apolono kaj hiakinto, 11.
la nokto estis konfuza. longa koridoro, popolata de fantomoj, kiel en la orientaj historioj. estis krioj, timindaj flustradoj, kraketadoj, fajreroj. estis figuroj kiuj ŝvebadis kiel vaporo, foje allogaj, foje teruraj. luis’ en la fundo de la animo pentis pro la peto al sia avo kunvojaĝi. li timadis, terure timadis. tamen, tujtuj li konsoladis sin dirante ke malbonaĵo ne okazos, nur li venkos kaj okazis kvazaŭ la vampiro alkroĉata al siaj vejnoj ne plu suĉas lian sangon sed furioze kisas lian tremantan karnon. ŝajnis ke li havas febron, li frostotremadis, la tuta korpo plonĝadis en senfinan konvulsion kaj eĉ dum la momentoj kiam li denove donis sin al la timo, kun la vampiro suĉanta la sangon de lia trankvileco, eĉ en tiaj okazoj, li estis skuata, kvazaŭ furiozo mastras lin. bildoj iradis kaj venadis; aŭ la dento profunde fosanta aŭ ora korpo brilanta antaŭ li, transdonata al liaj manoj, al liaj movoj, al lia sekso kiu violente penetradis unu fojon, mil fojojn, Mi bezonas ekstari, kontraŭe mi freneziĝos.
la malvarmo de la nokto pelis la vesperton kaj la oran korpon de lia amiko. luis’ sentis pinglojn kurantajn ene de la korpo, klopodante por sekvi la senbremsan kuradon de la sango. li prenis la liuton, Antaŭ kelkaj tagoj li diris ke li instruos al mi kiel ludi la citron. li pinĉis kelke da sonoj. li metis sian kapon sur la kubutoj. la kruroj batadis unu kontraŭ la alia, intensa doloro en la testikoj. luis’ silente foriris, la korpo iluminata, somnambula, vivanta mortinto ŝarĝata de alta tensio, li kaŝis sin en la korto, li memoris pri la pendumiloj, eniris en malluman koridoron, la gardostaranto dormadis tre malproksime, kaj lia mano aflikte serĉis la formon de kaverno kaj la vulkano skuiĝis kaj la frukto ŝveliĝis kaj la tunelo mallarĝiĝis kaj Li fine permesos ĉar mi kisos lin sur la buŝo sammaniere kiel okazis en mia sonĝo li kuŝiĝos sub mi kaj mi apartigos liajn femurojn kaj mi malrapide penetros ĉar se tre daŭros ĉio iĝos tre bongusta kaj nur vi povas doni al mi plezuron tiel grandan kaj mi ne vundos vin ĉar mi ankoraŭ estas malgranda, mi ankoraŭ ne estas plenkreskulo, mi mordos vian ŝultron, mi mordas vian ŝultron mi mordas vian ŝultron kaj la tunelo spasmiĝas kaj la vulkano erupcias kaj Vi mordas mian ŝultron, mordu amiketo, vi rajtas mordi kaj forte daŭrigi ĉar vi ankoraŭ ne estas tre granda kaj ne doloras kaj mi sentas kvazaŭ invadus min la sankta glavo kaj viaj dentoj markas en mia karno la ekstreman feliĉon kaj nun vi fiksiĝas en mia kolo kiel amata vampireto kaj suĉas mian sangon por pagpostulo de la kvanto da semo, kiun vi forlasis ene de mi kaj miaj kruroj ĉesas tremi kaj ĉi trankvileco kiu invadas min ekzistas ĉar mi vere amas vin, luis’, mia amiko, kaj mi kredas ke ŝi ne vekiĝis.
