apolono kaj hiakinto, 12.
Mi ne plu tenas, mi ne rajtas oferi uraganon. Certe alio perdiĝis ie, kiam li alvenos ĉi tien kun la manĝo? Kompatinda uragano, ĝi lacas! Ni iru al la riverbordo. Mi ne devas trinki nun, mi ŝvitas. Mi ne devas trinki nun. Mi ne scias tion, kion fari por pasigi la tempon, ĝis kiam li alvenos. Mi ne volas pensi pri io ajn. Ne helpas fermi la okulojn, mi nur vidas antaŭ mi tiun streĉatan vizaĝeton plenan je larmoj, kial mi ne restis tie kun li? sed kiel?, kian ekskuzon?, se tio okazus, jes, hans suspektus. Mi ĉion pripensis sed mi ne forgesis la sakon kun la stiletoj kaj mia knabo vundiĝis per mia ponardo, per mia ponardo!, malbenaĵo!, mi donacis al li kiam mi konis lin, mi fakte jam konis lin, sed mi nur rimarkis lin en la tago kiam Hans ordonis al li varti mian dormon, ne estas rimarki, estas eltrovri, ke li ekzistas, ankaŭ ĉi diraĵo ne estas bona, estas kvazaŭ homo de ni konata kiu denove naskiĝas, en la sama haŭto kun la sama rigardo, la sama korpo, la sama voĉo, sed ne plu estas la antaŭa homo, estas iu, kiu forvenas el la mara ŝaŭmo, kiel la bela diino de la mitologio. Mi vekiĝis kaj li parolis al mi kaj mi forvenadis el terura koŝmaro en kiu nur tiu monstro ekzistas interne kaj li ankoraŭ vivas en mi ene kaj ekstere por turmenti min kaj la aliaj estis pendumitaj ŝajnas ke li estis mia kara filo, kiun mi neniam havis, ŝajnas ke li estas tiu, kiu mi antaŭlonge estis, kaj mi subite eltrovis, ke io okazas kiam mi eltrovis jam estis tro malfrue ĉar jam estis okazinta, mi ne scias tion, kial mi akceptis la okazintaĵojn tiel ke ili okazis, mi ne komprenas min, en ajna momento mi rimarkis ke nenio plu helpas ĉar mi jam estis enamiĝinta mi ne scias ĉu mi devas paroli enamiĝinta sed ne estas alia vorto por tio, ĉar tio de mi sentata estas amo same kiel la amo kiun mi sentis kiam mi edziĝis kaj eĉ ne estis tiom forta kaj nek estis tiom bela kaj nun ŝajnas ke mi komprenas pli bone tiujn profundajn admirojn kiujn mi sentis rilate kelkajn amikojn mi ne scias se fakte estus la sama afero mi ankaŭ pensas ke mi enamiĝis al hans kiam li ekloĝis ĉe ni sed mi pensadis ke li estas mia patro sed rilate luison tio ne okazis mi pensas ke estis tiu murdinta ŝtelisto kiu masturbaĉis sin kaj poste mi vidis la korpogardiston pugfikanta la alian kaj ili senvestigis lin kaj li havas grandegan vergon sed mi preferas mian amiketon ĉar mi amas lin kaj mi scias ke se li venus al mi mi plorus pro pento kaj ne estas tiaj aferoj tio pri kio mi volas pensi ĉar mi havas la animon kaptita, ŝnurligita, buŝumata, mi ne scias tion kion fari…
uragano paŝtiĝis. kiaj labirintoj, Kiaj keloj, kiaj abismoj kaj la indiferenta besto neniam havos la feliĉon koni ilin. Ho mia kompatinda ĉevalo, mi ŝatus ke luis’ venintus kun mi, ĉuraĵo, li povintus tranĉi sian manon poste! La tutan vojaĝon planitan, li mem petis al hans, mi neniam kuraĝus, kaj tiu sangoverŝado kaj mia buŝo preskaŭ tuŝis lian buŝon kaj se la malbenita hans ne ĉeestus mi suĉintus lian etan langon, sed eble estas pli bone ke li ne venis li estas tiel malgranda, li havas malmultajn pubharojn, nune ke ĝi iĝas pli densa. Ne, ĝi ne estas tiom