o dia sem nome, 22

O dia sem nome, 22.
Baby Longfuck não mordeu o segundo naco de queijo. Parou para prestar atenção ao zumbido, quem sabe seria um tipo de alarme de alta frequência, o braço pendeu e seu corpo dourado e perfeito começou a se derreter, como uma estátua de Adônis nu que fundisse.
Fora dali, sempre o mesmo. Por ser em Nova Iorque, porém, o silêncio pareceu maior, porque parido por um gemido mais intenso. Os milhões de habitantes, como uma monstruosa, irreverente, escandalosa, ousada e obstinada colônia de térmites, todos eles se desfizeram com o mesmo espanto que não chegou a ser cumprido nas consciências. Houve também desastres de fogo, água, colisões, desabamentos, tudo em maior escala, mas que diferença faria agora uma maior ou menor escala?
O formigueiro tinha sido vencido, finalmente. A imensa Babilônia tinha sido arrasada então, não sendo necessário um Átila do Nada espalhar sal sobre as suas ruínas porque também os animais e as plantas dançaram breves a imensa valsa do aniquilamento da vida.
O Hamlet, sozinho e agonizante, no imenso palco, não terminou seu monólogo de angústia e delírio. Ficavam os textos. Nem traças restavam para devorar as letras, enquanto ignorassem a dor e a loucura do mundo. Torturadores e torturados misturaram-se impudicamente, a mesma massa informe, impassível e incapaz. Acabara-se a humilhação diante da força mas acabara-se também a esperança de um dia poder-se acabar com a força da força. As imensas naves dos templos fizeram ecoar por muitos anos as quedas dos objetos e dos cacos de vidro e dos pedaços de paredes. Os deuses não precisavam mais dos templos, que não mais havia homens que precisassem de deuses.
Um computador numa capital africana terminava ironicamente a contagem para indicar um primeiro presidente eleito. Eleito mas não coroado se não pela coroa da morte.
O que dizer das serpentes e dos escorpiões e das aranhas, cheios de peçonha? O que dizer dos sabiás e dos cisnes e dos esquilos? O que dizer da imensa brincadeira de guerra dos soldados noviços, amputada inesperadamente de seu troar retumbante da artilharia pesada, perigosa e idiota? O que dizer da orgia aflita dos corpos misturados às drogas e ao suor, todos tentando ser felizes num fugidio momento de orgasmo, esquecidos de que, para um grande gozo, basta um parceiro cheio de amor e confiança?
Os culpados foram desculpados, os feitos foram desfeitos, os governos foram desgovernados, os mascarados foram desmascarados. Os crentes, descrentes, os ditosos, desditosos, os acatados, desacatados, os armados, desarmados. Acreditados, desacreditados, ajustes, desajustados, infectos, desinfectados, acertos, desacertados.
Desconjunto, desnível, desnorteio, desconcerto, desconsolo, destroço, despropósito, desmantelo, desordem, desespero, descontrole.
Tudo isso era Nova Iorque. O maior vazio da terra. Do tamanho de todos os outros vazios. O maior silêncio do mundo. Como todos os outros silêncios. A grande massa esfarelada. Ferro, cimento, asfalto, ao vento, ao sol, ao que não fazia mais sentido, ao que era mas não era. Era, mas não adiantava mais ser.
Visitas: 168

Gil Vicente 29. LA KLERIKO DE BEJRA (1526)

gonçalo
Resumo:
Kleriko kun sia filo ĉasadas. Ambaŭ parodias preĝadon per mondumaj kaj komikaj latinaj diraĵoj sed en filatina lingvo, ĝenerale prenitaj el la psalmoj. Gonçalo, plebano, venas kun vendotaj varoj, du kokoj, kuniklo kaj citronoj. Du Junuloj kiuj sin prezentas kiel korteganoj trompas Gonçalon kaj ŝtelas ĉion. Dum Gonçalo sin banas en la rivero, ridigega Nigrulo, kies parolado estas preskaŭ nekomprenebla, ŝtelas lian mansakon, liajn vestojn kaj lian ĉapelon. Venas Maljunulino akompanata de Junulino posedata de spirito, Pedreanes. La spirito diras al la Plebano pri tiuj, kiuj ŝtelis liajn varojn. Poste li iras al la spektantoj kaj divenas iliajn estontaĵojn kaj indikas al kelkaj okazontaĵojn laŭ la astrologio.
Blato nia, kiu festas en la mielo, via mono estu ŝanĝiĝinta, venu via desegno, senplumiĝu via kolo, kiel en la mielo tiel ankaŭ en la bero. Nian banon ĉiutagan donu al ni hodiaŭ. Kaj pardonu al ni niajn fulgojn kiel ankaŭ ni pardonas al niaj fulgigantoj. Kaj ne konduku nin en tendon, sed liberigu nin de la fripono. Amen Je ŝu’, Je ŝu’, Je ŝu’. (*)
 
(*) En la originala teksto, Gil Vicente prezentas parodion tute nekompreneblan, kun kelkaj rimoj rilate la patronian. Mi nur klopodas por rekrei la etoson sen intenco profani.
 