la malvarmo de la nokto pelis la vesperton kaj la oran korpon de lia amiko. luis’ sentis pinglojn kurantajn ene de la korpo, klopodante por sekvi la senbremsan kuradon de la sango. li prenis la liuton, Antaŭ kelkaj tagoj li diris ke li instruos al mi kiel ludi la citron. li pinĉis kelke da sonoj. li metis sian kapon sur la kubutoj. la kruroj batadis unu kontraŭ la alia, intensa doloro en la testikoj. luis’ silente foriris, la korpo iluminata, somnambula, vivanta mortinto ŝarĝata de alta tensio, li kaŝis sin en la korto, li memoris pri la pendumiloj, eniris en malluman koridoron, la gardostaranto dormadis tre malproksime, kaj lia mano aflikte serĉis la formon de kaverno kaj la vulkano skuiĝis kaj la frukto ŝveliĝis kaj la tunelo mallarĝiĝis kaj Li fine permesos ĉar mi kisos lin sur la buŝo sammaniere kiel okazis en mia sonĝo li kuŝiĝos sub mi kaj mi apartigos liajn femurojn kaj mi malrapide penetros ĉar se tre daŭros ĉio iĝos tre bongusta kaj nur vi povas doni al mi plezuron tiel grandan kaj mi ne vundos vin ĉar mi ankoraŭ estas malgranda, mi ankoraŭ ne estas plenkreskulo, mi mordos vian ŝultron, mi mordas vian ŝultron mi mordas vian ŝultron kaj la tunelo spasmiĝas kaj la vulkano erupcias kaj Vi mordas mian ŝultron, mordu amiketo, vi rajtas mordi kaj forte daŭrigi ĉar vi ankoraŭ ne estas tre granda kaj ne doloras kaj mi sentas kvazaŭ invadus min la sankta glavo kaj viaj dentoj markas en mia karno la ekstreman feliĉon kaj nun vi fiksiĝas en mia kolo kiel amata vampireto kaj suĉas mian sangon por pagpostulo de la kvanto da semo, kiun vi forlasis ene de mi kaj miaj kruroj ĉesas tremi kaj ĉi trankvileco kiu invadas min ekzistas ĉar mi vere amas vin, luis’, mia amiko, kaj mi kredas ke ŝi ne vekiĝis.
teofilo leviĝis, prenis la citron, intencis pinĉi iun sonon sed pensis ke tio povus veki la edzinon kaj ankaŭ rimarkis ke la fingroj estis malsekaj. li viŝis manojn kaj seksmembron, ankoraŭ erekta, ankoraŭ plena je elektra energio, kiel se fanditaj lafoj malrapide iĝadis kvietaj por provizora dormo. la timo finiĝis. la koridoro plena je fantomoj kaj bruoj nuliĝis. Bone ke mi faris tion. Mi ne tolerus tion pli da tempo. li iris al la fenestro. tie en la malproksimaĵo eta lumo ekaperadis malantaŭ la monto. Mi kredas ke jam mateniĝas, mi malsupreniros kaj ludos kun mia ponardo. Baldaŭ oni vokos min por la vojaĝo, mi ne permesos ke li tuŝu min. fruvekiĝintaj birdoj jam stariĝis kaj entuziasme ekzercadis la gorĝetojn. Mi ne sukcesis bone dormi. Mi supreniru al la biblioteko kaj diros ke mi organizas la kunportotajn paperojn. Nur post la manĝo mi sendos iun por alvoki lin, mi ne ŝatus veki lin tro frue, li ankoraŭ estas knabo. Mi pensas, mi certas ke mi sukcesos regi min kaj rezisti antaŭ la deziro. odoro de graso aperadis, iu servisto preparadis la viandon por la vojaĝo. la virino stariĝis, malrapide kombis siajn harojn. Kial li estas tiel ekscitita pri tiuj dialektoj? Kia intereso iu povas trovi pri studado de versoj kiujn oni eĉ ne bone komprenas? Iu jam fajrigis la fornon, mi esperas ke ili ne bruldifektu la femuraĵon. Kaj krom tio li kondukos tiun paroleman bubon, ververe lastatempe li estas tre silentema. Oni diras ke lastatempe mi estas tre silentema kaj diras ankaŭ ke tio okazas pro la aĝo. Ĉiuj kiuj tion parolas montras malican rideton, ĉu eble ili suspektas ke tiunokte mi kaŝe supreniris al la biblioteko? Mi pensas ke ne; kontraŭe ili rakontus al mia avo. Mi timas, ke oni ĉion eltrovos kaj rakontos al lia avo. Hans neniam pardonus min. Mi eĉ ne scias, per kia vizaĝo