romano – Página: 4 – Jorge Teles

06/03/2014

apolono kaj hiakinto, 13

apolono kaj hiakinto, 13.

unu horon poste, la servisto alvenis. ŝajnis, ke li estas atendata.

Kiel strange, konduki min supren. la virino tiris lin post si.

li estas supre. li ordonis ke vi venu supren tuj post via alveno. la servistoj prizorgos la ĉevalojn kaj la ŝarĝon.

la servistoj? kaj la pordo malfermiĝis.

eniru kaj fermu la pordon. jen. ĉu vi multe malsekiĝis? teofilo kuŝadas, envolvata en litkovriloj. estis alia lito kaj tino kun varma akvo.

la mantelo iom helpis sed poste ekpezis. estas pli malproksime ol mi pensis. ĉu mi malsupreniru?

ne.

kion mi devas fari?

vi ne dormos malsupre. mi diris al la tavernisto ke ni vojaĝas kune. bone ke vi venis kun la mantelo.

kion mi devas fari?

ŝlosu la pordon, demetu la vestojn. eniru en la varman akvon. ili alportos la manĝon ĉi tien. mi ne volas esti sola ĝis kiam venos la nokto. vi restos kun mi kaj ni ludos ĵetkubojn.

alio malrapide forprenis la mantelon, akvo gutadis, li etendis ĝin en angulo, surplanke. poste, li turnis la dorson al teofilo, kapo malsupren, kaj dummomente senmoviĝis. teofilo ellitiĝis, envolvita per la kovriloj, tuŝis lin je la ŝultro per unu mano.

mi ne volas resti ĝis la nokto sen io por fari. vi frostiĝas, putinaĵo! eniru tuj en la varman akvon.

alio lante demetis la pantalonon. teofilo ne volis rigardi, turnis sin kaj formarŝis. Do, estas nura servisto! li ne rigardis sed sentis pikadojn de vespoj en la koro kaj lia sekso tremeris. li kuŝiĝis. li aŭdis la sonon de la akvo. li komfortiĝis meze de la kovriloj. alio tremadis. per la manoj li portadis akvon sur la korpon, teofilo aŭdadis la bruon kaj imagadis ĉiun movon.

ĉu la akvo estas varma?

jes.

Li hontas pro mia ĉeesto. Mi devas trankviligi lin, mi ne devintus fari tion. Espereble mi ne estos kaptata de tria kaptilo…

oni frapis ĉe la pordo. alio kuntiriĝis kaj permane kaŝis la seksmembron. teofilo leviĝis, ordigis la litkovrilojn, rapide elmontrante sian kamuflatan nudecon.
li levis la pordostangon. la tavernisto eniris.
Continue lendo

19/02/2014

apolono kaj hiakinto, 12

apolono kaj hiakinto, 12.

Mi ne plu tenas, mi ne rajtas oferi uraganon. Certe alio perdiĝis ie, kiam li alvenos ĉi tien kun la manĝo? Kompatinda uragano, ĝi lacas! Ni iru al la riverbordo. Mi ne devas trinki nun, mi ŝvitas. Mi ne devas trinki nun. Mi ne scias tion, kion fari por pasigi la tempon, ĝis kiam li alvenos. Mi ne volas pensi pri io ajn. Ne helpas fermi la okulojn, mi nur vidas antaŭ mi tiun streĉatan vizaĝeton plenan je larmoj, kial mi ne restis tie kun li? sed kiel?, kian ekskuzon?, se tio okazus, jes, hans suspektus. Mi ĉion pripensis sed mi ne forgesis la sakon kun la stiletoj kaj mia knabo vundiĝis per mia ponardo, per mia ponardo!, malbenaĵo!, mi donacis al li kiam mi konis lin, mi fakte jam konis lin, sed mi nur rimarkis lin en la tago kiam Hans ordonis al li varti mian dormon, ne estas rimarki, estas eltrovri, ke li ekzistas, ankaŭ ĉi diraĵo ne estas bona, estas kvazaŭ homo de ni konata kiu denove naskiĝas, en la sama haŭto kun la sama rigardo, la sama korpo, la sama voĉo, sed ne plu estas la antaŭa homo, estas iu, kiu forvenas el la mara ŝaŭmo, kiel la bela diino de la mitologio. Mi vekiĝis kaj li parolis al mi kaj mi forvenadis el terura koŝmaro en kiu nur tiu monstro ekzistas interne kaj li ankoraŭ vivas en mi ene kaj ekstere por turmenti min kaj la aliaj estis pendumitaj ŝajnas ke li estis mia kara filo, kiun mi neniam havis, ŝajnas ke li estas tiu, kiu mi antaŭlonge estis, kaj mi subite eltrovis, ke io okazas kiam mi eltrovis jam estis tro malfrue ĉar jam estis okazinta, mi ne scias tion, kial mi akceptis la okazintaĵojn tiel ke ili okazis, mi ne komprenas min, en ajna momento mi rimarkis ke nenio plu helpas ĉar mi jam estis enamiĝinta mi ne scias ĉu mi devas paroli enamiĝinta sed ne estas alia vorto por tio, ĉar tio de mi sentata estas amo same kiel la amo kiun mi sentis kiam mi edziĝis kaj eĉ ne estis tiom forta kaj nek estis tiom bela kaj nun ŝajnas ke mi komprenas pli bone tiujn profundajn admirojn kiujn mi sentis rilate kelkajn amikojn mi ne scias se fakte estus la sama afero mi ankaŭ pensas ke mi enamiĝis al hans kiam li ekloĝis ĉe ni sed mi pensadis ke li estas mia patro sed rilate luison tio ne okazis mi pensas ke estis tiu murdinta ŝtelisto kiu masturbaĉis sin kaj poste mi vidis la korpogardiston pugfikanta la alian kaj ili senvestigis lin kaj li havas grandegan vergon sed mi preferas mian amiketon ĉar mi amas lin kaj mi scias ke se li venus al mi mi plorus pro pento kaj ne estas tiaj aferoj tio pri kio mi volas pensi ĉar mi havas la animon kaptita, ŝnurligita, buŝumata, mi ne scias tion kion fari…
Continue lendo

