Gil Vicente 19. AKTO PRI HINDIO (1519)

Lemos

Resumo:

La Mastrino ploras. La Servistino pensas ke tio okazas pro la tuja vojaĝo de la Edzo al Hindio. Kontraŭe! Ŝi ploras ĉar iu diris ke la ŝipo ne plu iros. Tamen li iras kaj ŝi restas, “ĝuste en majo, kiam pli ardas la juna sango!”. Aperas la Kastiliano, kiu ĵus informiĝis pri la vojaĝo de la Edzo. Li prezentas longan sekvencon da troigitaj frazoj, por montri sian pasion: “y ando un cuerpo sin alma, un papel que lleva el viento, un pozo de pensamiento, una fortuna sin calma” – (“mi estas senanima korpo, papero pelata de la vento, puto de pensaro, bonŝanco sen trankvilo”. Ŝi ne volas akcepti lin. Kaj li: “Ho vivo mia kaj mia mastrino, lumo en tuta Portugalio, vi havas specialan gracion kiel bela murdistino!” Ŝi interkonsentas pri renkontiĝo dumnokta. Sed venas Lemos, tute ĝentila. Kaj ŝi: “Jesuo, kiom da riverencoj! Ĉu eble mi estas reĝino?” Li: “vi estas mia imperiestrino!” Li foririgas la Servistinon, por ke ŝi iru kaj revenu kun vino kaj manĝaĵo. Dum Lemos amindumas ŝin la Kastiliano krias ĉe la fenestro. Al Lemos ŝi diras ke la frato estas ekstere. Al la Kastiliano ŝi petas ke li foriru. Li minace fanfaronas: “Mi volas detrui la tutan mondon, bruligi la domon, tio estas la vero, kaj poste bruligi la urbon!” La Mastrino sukcesas trankviligi ambaŭ. Kiam la Edzo revenas ŝi mensogas, parolas pri sopiroj, preĝoj kaj fastoj. Li priskribas la danĝerojn de la vojaĝo. Ili iras por vidi la ŝipon.

GV042. Lemos

Quem vos anojou, meu bem,
Bem anojado me tem.
     Tiu kiu ĝenis vin, amatino,
     Forte ĝenas ankaŭ min.

(kantas João Batista Carneiro) Continue lendo “Gil Vicente 19. AKTO PRI HINDIO (1519)”

Visitas: 264

o dia sem nome, 12

O dia sem nome, 12.

Aquele estranho zumbido não pertencia a Wagner. De onde teria surgido? O homem triste compreendeu de repente o que acontecia
loucos, loucos, loucos…
A música começou a se distorcer, as cores foram se misturando, as linhas ficaram curvas, ele pensou mas não teve tempo de
mas eu venci porque consegui beber a morte antes
E seus olhos se diluíram e os miolos e os ossos e os músculos, num amontoado pastoso, o copo rolou e foi feita a última libação aos deuses infernais das velhas lendas, anunciando com o resto do vinho de cor negra que toda a humanidade e toda a criatura viva se tinha oferecido em holocausto.
A bateria era nova, o Prelúdio e a Morte de amor se repetiram indefinidamente, sem pressa, com a mesma carga de tensão e desespero, durante seis meses e dois dias, quando, finalmente, um pedaço de parede caiu sobre o aparelho, fazendo calar aquele importuno que teimara tanto tempo mais que o resto, falando de amor e de morte para um planeta perdido e mudo.
Visitas: 259

dante alighieri – vita nova 23. quantunque volte…

Dante Alighieri – Vita Nova 23
Quantunque volte, lasso!, mi rimembra… (canzone)

Quantunque volte, lasso!, mi rimembra
ch’io non debbo già mai
veder la donna ond’io vo sì dolente,
tanto dolore intorno ‘l cor m’assembra
la dolorosa mente,
ch’io dico: “Anima mia, ché non ten vai?
Ché li tormenti che tu porterai
nel secol, che t’è già tanto noioso,
mi fan pensoso di paura forte”.
Ond’io chiamo la Morte,
come soave e dolce mio riposo;
e dico “Vieni a me” con tanto amore,
che sono astioso di chiunque more.
E’ si raccoglie ne li miei sospiri
un sono di pietate,
che va chiamando Morte tuttavia:
a lei si volser tutti i miei disiri,
quando la donna mia
fu giunta da la sua crudelitate;
perché ‘l piacere de la sua bieltate,
partendo sé da la nostra veduta,
divenne spirital bellezza grande,
che per lo cielo spande
luce d’amor, che li angeli saluta,
e lo intelletto loro alto, sottile
face maravigliar, sì v’è gentile.

(canta jorge teles)
Visitas: 305