apolono kaj hiakinto, 8.
Mi kredas ke hans nenion rimarkis. Li ne suspektis kiam mi diris ke ni lasu luison tie supre. Kiam mi reiris tie, li jam ne plu estis. Oni postulas la morton de la malliberuloj. Tiu monstro devus esti la unua por morti, je plej violenta morto. Aŭ, kiu scias?, eble forlasi lin por poste kaj poste kaj li putros en la hororo de tiu atendado. Mi ne plu povas gvati ilin. Malbenita hans! Kial la sekretaj pordoj estas fermitaj? Mi ne rimarkis tion. Mi kredas ke antaŭ kelka tempo mi fermis ilin, mi ne plu memoras pro kio. Ĉu ne pli bone se ni lasas ilin malfermitaj? Por iu krizo… Vi pravas, hans, morgaŭ mi faros tion. Morgaŭ mi ankaŭ devos decidi pri la malliberuloj. Hans opinias ke sep pendumadoj kaj festo feliĉigos la popolaĉon. Mi volus savi tiun por pli malfrue. Mi pensas ke li faris ion al luis’, estis indicoj de fingroj kiuj premis lian braketon, kion li intencis fari? Li vekiĝis ĝuste kiam mi forlasis la ĉelon, tiu porko! Mi bezonas paroli al li, sed kiel mi scios, ĉu li jam estis vekiĝinta kiam mi lin kisis? Kial li kriis ne? Ĉu eble li sentis mian buŝon sur lia ventro? Aŭ eble li estis ĵus vekiĝinta kaj memoris pri la malliberulo? Li aspektis kiel skulptaĵo el karno, neniu artisto prilaboros tiel altvaloran lignon. Mi pensas ke mi ne devas mortigi lin. Mi bezonas trovi manieron, por lasi la sekretajn pasejojn malfermitaj. Se Hans nenion scius!… Li ne bone komprenis, kiam mi transdonis al li la regadon de la kastelo. Mi ankoraŭ estas tre konfuzita, hans, mi fordonos min tute al studado de iuj manuskriptoj, por iomete trankviliĝi. Mi ne scias ĉu vi komprenas. Certe, ke mi komprenas. Mi volas iri al la monaĥejo de la tilioj, la pastro diris al mi, ke oni ĵus trovis riĉan kvanton da legendoj kaj kanzonoj de la pilgrimantoj. Sed mi nur vojaĝos venontsemajne. Do, ni devas organizi la vojaĝon. Mi kredas ke hans suspektas pri nenio, kontraŭe, li ne estus tiel trankvila rilate min. Ne, hans, mi prenos nur unu serviston, mi volas rapide atingi la monaĥejon, vi scias, nun ne plu estas danĝero kiam oni transiras laŭ la interkrutejoj. Ĉi tiu estas la sola maniero por ke mi ne riskos, la ĉeesto de luis’ perturbas min. Resti for de li dum kelka tempo. Mi ne scias, kio okazos al mi se hans suspektus… Mi kredas, hans, ke unu tago sufiĉos por la vojaĝo. Mi bezonas esti for de li, mi terure timas lian ĉeeston. Hans devas scii nenion. Ĉu eble luis’ akceptus iri kun mi? Mi irus kun luis’ kaj la servisto restus ĉi tie. Ŝi ankoraŭ dormas, ĉu mi vekus ŝin, se mi stariĝu kaj foriru por iri al la biblioteko? Ne, ĉi ideo estas freneza!, se mi forlasas la kastelon por esti for de luis’!, kiel mi povas pensi pri konduki lin? Tio estas terura! Ankaŭ ŝi, certe, nenion suspektas…
en la duonlumo de la nokto, la silento regadis absoluta. la penso de teofilo ne sukcesis fiksiĝi sur io, ĝi vagadis sencele sed atente, serĉe de ia respondo al la enigmo de lia koro. profundaj suspiroj, kiujn li klopodis por sufoki, por ne veki la edzinon, kaj grandega doloro, kiu minacis paralizi lian spiradon.