mi ilin alfrontus, se ili ekscius. Bone pensante, mia plej granda timo estas tio, ke ili scius ke tiunokte li iris al la biblioteko. Tamen se iu demandos al mi tion, kion mi faris tie supre kun li mi povas diri ke li instruis al mi la citroludon. Aŭ ke ni paroladis pri aventuroj. Jen! Mi pensas ke mi devas diri ke ni interparoladis pri aventuroj, ĉar li nenion lernis pri citro kaj ne povas diri ke mi instruis. Sensencaĵoj, tiuj prizorgoj. Neniu suspektas ion. li malrapide malsuprenvenis kun granda leda sako kun kelkaj vestoj. alio, la servisto, supreniradis. alio, alportu al mi la malgrandan sakon kun la tekstoj kaj la stiletoj. jes, sinjoro. Diable, kial mi ne kaŝis la sakon kun la stiletoj? Nun mi nenion povas fari. Ĉi servisto ĝenos min. Tiu servisto ĝenos. En la tago kiam mi svenis li rimarkis ke mi ĉuris, certe li suspektas, ke io okazis. Mi ne scias, ne scias. Ni vidu tion, kio okazos. kaj li komencis ĵeti la ponardon en la aeron kaj ekkaptis ĝin je la tenilo, kiam ĝi falis kun la pinto rekte al la grundo. ĉiufoje pli alten… ĉiufoje pli alten…
la birdoj ne plu ŝparis la pulmojn, la viroj komencis murmuri kontraŭ unu plia tago, tiom egalaj al ĉiuj aliaj, certe peza kaj plena je afliktoj. kaj la murmuro transformiĝis en konversacion kaj la konversacio transformiĝis en kriojn kaj kiam teofilo rimarkis ke la homoj ne plu dormas, ĉiuj sakras en la korto, la servistoj blasfemas kaj persekutas unu la alian, jam nervozaj panjoj skurĝadas la gefilojn, kiam li vidis, ke la tago redonis al la mondo ĝian normalecon, li decidis iri malsupren al la matenmanĝo.
la silentema virino iradis kaj venadis. viando, kaprina lakto, fromaĝo, fruktoj. la varma kaĉo.
kie estas la servisto?
li atendadas malsupre kun la ĉevaloj.
li sidiĝis kaj ekmanĝis.
la tago estos laciga. mi bezonas sufiĉe manĝi. ni aĉetos ion por vi, la pastroj de la monaĥejo estas spertegaj oraĵistoj. kie estas luis’?
hans iris por veki lin. ili jam devus esti ĉi tie.
ankaŭ ŝi sidiĝis.
de longa tempo mi ne vidas vin kun tia ekscitiĝo. ŝi klopodis por rideti. ŝi ne plu scias fari tion.
ĉi studoj lasas min plena je agitiĝo. mi volas prepari malgrandan manuskripton kun kelkaj notoj. luis’ helpos min.
ŝi levis la kapon kaj rigardis lin.
Kial ĉi rigardo? Ĉu eble ŝi suspektadas? Ne, tio ne eblas, ne eblas. kion vi pensas pri la ideo?
ŝia kapo denove malleviĝis.
mi demandis tion, kion vi pensas pri la ideo!
an? ho!, mi ne atentis. mi pensadis ke ĉi via entuziasmo, ĉi malkvietiĝo, ĉi brilado en la okuloj, mi nur vidis ĝin antaŭe kiam ni geedziĝis.
nun, estis lia kapo kiu malleviĝis. Kia malagrabla konversacio!
de ekstere venis bruado. Espereble estas ili. sed nur hans eniris en la kuirejo, kun la manoj plene makulitaj de sango. teofilo rapide stariĝis.
kio okazas?
luis’ vundiĝis. li tranĉis sian manon per la ponardo.
ĉu estas danĝero?
ne, mi kredas ke ne. ŝprucas multe da sango, sed la vundo ne estas profunda. mi lavos kaj surmetos ungventon. tamen mi opinias, ke vi iros sen li.
mi povas prokrasti la vojaĝon.
ne valoras la peno. je la venonta luno komencos la pluvoj. pli bone se vi tuj ĉion faru.
kie li estas? kaj li rapide foriris kun la koro plena je aflikto. li deziradis teni la vunditan maneton, kisi ĝin, purigi ĝin, varti la febran dormon de la malsanulo. ĉu li ne revis pri tio tre ofte?, en tiu rapida kaj perturbiga semajno! luis kuŝadis, la vundita mano falinta for de la lito, vindita kaj trempita. la vizaĝo en granda kuntiriĝo, li ne volis montri la sentatan doloron.
kio okazis?
mi kaptis ĝin antaŭ la horo.
