apolono kaj hiakinto, 7.
teofilo malsupreniris kaj vizitis la malliberejon.
Mi konas ĉi gardiston. Ah!, estas la lanculo, ŝajnigante ke li ne rigardas ŝveliĝintan kvanton da kunpremitaj karnoj. ĉinokte, kiu estos ĉi tie en via posteno?
ni mem, sinjoro. je la unua horo okazos la interŝanĝo de la gardostarantoj.
ĉi tien venos pastro. ne faru demandojn. li prezentos ĉi tiun ringon, bone vidu mian blazonon, certe vi konas ĝin, kaj li venos por preni la konfeson de la malliberuloj. eble ankaŭ venos lia helpanto. vi devos sekvi ilin ĝis la ĉeloj.
kaj rapide foriris. luis’ atendadis en la biblioteko.
ĉu vi prenis ĝin?
estas ĉi tie.
hm!, hm! vere laŭ mia mezuro. la kapuĉo kaŝos mian vizaĝon. ĉu vi volas iri?
luis’ ne respondis. post iom da tempo, li malsupreniris. jam estis mallume, kiam li revenis kun fruktoj kaj fromaĝo. teofilo manĝis ion, stariĝis ĉe la fenestro kaj atendis iom.
ĉu vi volas iri? li ripetis.
mi ne scias.
estu kuraĝa; tenante lin je la ŝultroj. nenio okazos al ni. Liaj karnoj ankoraŭ estas dolĉaj. Kia stranga rideto! Eskapis de li la brilo de la rigardo. ĉu ni iru?
jes. ĉu mi estas via helpanto?, do. kun voĉo timema kaj malkuraĝa.
vi silentos la tutan tempon. mi nur volas koni ilin pli bone.
forta timo leĝere ŝvebadis ĉirkaŭ la kapo de luis’, dum li malsupreniris malantaŭ teofilo. li ne sukcesus ĝin precizigi, li ne kapablus ĝin difini. li sekvadis, admirante la larĝajn kaj rapidajn paŝojn de la mastro, li apenaŭ sekvadis lin. li imagadis sin mem ene de speco de eksterordinara aventuro en nekonata kastelo, ŝtuparoj neniam antaŭe surpaŝitaj, ĉar malpermesitaj, kaj teofilo estus lia patro sed li raviĝis pro la memoro pri tio, ke teofilo ne estis, ne estis lia patro. en ĉi momentoj la flugiloj de la timo batadis pli forte kaj li memoris la strangan rigardon kaj intencis foriri kaj plori dum longa tempo sed la altiro de la aventuro estis nerezistebla kaj li volis ke estus vero tiu stranga sonĝo kiu tre timigis lin: teofilo promenis kun li surĉevale kaj brakumis lin de malantaŭe, sed kiam, subite, la sonĝo malaperis, Gluiĝis en mia kapo tiu teruro kaj tiu stranga sensaco kaj mi nur memoras ke dum la tuta tago mi estis malgaja sen scii la kialon kaj mi preskaŭ ploris por nenio kaj pasis longa tempo por ke tiu stranga afero de mi sentata min forlasis iom post iom.
teofilo haltis kaj levis la manon. luis’ levis la torĉon pli malantaŭen, por pli bone vidi. teofilo kaŭris, ridetis kaj tuŝis liajn ŝultrojn.
ne timu. mi mallevos la kapuĉon. vi estas malvarma.
jes. mi pensas ke mi ne iros.
ne! sen vi mi ne kuraĝas. mi volas diri… vi ne bezonas resti ĉe mi. restu malproksime de ili. pli bone tiel?
jeso per apenaŭa kapomovo, kunpremita buŝo kaj rigardo mallevita. luis’ apenaŭ sentis la ektiron kaj sentis sin premata de la brakoj de teofilo, kiu brakumis lin. la torĉo falis kaj estingiĝis.
ne timu, luis’.
iu koro forte saltadas ĉe lia kapo, li mallaŭte murmuris
mi ne timos. mi ne timos, ne.
kaj voĉo leviĝis de la kavernoj de teofilo, malpermesata vulkano, sufokata krio, buŝumata eksplodo, voĉo plena, surda, vualata, tremanta kaj preskaŭ larmanta
ne timu ion ajn!
kaj longa silento.