Li ne scias ke mi jam estis vekiĝinta, kiam li kisis min. Mi ne komprenas tion, kion li volas de mi. Iu servisto jam rakontis al mi pri viroj kiuj kuŝas kun ni, kvazaŭ ili estus virinoj. Mi timas. Se li estus mia patro, ĉi tio neniam okazos. Sed mi preferas ke li ne estu. Li estas alta kaj forta, mi ne komprenas tion, kion signifas lia maniero rigardi min. Mi devis kovri min, pro la erektiĝo… Mi ne volas pensi pri tio. Mi fermas la okulojn, mi klopodas por pensi pri mil malsamaj aferoj, mi nur sukcesas memori pri lia buŝo sur mia ventro. Ĉiuj malsupreniris, feliĉe ke ili malsupreniris, la servisto intencis helpi por ke mi metu la vestojn, mi pensas ke li perceptis ke mi estis malseka, ke mi ĝuis, feliĉe ke ili malsupreniris. Li rigardis min per strangaj okuloj, ŝajnas ke li scias ke io okazis. Mi neniam plu supreniros al la biblioteko. Li povas fari tion por malhonori min. Kio pri, se mi diros ke mi ĉion rakontos al avo. Se mi alvenus tie en la mallumo kaj li estus dormanta kaj mi kuŝus sur lin, kaj li eĉ ne scius pri kiu estas, kaj mi nur kisus lin sur la brusto kaj la kolo. Eble mi povus palpi lin kaj mi kredas ke li ŝatus sed tiu putinido havas grandegan vergon se ili ne estus alvenintaj li bugrus min kaj vundus min li havas manon kiu aspektas kiel el fero sed lia buŝo malrapide varmigis min kaj kiam mi rimarkis ke lia lingvo iomete malsekigis min, mi vere timas, mi sentis ke… miaj sonĝoj estas tre strangaj sonĝoj la lasta nokto estis tiu monstro aspektanta kiel taŭro kiu milde mordis min kaj midzis min kaj mi vekiĝis malseka kaj mi nenion komprenas kaj mi ne sukcesas pensi pri io alia!…
al luis’, ŝajnis ke fantomoj priridadis lin en la ombroj, kaŝante sin kvazaŭ suspektindaj fuĝantoj, sed lasante ke eskapu el siaj kaŝejoj brilado pala, verda, timiga. li silente stariĝis kaj ekrigardis tra la malgranda fenestro la malluman maron kaj feblan torĉon, kiu surplaĝe promenadis.
Se la monaĥoj permesos, li dormos en mia ĉambro mi povos resti pli tagojn mi povos diri ke li estas mia metilernanto mi ne scias ĉu li kapablas kopii tiuj ĉeloj estas malgrandaj mi povos peti ke li helpu min kaj ni enterparolos en la sama lito kaj kune kuŝantaj mi diros ke la varmego estas tre forta la varmo estas tre forta, luis’, mi dormos sen ĉemizo, mi estingos la lampon, mi maldormas luis’ pri kio ni konversacios?, ĉu vi dormas?, li ne respondas mi opinias ke li ŝajnigas tion mi povus skui lin luis’ luis’ vekiĝu sed li daŭre tenas siajn okulojn fermitaj, li ne vekiĝas eĉ kun ĉi brakumo sed li iomete tremas kaj mi sentas ene de la femuroj karnon kiu iom post iom duriĝas mi enmetos mian manon en siajn vestojn luis’ luis’ mia amiko mi bedaŭras sed mi kisos vin sur la buŝo kion vi faras mi donas al vi kison mi ne permesos ke vi fuĝos mi ĉion rakontos al avo antaŭe vi donu al mi alian kison tiele tiele tiele, per brakumo mi kunportos lin sur min, mi ne devas pensi pri tio mi ne sukcesas mi bezonas halti li estas nura knabo! Mi devas iri for de la kastelo, mi iros al la monaĥejo kaj tie restos dum unu tuta monato, mi ne volas preni riskojn pri… Mi ne volas pensi…
la plafono jam estis plene nigra kaj teofilo imagis ke la fajro ekstere jam estingiĝis. efektive, la gardostaranto de la korto sidiĝis en angulo kaj lia kapo pendis sur la brusto, forgesita, mortinta.