05/02/2014

apolono kaj hiakinto, 11

apolono kaj hiakinto, 11.

la nokto estis konfuza. longa koridoro, popolata de fantomoj, kiel en la orientaj historioj. estis krioj, timindaj flustradoj, kraketadoj, fajreroj. estis figuroj kiuj ŝvebadis kiel vaporo, foje allogaj, foje teruraj. luis’ en la fundo de la animo pentis pro la peto al sia avo kunvojaĝi. li timadis, terure timadis. tamen, tujtuj li konsoladis sin dirante ke malbonaĵo ne okazos, nur li venkos kaj okazis kvazaŭ la vampiro alkroĉata al siaj vejnoj ne plu suĉas lian sangon sed furioze kisas lian tremantan karnon. ŝajnis ke li havas febron, li frostotremadis, la tuta korpo plonĝadis en senfinan konvulsion kaj eĉ dum la momentoj kiam li denove donis sin al la timo, kun la vampiro suĉanta la sangon de lia trankvileco, eĉ en tiaj okazoj, li estis skuata, kvazaŭ furiozo mastras lin. bildoj iradis kaj venadis; aŭ la dento profunde fosanta aŭ ora korpo brilanta antaŭ li, transdonata al liaj manoj, al liaj movoj, al lia sekso kiu violente penetradis unu fojon, mil fojojn, Mi bezonas ekstari, kontraŭe mi freneziĝos.
la malvarmo de la nokto pelis la vesperton kaj la oran korpon de lia amiko. luis’ sentis pinglojn kurantajn ene de la korpo, klopodante por sekvi la senbremsan kuradon de la sango. li prenis la liuton, Antaŭ kelkaj tagoj li diris ke li instruos al mi kiel ludi la citron. li pinĉis kelke da sonoj. li metis sian kapon sur la kubutoj. la kruroj batadis unu kontraŭ la alia, intensa doloro en la testikoj. luis’ silente foriris, la korpo iluminata, somnambula, vivanta mortinto ŝarĝata de alta tensio, li kaŝis sin en la korto, li memoris pri la pendumiloj, eniris en malluman koridoron, la gardostaranto dormadis tre malproksime, kaj lia mano aflikte serĉis la formon de kaverno kaj la vulkano skuiĝis kaj la frukto ŝveliĝis kaj la tunelo mallarĝiĝis kaj Li fine permesos ĉar mi kisos lin sur la buŝo sammaniere kiel okazis en mia sonĝo li kuŝiĝos sub mi kaj mi apartigos liajn femurojn kaj mi malrapide penetros ĉar se tre daŭros ĉio iĝos tre bongusta kaj nur vi povas doni al mi plezuron tiel grandan kaj mi ne vundos vin ĉar mi ankoraŭ estas malgranda, mi ankoraŭ ne estas plenkreskulo, mi mordos vian ŝultron, mi mordas vian ŝultron mi mordas vian ŝultron kaj la tunelo spasmiĝas kaj la vulkano erupcias kaj Vi mordas mian ŝultron, mordu amiketo, vi rajtas mordi kaj forte daŭrigi ĉar vi ankoraŭ ne estas tre granda kaj ne doloras kaj mi sentas kvazaŭ invadus min la sankta glavo kaj viaj dentoj markas en mia karno la ekstreman feliĉon kaj nun vi fiksiĝas en mia kolo kiel amata vampireto kaj suĉas mian sangon por pagpostulo de la kvanto da semo, kiun vi forlasis ene de mi kaj miaj kruroj ĉesas tremi kaj ĉi trankvileco kiu invadas min ekzistas ĉar mi vere amas vin, luis’, mia amiko, kaj mi kredas ke ŝi ne vekiĝis.
Continue lendo