj mi povus diri ekzemple ke alio kaj mi demetos la vestoin kaj ni dormos kune sed tio nenion signifas kaj poste mi kaj alio amos unu la alian sed ĉi tio ne estas vero ĉar mi ne amas lin kaj kun li mi volas nur ĝui kaj se mi volus li permesus ke mi faros ĉion, kion mi volas, ĉar li estas mia servisto, sed mi ne volas ke li estu servisto kaj mi opinias ke, se li enmetos la genuon interne de miaj kruroj mi malfermos kaj permesos ke li… sed estas tro granda… kaj ni fikos ĝis morgaŭ jen la nigra ŝafo pasis!
teofilo staris ĉe la fenestro, rigardante tra la fendoj. li turnis sin. la servisto  ankoraŭ kuŝas, tre senmova, sed la glaso estas malplena. kiam teofilo alproksimiĝis, li montris duonon de la korpo. ĉi kovriloj estas merdaĵoj. prenu pli da vino. nun mi iras al la kvara aŭ kvina glaso, mi eĉ ne scias. li plenigis la du glasojn. prenu! li sidiĝis apud la piedoj de alio. sciu, alio, mi scias ke estas malfacile por homoj subite parolu… vi ĉiam devas obei, subite… intimiĝi… estas malfacile, ĉu ne? trinku kaj tio iĝos pli facile. ĉu vi jam ebriiĝis antaŭe?
ne.
sed vi certe jam trinkis tro da vino?
jes.
ĉio iĝadas tre bunta. kaj li haltis la rigardon rekte al la kruĉego. plenigu mian glason. ŝajnas ke mi ne plu povas leviĝi.
la sinjoro sidas sur mia litkovrilo.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 14”
Visitas: 212

canção da viúva

Canções diversas 02.

Nota: Em 1976, imaginei uma pecinha de teatro em que houvesse um velho rei, uma velha rainha, um príncipe inconstante e um bobo desaforado. A partir de um perfil apenas esboçado, faria as canções que definiriam cada personagem. Fiz a da rainha, a do rei, mas a do bobo desviou-se por um atalho inesperado, era a ditadura. Não sei se por esse motivo, a pecinha foi abandonada, tanto melhor. Ficaram os versinhos a seguir:

Canção da rainha: CANÇÃO DA VIÚVA


Morte negra, de asas de água,
Morte fria, de asas de sono.
A vida não passa de fonte de mágoa
Jorrando perdida num mundo sem dono.

Deixar quero este meu corpo escravo 
E que o nada revele-se a mim.
Da vida não quero tão amargo travo.
Mas quero da morte o silêncio e o fim.

Curitiba, setembro.1976
Visitas: 226

apolo e jacinto, 14

apolo e jacinto, 14.

alio quis pegar o cobertor mas envergonhou-se e parou o gesto. baixou os olhos como um cordeiro e ficou à espera de alguma ordem. nu, arrepiado. teófilo levantou-se, enrolado, encheu o outro copo. tome. beba um pouco. cubra-se que está ficando frio, não está com frio? abaixou-se e pegou o cobertor no chão, cobrindo alio. Ele está com medo, tem todo o ventre cabeludo, não é pequeno, não é como luis. Não queria falar como falo, essa voz baixa, íntima, ele vai desconfiar. Aliás, que diferença faz?, ele já devia saber sobre o que vamos fazer daqui a pouco… vamos… vamos… Não, não, não gosto desta palavra. Estas palavras são estranhas, a gente fica querendo controlá-las e, quando vê, elas sobem e a gente já pensou. Se eu fosse um pastor e abria a porteira e ia deixando sair os carneiros um a um todos branquinhos mas ia ter algum preto e ia trancá-lo e não deixar que saísse e ele é um palavrão desagradável e por isso não vou deixar o carneiro preto sair não vou deixar o carneiro preto sair e digamos que o carneiro preto é a palavra foda e ele querendo sair e eu controlando e ficava deixando passar as ovelhinhas brancas e poderia dizer por exemplo alio e eu vamos tirar a roupa e dormir juntos mas isto não diz nada então eu e alio vamos nos amar mas isto não é verdade porque eu não o amo e com ele só quero gozar e se eu quisesse ele deixava eu fazer o que quisesse porque é um criado mas não quero que seja criado e penso que se ele enfiar o joelho dentro das minhas pernas eu abro e deixo ele… mas é muito grande… e vamos foder até amanhã pronto o carneiro preto passou!
teófilo estava junto à janela, olhando pelas frestas. voltou-se. o criado continuava deitado, muito quieto, mas o copo estava vazio. ao aproximar-se, deixou à mostra metade do corpo. esses cobertores são uma merda. tome mais vinho. já vou pro quarto ou quinto copo, nem sei mais. encheu os dois. tome! sentou-se nos pés da cama de alio. sabe, alio, sei que é difícil a gente de repente conversar… vocês estão sempre obedecendo, de repente… se abrir… é difícil, não é? beba que fica mais fácil. já ficou bêbado alguma vez?
não.
mas já bebeu muito vinho?
já.
tudo está ficando muito colorido. parando o olhar em direção ao garrafão. encha meu copo. acho que não consigo mais me levantar.
o senhor está em cima do meu cobertor.
Continue lendo “apolo e jacinto, 14”
Visitas: 189