ĉu doloras?
jes. kaj, post kelka silento: ĉu vi ekiradas? rigardante malsupren, fermante la okulojn, mordante la lipon kaj lasante ke larmo falu. mi ankaŭ volis iri, sed nun ne plu eblas.
sube ĉio estas preta! kriis hans ĉe la fenestro.
Laŭ la maniero en kiu la aferoj iras, mi ne povas retroiri. Fikaĵo! hans alproksimiĝis, teofilo stariĝis. kiam mi revenos, vi jam estos sana. tiam, vi lernos kiel kopii kaj ni preparos libron kune. mi alportos al vi donacon. kio?
se estos ponardo!… kaj li montris la vinditan manon.
ne, ne estos ponardo. citro. mia citro ne estas bona, delonge mi ne tuŝas ĝin. mi elektos unun kiu estas la plej bona en la regiono.
hans malfermis siajn brakojn, teofilo sin donis al la adiaŭo de la maljuna konsilisto. li ekforiris. li turnis sin. la okuloj ardis. Kion mi devas fari por kamufli ĉi putinidan malesperon? li klinis sin super la lito.
mi elektos la plej belan citron en la tuta regiono. mi mendos unun veninta el la nordo, ili estas kompetentaj fabrikantoj. kaj kisis lin sur la vango, tre proksime de la lipoj. adiaŭ, junulo.
luis’ fermis siajn okulojn, senespere, terura masko senindulge desegniĝis.
kio okazis?, luis’. hans ankaŭ kliniĝis. ĉu multe doloras?
jes. multe doloras. nun tro doloras. kaj li turnis al la kapkuseno sian vizaĝon kuntiriĝintan kaj banatan de larmoj.
teofilo ekkuris al la pordo. li eniris enkuirejen, kisis la frunton de la edzino, rapide, nervoze,
luis’ malfruigis min. mi ne povas permesi al la nokto trovi min en la arbaro. adiaŭ.
la korton. la silenteman serviston. la ĉevalon. Uragano, kion mi faros sen mia amiko? Putinaĵo! Putinaĵo! la pordegon, la ponton, la vojon, la irejon. tremadis la korpo. malrapide li turnis sian vizaĝon kaj trovis la grandegajn okulojn de alio, kiuj tuj palpebrumis kaj serĉis la grundon. Kial li ĉiam havas ĉi malĝojan rigardon? Estas luis’, tiu, kiu supozeble estus ĉi tie en via loko. Malbenaĵo!
la vipon, la krakon. la afliktan baŭmon de uragano, senordajn krinojn, la galopon. li turnis sian vizaĝon, Kuru!, putinido!, kuru! sed la alia malkreskadis en grando, aflikta, dezirante akompani lin, tenante la ŝnurojn kiuj ligis lin al la tria ĉevalo, ŝarĝata per ledaj sakoj. Kia kovardeco! Li havas la ĉevalon kun la ŝarĝo. tamen la vipo denove krakis, la sprono pikis la ventron puran kaj brositan de uragano.
teofilo ridetis. la vento glaciigis al li la vizaĝon, boligis la sangon, la vojo komencis flugi sub li, branĉoj pasadis, rapida kanzono, kapturniĝa, forvenadis el la grundo, gruzoj kiuj flugadis, ŝtonoj kiuj ekaperadis kaj jen bela salto de la dresita besto kaj la kanzono akceliĝis, la vipon, la krakon, la spronoj, la mondo pli kaj pli glitadis kaj li fermis siajn okulojn kaj brakumis uraganon kaj lasis ke la ĉevalo flugu laŭ sia volo kaj la krino estis varma sed la saltoj de la besto dolorigis la femurojn, ĉar, kun la okuloj fermataj, li ne sin preparis por la saltoj. li rektiĝis, krakigis la vipon, pikis per la spronoj kaj pensis ke tre malproksime sangumanta maneto atendadas lin kaj uragano kvazaŭ flugadas direkte al la horizonto.
Visitas: 220