jorge teles – Página: 46

05/01/2013

dante alighieri – vita nova 20. si lungiamente…

Dante Alighieri – Vita Nova 20
Sì lungiamente m’ha tenuto Amore… (canzone)

Sì lungiamente m’ha tenuto Amore

e costumato a la sua segnoria,

che sì com’elli m’era forte in pria,

così mi sta soave ora nel core.

Però quando mi tolle sì ‘l valore,

che li spiriti par che fuggan via,

allor sente la frale anima mia

tanta dolcezza, che ‘l viso ne smore,

poi prende Amore in me tanta vertute

che fa li miei spiriti gir parlando,

ed escon for chiamando

la donna mia, per darmi più salute.

Questo m’avvene ovunque ella mi vede,

e sì è cosa umil, che nol si crede.

(canta jorge teles)

01/01/2013

o dia sem nome, 7

O dia sem nome, 7.

Tóquio, dia 15 de abril, uma hora da madrugada.

Mieco, quarenta e dois anos, separada do marido, num apertado quitineti em movimentada rua de Tóquio, Mieco entra, tranca à chave sua porta, passa o trinco sobressalente, olha as horas, uma hora da madrugada, pega com cuidado a pesada barra de ferro com que sela a segurança do seu apartamento, coloca-a nos dois ganchos e respira aliviada. Mieco é lenta. Olha novamente o relógio. Pensou que o filme terminasse mais cedo, não gostava de caminhar naquela rua àquela hora, mas não tivesse saído e não teria sono e mesmo tendo saído talvez demorasse a dormir. Abriu a bolsa e tirou um embrulhinho com um vidro de comprimidos para dormir, a venda só era permitida mediante receituário médico, mas o farmacêutico já a conhecia de longa data, era amigo de seu filho. Colocou o vidro junto de outro fechado, aquele ainda ia demorar a acabar mas gostava de ser prevenida, sempre fora muito prevenida e muito raramente a vida a tinha apanhado de surpresa nalguma cilada, porque Mieco, quarenta e dois anos, separada do marido e mãe de um casal de filhos, sempre fora muito previdente.

Mieco sabia que ia demorar a dormir. Era assim desde muito tempo, ela dedilharia conta por conta todo o rosário de sua vida, seria, como há tantas noites, menina, moça, mulher, até chegar aos dias de hoje, solitária e insone, consciência viva das noites de Tóquio, e, aí, já seria de manhã e quando ela sentisse o doce esquecimento do sono havia de acordar para esperar soar a campainha do seu despertador que imitava uma preciosidade do barroco ocidental mas que mostrava pequenino, em caracteres romanos, a inscrição tão repetida made in Japan.
Continue lendo

29/12/201209/01/2022

Gil Vicente 15. KOMEDIO PRI LA VIDVO (1514)

Resumo:

Viro lamentas pro la perdo de sia edzino. Venas Pastro por lin konsoli. Poste eniras Baptano kaj diras ke la vidvo devas sin konsideri feliĉa kaj enviata de ĉiuj. Kaj la baptano parolas pri sia edzino, kiu estas vera serpento. Foriras la Pastro kaj la baptano kaj venas du filinoj de la vidvo, Paula kaj Melicia. La junulinoj sopiras pro la morto de la patrino. Ili diras: “Granda sekreto estas la morto. Sed pli granda sekreto estas la vivo, se oni ne sin preparis, ĉar neniu scias pri la iro.” Eniras la princo Rosvel, vidas la junulinojn, foriras kaj tuj revenas, maskovestata kiel servisto. La vidvo dungas lin por plenumo de la plej humilaj taskoj: zorgi la porkaron, kunporti brulŝtipojn. Kiam la vidvo forestas Rosvel deklaras sian amon al la du. Kaj li aldonas ke la taskoj feliĉigas lin, ĉar li estas apud ili, malgraŭ tio, ke li estas filo de duko kaj dukino. Revenas la vidvo kaj diras ke li ĵus interkonsentis pri la edziniĝo de Paŭla. Nun eniras Gilberto, frato de Rosvel. Li anoncas ke kelkaj sorĉistinoj parolis al siaj gepatroj pri la nuna vivo de Rosvel, la malaperinta filo. Kaj pro tio li, Gilberto, vojaĝadis tra la mondo por trovi la fraton. Rosvel iras al la princo Johano la tria, kiu estas inter la spektantaro de la teatraĵo (tiam, dekdu jaraĝa) kaj demandas kun kiu li devas edziĝi. La princo Johano indikas Paulan. La frato de Rosvel enamiĝas al Melicia. Envenas muzikistoj kaj Pastro kaj la verko finiĝas per la du geedziĝaj festoj.

GV034. Rosvel

Arrimárame à tí, rosa,
No me diste solombra.

Mi iris al vi, rozo,
Vi ne protektis min per via ombro.

(kantas Jaqueson Magrani)

GV035. Rosvel

Mal herido me ha la niña,
No me hacen justicia.

La junulino forte vundis min,
Mi ne ricevas justecon.

(kantas Jaqueson Magrani)

GV036. Kvar Kantistoj

Estanse dos hermanas
Doliéndose de si;
Hermosas son entrambas
Lo mas que yo nunca ví.
Hufa! Hufa!
Á la fiesta, á la fiesta
Que las bodas son aqui.

Namorado se había dellas
Don Rosvel Tenori:
Nunca tan lindos amores
Yo jamas contar oí.
Hufa! Hufa!
Á la fiesta, á la fiesta,
Que las bodas son aqui.

Du fratinoj
Suferas kune;
Graciaj estas ambaŭ,
Plie mi neniam vidis.
Hufa’! Hufa’!
Al la festo, al la festo,
Ĉar la nuptoj okazas ĉi tie.

Enamiĝis al la du
Princo Rosvel Tenori’:
Pri amoj tiel belaj
Neniam aŭdis mi.
Hufa’! Hufa’!
Al la festo, al la festo,
Ĉar la nuptoj okazas ĉi tie.

(kantas Gerson Marchiori kaj Graciano Santos)

Continue lendo “Gil Vicente 15. KOMEDIO PRI LA VIDVO (1514)”