ĉu jes?!
jes.
ni iru!, do.
teofilo prenis la torĉon kaj iris al la pordo. proksimiĝis al la gardostaranto, fajrigis la torĉon ĉe la alia, kiu inkliniĝis ĉe la muro, transdonis ĝin al luis’. montris la ringon. la pordo ekknaris, rigardo mezuris luison de supro al malsupro, cinika kaj mokema, kaj fariĝis silento ĉirkaŭ ili. teofilo antaŭeniris.
venis la pastro. vulturo filodeputina. aŭguro pri morto. certe li venis por preni nian konfeson, certe.
teofilo daŭrigis sian vojon kaj eniris en alia ĉelo.
Mi kredas ke mi restu ĉi tie. Ili fetoras kaj havas hidan rigardon.
luis’ restis ĉe la sojlo kaj rigardadis la malliberulojn.
ĉu vi venis por preni nian konfeson?, belulinaĉo! estas la pastra helpanto. venu ĉe mi, junulineto, la gardanĝelo havas donacon por vi. fermu la buŝon!, filo de putino, ĉu vi neniun respektas? rigardu lian vizaĝon! filo de putino! filo de putino!, respektu!
luis’ kuris al la alia ĉelo. li aŭdis la ridadon de la malliberuloj kiuj insultis lin. teofilo proksimiĝis. ambaŭ haltis dum momento antaŭ la lasta malliberulo, kuŝanta, la tutan korpon plenan je seka herbo, la manon enpantalone, profunde dormanta.
kio okazis tie?
ili ridas, ili krias…
mi ordonos ke gardostarantoj restu ĉi tie, kun ni. ĉu vi iras tien?
luis’ retropaŝis kaj teruriĝinta rigardis rekte al la pordo de la ridadoj kaj sakraĵoj.
bone. mi mem iros. ne foriru el ĉi tie. li reiris al la alia ĉelo, kiu tute silentis.
Ĉi tiu estis tiu, kiu bugris la alian. Mi esperas ke li ne vekiĝos ĝis kiam la gardostarantoj alvenos. Mi timas.
luis’ malvarme ŝvitadis. li sentis ke siaj kruroj malfortiĝas, li apogis sin kontraŭ la muro. la malliberulo ekmoviĝis, batis la manon sur muŝo iranta sur sia frunto, li malfermis la okulojn. leviĝis per salto kaj fusilpafis:
kion vi faras ĉi tie?
mi… estas… la helpanto… de la pastro.
li proksimigis kun rigardo de bestio kaj liaj dentoj ekbrilis en la mallumo. li venis perforteme kaj malprude.
hm!, la helpanto de la pastro. imbecileto! do la pendumado okazos.
forte kroĉante la brakon de luis’.
forlasu min. vi vundas min.
la pastro rajtas, ĉu?, gejaĉeto. prenu ĉi tion. faru! kaj lia brutala mano kondukis la timeman manon de luis’ enen de la pantalono kaj estis stranga varmo kaj la moleco de densa vilaro kaj la okuloj pleniĝis je larmoj kaj la spirado maltrankviliĝis kaj li sentis grandegan fajriĝantan karnon, kaj kiam li aŭdis ĉe la orelo flustrantan ordon, decidan kaj malrapidan:
premu, premu, gejaĉeto!,
la planko turniĝis, mankis la lumo, la rigardo ellasis fulmon kiu krakis ene de la kapo, luis’ forte premis siajn fingrojn kaj sentis sin plonĝanta en vakuon.
teofilo alvenis kun kelkaj soldatoj.
kio okazis?
saĵnas ke li svenis pro timo. kion faras tia etulaĉo ĉi tie?
ne koncernas vin. soldato, prenu la knabon. luis’, luis’… strange, neniam okazis tio antaŭe. luis’… mi bezonas malfiksi vian zonon, la spirado estas malfacila. iru al alia ĉelo!
mi ne ricevas ordonojn de pastro!
teofilo leviĝis en furiozo. ah!, vi ne ricenas ordonojn! sciu ke mi venis por preni vian konfeson ĉar morgaŭ la pendumilo atendos.
la pendumilo! putinidoj! putinidoj! ĵetu akvon sur la gejaĉo kaj li vekiĝos.
kion?
