apolono kaj hiakinto, 11.
la nokto estis konfuza. longa koridoro, popolata de fantomoj, kiel en la orientaj historioj. estis krioj, timindaj flustradoj, kraketadoj, fajreroj. estis figuroj kiuj ŝvebadis kiel vaporo, foje allogaj, foje teruraj. luis’ en la fundo de la animo pentis pro la peto al sia avo kunvojaĝi. li timadis, terure timadis. tamen, tujtuj li konsoladis sin dirante ke malbonaĵo ne okazos, nur li venkos kaj okazis kvazaŭ la vampiro alkroĉata al siaj vejnoj ne plu suĉas lian sangon sed furioze kisas lian tremantan karnon. ŝajnis ke li havas febron, li frostotremadis, la tuta korpo plonĝadis en senfinan konvulsion kaj eĉ dum la momentoj kiam li denove donis sin al la timo, kun la vampiro suĉanta la sangon de lia trankvileco, eĉ en tiaj okazoj, li estis skuata, kvazaŭ furiozo mastras lin. bildoj iradis kaj venadis; aŭ la dento profunde fosanta aŭ ora korpo brilanta antaŭ li, transdonata al liaj manoj, al liaj movoj, al lia sekso kiu violente penetradis unu fojon, mil fojojn, Mi bezonas ekstari, kontraŭe mi freneziĝos.
la malvarmo de la nokto pelis la vesperton kaj la oran korpon de lia amiko. luis’ sentis pinglojn kurantajn ene de la korpo, klopodante por sekvi la senbremsan kuradon de la sango. li prenis la liuton, Antaŭ kelkaj tagoj li diris ke li instruos al mi kiel ludi la citron. li pinĉis kelke da sonoj. li metis sian kapon sur la kubutoj. la kruroj batadis unu kontraŭ la alia, intensa doloro en la testikoj. luis’ silente foriris, la korpo iluminata, somnambula, vivanta mortinto ŝarĝata de alta tensio, li kaŝis sin en la korto, li memoris pri la pendumiloj, eniris en malluman koridoron, la gardostaranto dormadis tre malproksime, kaj lia mano aflikte serĉis la formon de kaverno kaj la vulkano skuiĝis kaj la frukto ŝveliĝis kaj la tunelo mallarĝiĝis kaj Li fine permesos ĉar mi kisos lin sur la buŝo sammaniere kiel okazis en mia sonĝo li kuŝiĝos sub mi kaj mi apartigos liajn femurojn kaj mi malrapide penetros ĉar se tre daŭros ĉio iĝos tre bongusta kaj nur vi povas doni al mi plezuron tiel grandan kaj mi ne vundos vin ĉar mi ankoraŭ estas malgranda, mi ankoraŭ ne estas plenkreskulo, mi mordos vian ŝultron, mi mordas vian ŝultron mi mordas vian ŝultron kaj la tunelo spasmiĝas kaj la vulkano erupcias kaj Vi mordas mian ŝultron, mordu amiketo, vi rajtas mordi kaj forte daŭrigi ĉar vi ankoraŭ ne estas tre granda kaj ne doloras kaj mi sentas kvazaŭ invadus min la sankta glavo kaj viaj dentoj markas en mia karno la ekstreman feliĉon kaj nun vi fiksiĝas en mia kolo kiel amata vampireto kaj suĉas mian sangon por pagpostulo de la kvanto da semo, kiun vi forlasis ene de mi kaj miaj kruroj ĉesas tremi kaj ĉi trankvileco kiu invadas min ekzistas ĉar mi vere amas vin, luis’, mia amiko, kaj mi kredas ke ŝi ne vekiĝis.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 11”
la malvarmo de la nokto pelis la vesperton kaj la oran korpon de lia amiko. luis’ sentis pinglojn kurantajn ene de la korpo, klopodante por sekvi la senbremsan kuradon de la sango. li prenis la liuton, Antaŭ kelkaj tagoj li diris ke li instruos al mi kiel ludi la citron. li pinĉis kelke da sonoj. li metis sian kapon sur la kubutoj. la kruroj batadis unu kontraŭ la alia, intensa doloro en la testikoj. luis’ silente foriris, la korpo iluminata, somnambula, vivanta mortinto ŝarĝata de alta tensio, li kaŝis sin en la korto, li memoris pri la pendumiloj, eniris en malluman koridoron, la gardostaranto dormadis tre malproksime, kaj lia mano aflikte serĉis la formon de kaverno kaj la vulkano skuiĝis kaj la frukto ŝveliĝis kaj la tunelo mallarĝiĝis kaj Li fine permesos ĉar mi kisos lin sur la buŝo sammaniere kiel okazis en mia sonĝo li kuŝiĝos sub mi kaj mi apartigos liajn femurojn kaj mi malrapide penetros ĉar se tre daŭros ĉio iĝos tre bongusta kaj nur vi povas doni al mi plezuron tiel grandan kaj mi ne vundos vin ĉar mi ankoraŭ estas malgranda, mi ankoraŭ ne estas plenkreskulo, mi mordos vian ŝultron, mi mordas vian ŝultron mi mordas vian ŝultron kaj la tunelo spasmiĝas kaj la vulkano erupcias kaj Vi mordas mian ŝultron, mordu amiketo, vi rajtas mordi kaj forte daŭrigi ĉar vi ankoraŭ ne estas tre granda kaj ne doloras kaj mi sentas kvazaŭ invadus min la sankta glavo kaj viaj dentoj markas en mia karno la ekstreman feliĉon kaj nun vi fiksiĝas en mia kolo kiel amata vampireto kaj suĉas mian sangon por pagpostulo de la kvanto da semo, kiun vi forlasis ene de mi kaj miaj kruroj ĉesas tremi kaj ĉi trankvileco kiu invadas min ekzistas ĉar mi vere amas vin, luis’, mia amiko, kaj mi kredas ke ŝi ne vekiĝis.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 11”
Visitas: 231