(parolas: Jorge Teles)
Visitas: 300

Gil Vicente 28. TEMPLO DE APOLONO (1526)

la plebano

Resumo:

La Aŭtoro mem sin prezentas kiel Prologo. Li parolas pri sia malsano kaj rakontas amuzajn viziojn kiujn li havis pro la febro, kun famaj virinoj en ordinaraj kaj ridindaj scenoj. Li anoncas ke la palaco sin transformis en Templo de Apolono. Apolono intencas plibonigi la mondon kaj prezentas kelkajn ideojn. Li ridindigas la pastraron. Antaŭ la templo stariĝas Pordisto, por malpermesi la eniron al tiuj, kiuj ne estas indaj ĉeesti kun la imperiestro Karlo, la Kvina kaj lia edzino, Isabel, filino de Reĝo Manuel kaj fratino de la portugala reĝo, Johano, la Tria. La pilgrimantoj ekvenas, duope, por viziti la templon. Ili estas alegorioj de tiuj kiuj devas servi la Imperiestron. Venas la Mondo kaj la Flor de Ĝentileco. Poste venas la Venko kaj la Virta Famo. Kaj la Ĉiopova Sceptro kaj la Prudenta Graveco. Kaj fine la Glora Tempo kaj la Honesta Saĝo. Ĉiuj preĝas kaj petas favoron al la Imperietro kaj lia edzino. Venas portugala Plebano, tre kruda. Li diskutas kun la Pordisto kiu malpermesas al li la eniron. Venas Apolono kaj aliaj Pilgrimantoj. Ĉiuj kantas kaj dancas omaĝe al la Imperiestrino.

GV093. Du Pilgrimantoj

Gloriosa gloria mia,
Vos seais muy bien venida;
Pues con vos vive la vida,
Tiempo es de mi alegria.
Ho glora gloro mia,
Vi estu bonvena;
Ĉar ĉe vi vivas la vivo,
Nun estas la tempo de mia ĝojo.

(kantas Gerson Marchiori kaj Rubem Ferreira Jr)

GV094. Vilaĝano

Rogaré á Dios del cielo
Que era padre de mesura,
Que ou me case ou me mate,
Ou me tire de tristura.
Amor no puedo dormir.
Mi preĝos al Dio de la ĉielo
Kiu estas patro de la bono,
Edzigu min aŭ min mortigu,
Aŭ forprenu min el malĝojo.
Amo mia, mi ne sukcesas dormi.

(kantas Jorge Teles)

Gv095. Pilgrimantoj

Pardeos, bem andou Castella,
Pois tem Rainha tão bella.

Muito bem andou Castella
E todos os Castelhanos,
Pois tem Rainha tão bella,
Senhora de los Romanos.

Pardeos, bem andou Castella
Com toda sua Hespanha,
Pois tem Rainha tão bella,
Imperatriz d’Allemanha.

Muito bem andou Castella,
Navarra e Aragão,
Pois tem Rainha tão bella,
E Duqueza de Milão.

Pardeos bem andou Castella
E Sicilia tambem,
Pois tem Rainha tão bella,
Conquista de Jerusalem.

Muito bem andou Castella,
E Navarra não lhe pesa,
Pois tem Rainha tão bella,
E de Frandes he Duqueza.

Pardeos bem andou Castella,
Napoles e sua fronteira,
Pois tem Rainha tão bella,
França sua prisioneira.

Je Di’, bone faris Kastilio,
Ĉar ĝia reĝino tre belas.

Tre bone faris Kastilio,
Kaj ĉiuj kastilianoj.
Ĉar ilia reĝino tre belas,
Sinjorino de la romanoj.

Je Di’, bone faris Kastilio,
Kun sia tuta Hispanio.
Ĉar ĝia reĝino tre belas,
Imperiestrino de Germanio.

Tre bone faris Kastilio,
Navaro kaj Aragono,
Ĉar ilia reĝino tre belas,
La dukino de Milano.

Je Di’, bone faris Kastilio,
Kaj ankaŭ Sicilio,
Ĉar ilia reĝino tre belas,
Konkerantino de Jerusalemo.

Tre bone faris Kastilio,
Navaro ne estas peza,
Ĉar ilia reĝino tre belas
Kaj de Flandrio estas Dukino.

Je Di’, bone faris Kastilio,
Napolo kaj ĝiaj landlimoj,
Ĉar ilia reĝino tre belas,
Kaj Francio ŝia kaptaĵo. (*)

(*) aludo al la aresto de Francisko, la Unua.

(kantas Graciano Santos kaj Rubem Ferreira Jr)

GV096. Apolono

Águila, que dió tal vuelo,
Tambien volará al cielo.

Águila del bel volar
Voló la tierra y la mar:
Pues tan alto fue á posar
De un vuelo,
Tambien volará al cielo.

Águila una Señora
Muy graciosa voladera,
Si mas alto bien hubiera
En el suelo,
Todo llevara de vuelo.

Voló el águila real
Al trono imperial,
Porque le era natural,
Solo de um vuelo,
Subirse al mas alto cielo.

Aglo kiu tiel flugas
Eĉ al la ĉielo ĝi flugus.

Aglo de la bela flugado
Flugis super tero kaj maro:
Ĉar ĝi tiel alte sidiĝis,
Dum flugado,
Eĉ al la ĉielo ĝi flugos.

Aglo, Sinjorino,
Tre gracia flugantino,
Se ĝi iras tiel alte,
Surgrunde
Gi ĉion kunportos en la flugado.

Flugis la reĝa aglo
Al la imperiestra trono,
Ĉar tio estas nature por ŝi,
Per ununura flugado
Supreniri al la plej alta ĉielo.

(kantas Gerson Marchiori)

Continue lendo “Gil Vicente 28. TEMPLO DE APOLONO (1526)”

Visitas: 221