ĉi ĉiesulo. bastardo. kun tiu mieno li trompas neniun.
mi mem kunportos lin. tuj poste mi revenos por preni vian konfeson. preparu vian spiriton. mi revenos.
la pendumilo! kaco! kaco! filoj de rafinita kaj mizera putino! vi ne bezonas reveni ĉi tien, ne!, vi, fikanto de bubetoj. kunportu la knabinon supren, por via bankedo. putinidoj!, ho, se mi povus diskvaronigi la mastron de ĉi ĉuraĵo!, ĉi ĉuraĵo!, ĉi ĉuraĵo!, pugnobatante la aeron kaj blinde kalcitrante. li turnis sin rekte al teofilo sed la gardistoj faris cirklon ĉirkaŭ li kaj luis’, ankoraŭ surgrunde. tiam teofilo rimarkis, ke ĉiuj malliberuloj enigis en la ĉelo, silentaj kaj kun enorma brilado en la okuloj. la gardistoj iris antaŭen per firma paŝo, alfrontante la ribelan arestiton kun la lanco horizontale, li iomete retropaŝis, senelira bestio, leono kun kolero retenata per digo, kaj tio pli terure briligis lian ruĝiĝantan rigardon.
teofilo kliniĝis, prenis luison surbruste. la gardistoj malfermis al li la vojon. teofilo daŭrigis ale al la prizona pordo. li aŭdis la paŝadon de la lanculo, kiu sekvadis lin tre apude. li eliris el la prizono, la lanculo fermis la pordon, kaj tie restis. teofilo daŭrigis laŭ la senfina ŝtuparo, nun sola, kun luis’ en la brakoj.
li malrapide iris, kun braĝaro enmane kaj brulanta rigardo, larmo volas rompiĝi kaj provoki lavangon da singultoj. Ĉi ŝtuparo estas longa. luis’ aŭ estas malpeza kiel la matena nebulo, aŭ estas peza kiel la ombro de la pendumito. la karnoj de luis’ iomete tremadis kaj teofilo stringis lin kontraŭ la brusto sed tuj pentis pro la gesto kaj apogis sin ĉe la muro por reakiri forton kaj spiradon. la palpebroj de la adoleskanto dolĉe kurbiĝis, la duonmalfermitaj lipoj montradis kaŝitan brilon de sekaj dentoj. tiel proksime, Tiel proksime kaj sufiĉus al mi rapida kliniĝo de la kapo kaj neniu scius, nek vi mem, kaj tamen mi ne havas kuraĝon. Sed mi simple ne povas ĉesigi tiun bolanta agitiĝo de mia sango, kiu ŝajnas iri enen de via eta korpo kaj reveni al mi kun pli granda frenezo.
alio alproksimiĝis, kaj etendis la manojn
lasu ke mi kunportu. iru supren kaj malfermu la bibliotekon. la servisto forkuris kaj en la lasta parto de la ŝtuparo teofilo komprenis ke neniam plu li havos luison tiel proksime al si, ĉar li ne havos kuraĝon por nenio plie, krom stringi lin forte ene de tiu kamuflata brakumo, por senti ĉebruste la batadon de ĉi eta koro de kontuzita birdo, Li estas varma kaj blanka, la spirado estas malrapida, ŝajnas ke ĉio blindigas mian vidadon…
li kuŝigis la knabon sur la jam ordigita lito. alio malfermis la parton de la mantelo kiu ankoraŭ kovris lin kaj luis’ ŝvebis nuda en la spaco, roza kaj trankvila kvazaŭ dormanta dio.
bone ke li sentos malvarmon, por vekiĝi.