malgranda, kiam li brakumis min mi sentis la grandecon je la ĝusta momento mi ne sentis sed poste mi memoris ke mi sentis ke ĝi estis dura, kaj antaŭe mi neniam pensis ke mi ĝuus nur ĉar knabo sin frotus ĉe mi sed tio estis tre bona, fakte ne estas pro la frotado sed pro tiu sento, kiun mi sentas, estas la animo, tiu kiu ĝuas, ne la korpo, mi ne scias tion, kio estis pli bone, ĉu senti sian duran vergon ĉe mia ventro aŭ senti la grandon de la brakumo absolute for de kontrolo, lia animo transformante sin en brulŝtiparon ene de la brulŝtiparo kiu estis mia animo liaj dentoj tremadis, la eta mano rapide glitadis kaj mi eĉ pensas, ke li palpis mian pugon kaj ĝuste tiam mi sentis ke li pliigis la ritmon de sia ventro kaj ĝemante mi sentis ke mi ĝuos kaj mi nenion plu vidis ĉar mi eniradis en konvulsioj kaj neniu virino donis al mi tiom da plezuro kaj venigis min tiom malproksimen kaj li estas tro malgranda kaj mi kredas ke mi havas nenian rajton pensi tiamaniere kaj mi ne volas daŭre pensadi…
brizo ekblovis. Pli malvarma vento ekblovas, hans diris ke venontsemajne pluvos. Filo de putino, se li nenion dirintus, mi restintus kaj li ne rajtus suspekti, bone ke mi venis. La ĉielo subite malheliĝas. Mi ne scias ĉu tiu polvo estas li. Ŝajnas ke jes. Certe li timas la pluvon. Prave ke kelkuloj diris ke la pluvo venos pli frue, pro tio hans prokrastis la ĉasadon, ĉu eble pro tio hans prokrastis la ĉasadon?, mi eĉ ne scias, neniu plu priparolis. Mi ankaŭ ne scias ĉu mi malsatas. Mi sentas premadon en la koro. Kia stranga tago. Ĉi malhelon neniu antaŭsupozis. Mi pensas ke la pluvo finiĝos rapide. Tiuj arboj ne estas sufiĉa ŝirmejo. Eble pro la pluvo uragano estas maltrankvila. Mi povus reirii al la kastelo, ne valoras. Mi dirus, ke la pluvo ĝenas, tio estus bona ekskuzo, hans ne povus ion diri kaj luis’ saniĝus kaj post la ŝanĝo de la sezono li jam scipovos kopii kaj restus kun mi dum la tuta printempo en la monaĥejo, mi pensas ke mi devas reiri, ah! finfine li aperas.
venu , uragano, ho!, ho!, trankvile, amiko. venu, venu.
kiam alio alproksimiĝis, tute neatendite, ekfalegis senbridan tempeston, fortegaj ventoj kaj surdiga bruegado. li venis kriante:
estas ŝirmejo tie malantaŭ tiuj arboj. ĉu ne estas pli bone iri tien?
kaj li retroturniĝis.
jes, ni iru al la ŝirmejo. Post kiam la pluvo ĉesos, ni reiros al la kastelo. Mi reiros, mi jam decidis.
malgraŭ la kreskanta malhelo, teofilo sentis kreskantan lumaĵon ene de si, aŭ fonto de kristala akvo bobele eskapante el la sablaro, estis akvofadeno, estis rivereto, estis jam torento, estis oceano kaj li feliĉe droniĝis meze de tiuj akvoj: Jes, decidite, mi revenos!
ili eniris en la kabanon el ŝtono, lokigis la ĉevalojn. kokido teruriĝinte forkuris. per stango, alio forigis la araneaĵojn.
mi povas foriri serĉe de fajro. niaj vestoj ekmalsekiĝas.
ne necesas. post kiam la pluvo haltos, reen al la kastelo.
jes , sinjoro.
li plibonigis la pozicion de la ĉevaloj. li kaŭris en angulo .
ĉu la sinjoro volas manĝon ?
ion ajn.
la servisto malfermis la tornistron, prezentis panon kaj pecon da viando.
ĉi pluvo longege daŭros.
kial vi scias ?
la avino diris.
kiam ĝi finiĝos?
