Tag: jorge teles

Publicado em

o dia sem nome, 16

O dia sem nome, 16.

Eric não acordaria jamais. Jamais seria ouvida a gravação de sua vozinha aflita e soluçante. Por que Bengazi seria diferente das outras? Não. O destino de Bengazi estava escrito na mesma rota implacável das estrelas que tinham condenado todas as cidades da terra. E esse destino também se cumpriu.
A cidade se aquietou nos incontáveis dias e nas pacientes noites que se seguiram. Criminosos não foram libertados e outros tantos não chegaram a ser presos. Foi suspenso o choro infecundo dos inocentes. Os pactos de paz futura não chegaram a ser assinados, pelo mesmo motivo pelo qual pãezinhos no forno não chegaram a ser comidos. Cartomantes tinham sido pagas e não consumaram a leitura do fado triste dos esperançosos. Também não gastaram o dinheiro recebido. Ovos, larvas, crizálidas e girinos não floresceram para a sua participação na harmonia universal. Casas, ruas, cidades, desenhadas com cuidado, tiveram sustada a sua construção. Os indolentes deixaram de trabalhar e o trabalho ficaria à espera para todo o sempre. Nos hospitais desmancharam-se os tumores cancerosos e as hemorragias secaram.
Exemplares de Os Irmãos Karamázovi, em todos os idiomas do planeta, foram soterrados, foram incendiados, foram molhados, foram folheados por brisas desatentas, ventanias analfabetas, vendavais desintereessados em Ivan, que nunca mais falaria, de coração a coração, sobre o desespero do homem.
Visitas: 151
Publicado em

dante alighieri – vita nova 27. l’amaro lagrimar…

Dante Alighieri – Vita Nova 27
L’amaro lagrimar che voi faceste… (sonetto)


“L’amaro lagrimar che voi faceste,
oi occhi miei, così lunga stagione,
facea lagrimar l’altre persone
de la pietate, come voi vedeste.
Ora mi par che voi l’obliereste,
s’io fosse dal mio lato sì fellone,
ch’i’ non ven disturbasse ogne cagione,
membrandovi colei cui voi piangeste.
La vostra vanità mi fa pensare,
e spaventami sì, ch’io temo forte
del viso d’una donna che vi mira.
Voi non dovreste mai, se non per morte,
la vostra donna, ch’è morta, obliare”.
Così dice ‘l meo core, e poi sospira.

(canta jorge teles)
Visitas: 294
Publicado em

Gil Vicente 20. LA KORTEGANARO DE JUPITERO (1521)

venuso

Resumo:

Venas la Providenco, sendata de Dio. Ĝi venigas Jupiteron, la reĝo de la planedoj. La portugala infantino Beatriz, filino de la reĝo Manuel, tuj vojaĝos al Italio, por edziniĝi kun la duko de Savojo. La reĝo de la dioj devas ordoni al la maro kaj al la ventoj ke ĉio okazu trankvile dum la irado. Venas la kvar Ventoj. Ili ludas ĉaskornojn por alvoki la Maron. La Maro eniras, furioza, kaj diras ke ĝi nur obeas al la Luno. Venas la Suno, la Luno, kaj Venuso. Jupitero ekordonas kaj la dioj ekorganizas la sekvantaron de la infantino: nobeloj, damoj, korteganaroj, ĉiuj transformataj en fiŝojn kaj birdojn, sekvos la ŝiparon laŭ la rivero Taĵo ĝis la maro, kie ili aŭdos la kantadon de cent kaj tridek mil sirenoj. Venas la dio Marso, kiu ankaŭ sekvos la ŝipojn, por ke ne okazu atakoj de malamikoj. Kanzono kiu priskribas la vojaĝon aperigas Maŭrinon kun sia mislingvaĵo (Mi ne ŝciaŝ kio eŝtaŝ tio, mi ne ŝciaŝ kie mi eŝtaŝ…). Ŝi donacas al la infantino tri magiaĵojn. Ĉiuj kantas kaj finiĝas la teatraĵo

GV043. Suno

Niña erguedme los ojos,
Que a mi namorado m’hão. 		Junulino, levu la okulojn al mi
Ĉar ili enamigis min.

(kantas João Batista Carneiro)

GV044. Luno

Eu m’era Dona Isabel,
Agora raia do alto. 		Mi estis Isabel
Kaj nun mara rajo.

(kantas Carmen Ziege)

GV045. Suno

Yo me soy Pero Çafío. Mi estas Pero Çafío.

(kantas João Batista Carneiro)

GV046. Jupitero

Não me quiz casar meu pae,
Ora folgae. 		Paĉjo ne edzinigis min,
Do, mi feliĉas.