Mi ne scias ĉu mi havas la rajton al ĉi nudeco, li estas tro bela por ke mi kovru lin. ĉu vi ne pensas ke estas pli bone kovri lin? ne, sinjoro, la avino diras ke la malvarmo helpas por vekiĝi, mi iros por spongo kaj akvo; kaj rapide foriris. Ne, mi ne havas la rajton al kontemplado de ĉi ripozanta nudeco, ĉi eta nigra bosko, ĉi pendantaj brakoj, kiel de mortinta sanktulo. luis’, luis’, Jen mi parolas al mi mem…
li ne intencis rigardi, li deflankiĝis, sed liaj okuloj kvazaŭ estis alnajlataj per najlegoj al tiu silenta kaj lumanta bildo.
teofilo kapneis, aflikte anhelis, intencante forpeli la demonetojn kiuj ĉirkaŭflugadas. Luis’, luis’! Mi freneziĝas! li rigardis la pordon, Ne, neniu venas, la tempo ne sufiĉas. li kliniĝis kaj kisis la knabon sur la ventro, kaj nur sentis malvarman kaj humidan karnon kaj rapidan tremadon en la tuta korpo de la dormanta dio kaj rapidaj ĉevaloj malfermis sian vojon ene de liaj vejnoj kaj la sirenoj freneze kantante perturbis lian rigardon per speguloj sorĉitaj de mil lumaĵoj kaj la amboso de la koro supreniris al lia kapo kaj la demono ekridegadis kaj ne plu estis demono sed anĝelo de fajro kun penetrema rigardo kiu faris lin ŝanceliĝi kaj Nenio en la mondo estas tiel bela kiel ĉi knabo, Ĉi birdo preskaŭ plenaĝa kiu dormas sen sonĝoj kaj tumultas la malprudentan orbiton de mia mondo kaj nur la rigardo de ĉi knabo kapablas sanigi min de ĉi frenezo, sed li dormas kaj perdiĝis la lumon de liaj okuloj…
…kiuj rigardadis lin per forgesita, akvoplena, varmeta rigardado, kvazaŭ okuloj de fantomo kiu ĵus vekiĝas post sonĝo de mil jaroj. subite okazis tuta konvulsio kaj luis’, kovrante sin per la litkovrilo, turnis surbrusten
neeeeeeee!
la silento enprizonigis la furioziĝantajn ĉevalojn kaj paralizis la sirenojn kun siaj magiaj lumoj. nur la martelo daŭris ene de la kapo de teofilo.
luis’! mi bedaŭras! estas la servisto tiu, kiu senvestigis vin por ke vi vekiĝu. ĉu ĉio bone?
teofilo sentis sin piedpremata de grego da grandegaj bestoj. sed iom post iom ĉiuj ekforiris, malpliigante la saltojn de la sango en lia frunto, viŝante la ŝviton, malrapidigante la korajn saltojn. la doloriga malpleno nur rompiĝis kiam la pordo malfermiĝis kaj teofilo stariĝis je la eniro de hans kaj la servisto. luis’ mallaŭte ploradis, surbruste kuŝanta. teofilo retropaŝis por ke ambaŭ alproksimiĝu al la lito.
kio okazis? kial tiu kostumo?
mi volis viziti la malliberejon sen esti rekonata kaj li iris kun mi. sube, ŝajnas ke la timo svenigis lin. li ĵus vekiĝis. mi kulpas.
hans intencis turni la knabon. li rifuzis. hans klopodis por trankviligi lin.
luis’, venu kun mi. vi ne bezonas plori nur por tio.
longa silento.
venu.
mi kredas ke vi povas lasi lin ĉi tie. hodiaŭ mi ne plu bezonas resti en la biblioteko. vi flegos lin, indikante al hans la serviston, kiu silente kliniĝis. eble ni devas foriri kaj lasi ke li vigliĝu sola.
ambaŭ malrapide foriris. teofilo volis forlasi la kastelon, la placon, galopi sur la dorso de uragano
teofilo, ni havas problemojn por solvi.
sed li devis sekvi hanson por decidoj pri pendantaj aferoj…
Visitas: 285