apolo e jacinto, 6

apolo e jacinto, 6.

luis vigiou teófilo por mais dois dias. não sorria, não falava; se não estava ao pé do leito, perdia-se vigiando os detalhes do cabo de seu punhal. teófilo respeitava aquele silêncio e aquele afastamento. lembrava do mistério de luis, ele não mencionou o que acontecera quando visitara as galerias. não reagia, também, porque seu espírito como que hibernasse dentro de um espanto medroso. era melhor esperar.
bateram na porta. teófilo olhou pelo buraquinho é o padre deite-se e finja que dorme eu mesmo abro:
veja, eu posso beijar o crucifixo. posso recitar qualquer oração.
não se trata de demônio. Se demônio houver será uma maneira simbólica de falar de algo que sinto dentro de mim. Mas não tenho mais medo. serenou tudo. Foi como uma descoberta que fiz, agora é acostumar-me a ela. na verdade, padre, quer dizer, tive um sonho estranho na véspera do chicote e do desmaio e fiquei perturbadíssimo. por isso eu me vergastei. Maldito chicote, não valia cada chicotada a metade de cada fluxo expelido.
claro, claro que melhorei fisicamente.
isto mesmo. penso em descer amanhã.
não. ele me visitará diariamente pra estudar comigo. tem muito talento. mas por que perguntou isto?
hans não deve se preocupar. ele não me incomodou em nada. pelo contrário, foi como um mensageiro do céu, que me trouxe serenidade. conversamos durante todo o tempo.
o senhor tem razão, padre. são como enviados do senhor.
é, é um pouco arteiro. mas isto é da idade. ah!, lembrei-me, como estão os prisioneiros?
mas o que tem o povo com isto?
sim, talvez o senhor tenha razão. digamos que poderíamos mandar enforcar seis deles.
por que um me parece inocente. aliás, não só um, mas dois. isto mesmo. estive a conversar com eles e eles mesmos declararam a inocência dos dois.
Continue lendo “apolo e jacinto, 6”
Visitas: 249

Gil Vicente 43. AKTO PRI LA FESTO (1535)

la maljunulino
Resumo:
La alegorio de la Vero plendas ĉar “ŝi” estas mistraktata en Portugalio. Poste, ŝi sidas en angulo kaj ekrigardadas tion, kio okazas sursceneje. Kamparano petas al ŝi konsilon, ĉar li adultas kun la edzino de la juĝisto kaj pro tio estis alportita antaŭ la Justico. Li diras ke la edzino konsentas. La Vero diras, “Mi ne volas konsili vin ĉar via malbono estas nekuracebla… fidu je la sorto, ĝi gvidos vin”. Du ciganinoj divenas la sorton al kelkaj spektantoj kaj petas donacojn. Kiam ili iras al la Vero, tiu diras sian nomon kaj forpelas ilin. La ciganinoj malbenas la Veron. “…vi rampante marŝu dum la tuta vivo”. Stultulo serĉas la porkidinon de sia mastrino. Plebano venas kaj inter li kaj la Stultulo okazas la sama dialogo jam montrita en la teatraĵo Templo de Apolono, kiam la Plebano disputas kun la dio. Venas la Maljunulino, patrino de la Stultulo, kiu lin skoldas kaj malbenas. Juna viro ekamindumas la Maljunulinon. Ŝi, kokete , ŝajnigas ke ŝi ne akceptas. Eĉ Gil Vicente, ŝi diras , tiu kiu faras la teatraĵojn por la reĝo, jam kloplodis por amindumi ŝin. Sed poste ŝi komencas la nuptajn aranĝojn; kiam ŝi diras sian familian nomon, li rifuzas ĉar ili estas parencoj. Ŝi foriras por akiro de “absolvo ” , speco de rajtigo fare de la eklezio. Li fuĝas. La Maljunulino revenas, vestita kiel fianĉino, kun la permesilo de la Eklezio. La Plebano reaperas kaj diras, ke li edziĝos kun la Maljunulino, sed poste ankaŭ li malaperas. Kvar gepaŝtistoj venas, salutas la domomastron, kaj finiĝas la teatraĵon.
 

GV139. Lucinda kaj Graciana

San Iu verde passó por aqui;          Sankta Verdulo venis ĉe ni;

Quan garridico lo vi venir.                Mi vidis ke li estas tre gracia .

 
(kantas Jorge Teles)
 
GV140. Stultulo

De so la giesta            Sub la genisto

Dormiré la sesta.         Mi faros la sieston.
 
(kantas Jorge Teles)
Visitas: 347

apolono kaj hiakinto, 5

apolono kaj hiakinto, 5.

kiam teofilo vidis la knabon, post vekiĝo, li antaŭsentis ke li estas sekura. li sukcesos forgesi la tutan hororon ĵus vivitan kaj komencos okupiĝi pri aliaj aferoj. la hororo ankoraŭ atingis la kernon de siaj konfliktoj, sed kvazaŭ eĥo, lumresendo; ombro. nun, ĉio ŝajnas esti malproksime. post la diraĵoj de luis’, li alkroĉiĝis al la imago de la knabo kvazaŭ li bezonus komplicon. sed ne! 
Sed ne! Mi ne rajtas enirigi lin en ĉi tio! Li estas tro juna, timema, li nenion konas pri la vivo. Li estas nura knabo. Lia rigardo malice brilas, li ridetas kiam li parolas pri kelkaj aferoj, sed nenion li scias! Ĉu eble li jam estas en punkto kie ĉi aferoj ne plu mirigas, ne plu tumultigas, ne plu perturbas?… Mi ne scias, ne scias… 
luis’. 
kio? 
ĉu vi vizitis ĉiujn galeriojn? 
jes. 
ĉu vi eltrovris ion alian? 
ĉu vi ne ordonos ke iu batu min? 
ni interkonsentu pri la jeno: kion ajn vi faros vi neniam estos punata. ĉu vi konsentas? 
jes. 
mi nur volas ke vi diru la veron. neniu sciu ion ajn pri tio, ĉu jes? 
jes. 
post via foriro de tie, ĉu vi venis rekte al la biblioteko?
do, mi iris ĉien. mi eltrovis aliajn pasejojn, mi pensas ke ili estas sekretaj. rigardu tion, kion mi prenis el ili. montrante kvar feraĵetojn. mi faros bonegajn stiletojn.
ĉu vi forprenis ilin?
ĉu mi ne rajtas?
ne. mi mem enmetis ilin tie. kontraŭe, oni malkaŝos nian sekreton. ĉu vi scias ke ni havas sekreton?
Visitas: 223