(kantas Carmen Ziege)

GV047. Suno

Aquel caballero, madre, se me habrá
Con tan mala vida como há…		 Tiu kavaliro, panjo, li vidos,
Pro la malbona lia vivo…

(kantas Carmen Ziege)

GV048. Suno

A que horas me mandais
Aos olivaes! 		Je tia horo, vi sendas min
Al la olivarbaro!

(kantas Jorge Teles)

GV049. Venuso

Nunca fue pena mayor,
Ni tormento tan estraño
Que iguale con el dolor. 		Neniam okazis pli granda penado,
Nek tiel stranga turmento
Kiu egalas al la doloro.

(kantas Carmen Ziege)

GV050. Venuso

Estes meus cabellos, madre,
Dos á dos me los lleva el aire. 		Ĉi mian hararon, panjo,
Duope la aero kunportas.

(kantas Jorge Teles)

GV051. Venuso

De vos y de mi quejoso,
De vos porque sois esquiva. 		Pri vi kaj pri mi, mi plendas,
Pri vi ĉar vi estas fuĝema.

(kantas Carmen Ziege)

GV052. Venuso

Enganado andais, amigo,
Comigo;
Dias ha que vo-lo digo. 		Vi trompas vin, amiko,
Pri mi;
De tagoj mi tion diras.

(kantas Carmen Ziege)

GV053. Jupitero

Gentil dama valerosa,
Y doncella por cuyo amor… 		Damo ĝentila kaj valorplena
Kaj virgulino por kies amo…

(kantas João Batista Carneiro)

GV054. Jupitero

Sem mais mando nem mais rôgo
Aqui me tendes, levae-me logo. 		Sen plia ordono nek plia peto,
Vi min havas, prenu min tuj.

(kantas Carmen Ziege)

GV055. Suno

Al dolor do mi cuidado,
Y en tus manos la mi vida,
Me encomiendo condenado. 		Al la doloro de mia zorgo,
Kaj en viaj manoj, mian vivon,
Mi liveras, kondamnita.

(kantas João Batista Carneiro)

GV056. Suno

Se disserão digão alma mia. Se vi diris, diru denove, ho animo mia.

(kantas Carmen Ziege)

GV057. Suno

Por el rio me llevad, amigo,
Y llevadme por el rio. 		Laŭ la rivero vi min kondukas, amiko,
Konduku min laŭ la rivero.

(kantas Carmen Ziege)

GV058. Ĉiuj

Niña era la Ifanta,
Doña Beatriz se decia,
Nieta del buen Rey Hernando,
El mejor Rey de Castilla.
Hija del Rey Don Manuel
Y Reina Dona María.
Reyes de tanta bondad
Que tales dos no habia.
Niña la casó su padre,
Muy hermosa á maravilla,
Con el Duque de Saboya,
Que bien le pertenecia,
Señor de muchos señores,
Mas que Rey es su valia.
Ya se parte la Ifanta,
La Ifanta se partia
De la muy leal ciudad
Que Lisbona se decia;
La riqueza que llevaba
Vale toda Alejandria.
Sus naves muy alterosas,
Sin cuento la artilleria;
Va por el mar de Levante,
Tal que temblaba Turquia.
Con ella va el Arzobispo
Señor de la Cleresia;
Van condes y caballeros
De muy notable osadía;
Lleva damas muy hermosas,
Hijas dalgo y de valía.
Dios los lleve á salvamiento
Como su madre querria. 		Knabino estis la Infantino,
Nomata fraŭlino Beatriz,
Nepino de la bona Reĝo Hernando,
La plej bona en Kastilio,
Filino de l’ Reĝo Manuel
Kaj de l’ Reĝino Maria,
Gereĝoj tiel kompatemaj,
Ke egalaj ne ekzistis.
Knabino, la Patro edzinigis ŝin,
Bele kaj mirinde,
Kun la duko de Savojo
Ke li al ŝi apartenis.
Sinjoro de multaj sinjoroj,
Kies valoro pli grandas ol tiu de reĝoj;
Jen ekvojaĝas la Infantino,
Ja, la Infantino ekvojaĝas
De la tre fidela urbo
Nomata Lisbono.
La riĉaĵoj de ŝi kunportata
Pli valoras ol la urbo Aleksandrio.
La ŝiparo tre impona,
Kun armilaro ne kalkulebla;
Ĝi iras laŭ la maro de l’ oriento,
Tiamaniere, ke Turkio tremadis.
Kun ŝi iras la Ĉefepiskopo,
Sinjoro de la klerikaro;
Iras grafoj kaj kavaliroj,
Ĉiuj kun notinda aŭdaco;
Ŝi kondukas damoj tre graciaj,
Filinoj de valora nobelaro.
Dio konduku ilin sendanĝere,
Tion deziras ŝia patrino.

(kantas Jorge Teles)
 Continue lendo “Gil Vicente 20. LA KORTEGANARO DE JUPITERO (1521)”

Visitas: 255