ŝi diris, ke se ĝi komencos hodiaŭ, ĝi daŭros semajnon senhalte. ĝis la nova lunofazo.
ĉuraĵo! li rigardis la junulon, kiu malsupren rigardis.
la oceano ekmalpliiĝis.
ĉu ni trovos gastejon en la ĉirkaŭaĵoj?
estas taverno en la proksima vilaĝo. malantaŭ la monteto.
ĉu vere. kiom longe?
pro la pluvo, duonhoro. mi ne vidis domon ĝis nun. mi kredas ke oni forlasis ĉi ŝirmejon.
do, ni ne povas iri reen?, ĉu?
se la pluvo daŭros iom pli, tiu eta ponto estos kovrita de akvo.
la akvofadeno eksekiĝis.
se ni reiru nun, eble ni sukcesus atingi la kastelon.
la sinjoro tro kuras. sed la ŝarĝo malrapidigas min. se vi volas iri laŭ la monto… tamen ni nur alvenos dumnokte.
la ŝtelistoj ne plu.
oni neniam certas.
alio silentis kaj malproksimiĝis.
Mi ne povas atendi ĝis kiam la pluvo ĉesos. Eble pli bone estas iri al la taverno kaj reiri morgaŭ matene. Se ni iros laŭ la monteto, tempo sufiĉos. se ni iros laŭ la monteto, ĉu tempo ne sufiĉos?
mi ne konas ĉi tiun vojon.
ĉu vi kredas ke ni devas resti ĉi tie?, do!
mi kredas ke ni devas iri al la taverno. se ni malfruas, la pluvo troplenigos la riveron kaj kovros la vojon.
do, ĉu ni devas alfronti ĉion tion?
vi ja scias.
sed kion vi opinias?
ni devas eliri el ĉi tie, ĉar la pluvo inundos la vojon kaj eniros ĉi tien.
eble oni forlasis ĉi ŝirmejon pro la inundoj.
teofilo rigardis tra la pordo. tio veras!, la rivero komencas suprenveni. ni iru!
jes, sinjoro. pakante la panon per tuko, ordigante la aĵojn sur la ĉevalo.
neniu diris al mi, ke pluvos hodiaŭ. putinida fekaĵo!
sinjoro hans diskutis kun mia avino. li diris, ke ĝis la ŝanĝo de la luno, li garantias ke ne pluvos.
kaj kiel ŝi scias, ke tuj pluvos?
ŝi neniam klarigas. ŝi diras ke la naturo avertas.
ekstere estis infera bruado. perfortema vento venis tra la pordo. la ĉevaloj maltrankviliĝis.
metu vian mantelon!
mi ne havas.
ĉu vi alfrontos la pluvon tiamaniere?
jes, sinjoro.
do, prenu la mian.
sed vi malsekiĝos.
mi galopos. mi alvenos pli frue.
ĉu la ĉevalo ne lacas?
tio veras! ĉuraĵo! kia merdo! tamen ne estas alia solvo. prenu mian mantelon. ĵetante ĝin sur la ektimigitan junulon. mi kuros antaŭ vi.
li ekrajdis kaj eniris en la pluvegon. li ne rigardis malantaŭen.
Mi povus rekte iri al la kastelo sed mi mortigus mian kompatindan uraganon. estas tamen tiu ponto, pri kiu li diris, mi ne sukcesas memori, kie ĝi estas.
vipo kaj sprono. uragano, ekscitita de la malvarmo, ekgalopis. post kelkaj minutoj teofilo estis tute tratrempita. li haltigis la beston, demetis la tunikon, kiu tro pezas, pro la akvo, kaj ripozadis sur la ĉevalan nukon. kun nura ĉemizo gluata sur la haŭto, li rekomencis la galopadon. baldaŭ li ekvidis la malgrandan vilaĝon kaj tuj trovis la tavernon. li frapis ĉe la pordo. oni ne tuj malfermis. kiam la edzino de la tavernisto ekvidis la sinjoron, ŝi gapegis, ŝi kuris por alvoki sian edzon. teofilo eniris, estis varme komforte, la mastro ankaŭ plilarĝigis siajn okulojn, li preskaŭ genuiĝis, prenis lin per la mano kaj kondukis lin supren, feliĉa kaj embarasita.
Visitas: 141