Se mi tien alvenos kaj li tie jam estos mi diros, ke mi iris por preni mian ponardon. Ĉu vi ne dormemas?, luis’, ne, mi ne sukcesas dormi, kial vi ne sukcesas dormi?, estas iajn aĵojn kiuj venas kaj iras ene de mi kial vi venis ĉi tien?, ankaŭ mi ne sukcesis dormi ni konversacios ĝis tagiĝo, Mi kuŝiĝos kaj ŝajnigos min dormanta kaj li skuos min kaj mi ne respondos mi kredas ke li pensas ke mi jam dormas sed kion mi faros kun ĉi salivo se mi glutos la salivon li perceptos ke mi estas maldorma nun ke ankaŭ li kuŝis mi profitas por gluti la salivon kaj li ne rimarkis, sed se li daŭrigas kun sia kapo apogante sur min, mi ne plu sukcesos ŝajnigi dormanta ĉar ĝi iĝadas pli dura li tuŝas min per lia mano kaj subite mi rimarkas ke li jam kisis min mi ne volas vekiĝi de ĉi sonĝo ĉar li haltas sed mi volas ke li daŭrigu mi ne plu tenas kaj mi pensas ke li devos ĉion engluti.
luis’ skuis la kapon por senti sin vekiĝanta kaj rigardis la fermitan pordon. li malfermis ĝin. la servistoj, kiuj okupis la apudan ĉambron profunde dormadis, povraj viktimoj de tago plena je taskoj kruele lacigaj.
Mi pensas ke ŝi jam profunde dormas. Mi ne scias, kie li dormas. Li devus restinti tie supre, mi ne tenas plu, ĉi tremado estas merdo kaj mi bone scias, ke se mi masturbos min poste mi pentos sed mi supreniros kaj eniros tra la sekreta pasejo por kontroli tion, kion li faras nun eble li dormas kun la mano interne de la pantalono aŭ bugras tiun senhontulon mi supreniros kaj neniu ajn rimarkos kaj mi restos en la biblioteko ĝis frumatene kaj mi diros ke mi restis leganta mi kredas ke la kandelo ankoraŭ daŭros ĝis tagiĝo.
la pordo estis fermata malrapide. mallumo estas konstanta minaco, ajna devio provokos ian bruon, sed porti lumaĵon nun estus danĝere. ambaŭ iomete atendis por alkutimiĝi al la mallumo. la tremadoj iĝis pli grandaj, la timoj plifortiĝis, la koroj pli forte saltis sed teofilo, sen scii pri luis’, komencis la supreniron laŭ la ŝtuparo kondukanta al la supro, kaj luis’, iom poste, sen scii pri teofilo, komencis supreniri laŭ la samaj ŝtupoj.
teofilo ŝlosis sin de interne. li sidiĝis sur la lito, elĉerpite li lasis sin fali, dum la sango, ĉiam kaj ĉiam pli rapide, malfermadis sian vojon ene de liaj tempioj. li deziris ke luis’ supreniru, por ke li ne bezonus descendi tra la galerioj por masturbi sin rigardante tiun demonon, sed li sciis ke pli bone estis iri malsupren kaj ĉion rapide fini ol riski korupti la anĝelon, makuli per ĉagreno la rigardon de la ete eta dio…
Tamen, se li venos, kiel li eniros?
li leviĝis kaj, silenteme, iris kaj malfermis la pordon. figuro kun blankaj vestoj stariĝis, statuo kun mantelo bluigata de la mallumo, pala kaj streĉita vizaĝo, nekombita hararo, senbrila rigardo, sekaj lipoj pro la aflikta spirado.
blanka figuro stariĝis antaŭ li. luis’.
kion vi faras ĉi tie?
mi ne sukcesas dormi. mi ne sciis, ke… vi… estis ĉi tie.
unu plia vorto ne estus vorto, sed singulto. luis’ apogis sin kontraŭ la muro. teofilo etendis sian manon
venu kun mi…
sed li tute kuntiriĝis. kiam li sentis sin brakumata, pli forta tremado rompis lian ekvilibron kaj li lasis sin esti kondukata, venkita leonido kun glitantaj paŝoj, rigida korpo, klinita kapo. teofilo sidigis lin sur la lito kaj premis lin kontraŭ sia brusto kaj ambaŭ komencis plori.
la vulkano minacis elŝprucigi el iliaj abismoj fandaĵojn de fajro kaj doloro…
la ŝtonoj minacis fluigi el siaj fendoj pastecan tavolon de likva fero…
la vundoj minacis krevi kaj eligi puson kaj sangon.
teofilo neniam plu memoros pri tio, kiam la larmoj de doloro sin transformis en larmojn de feliĉo, luis’ neniam plu kapablos precisi la ĝustan momenton en kiu la sekureco de la brakumo ŝanĝigis al plezuro kaj ambaŭ, ankoraŭ plorante, pli forte ĉirkaŭstreĉis unu la alian kaj la steloj turniĝadis kun stridaj sonoj kaj la plafono kirliĝis kaj la tero ĝemis kaj la mondo afklite spiradis kaj sorĉita gnomo malfermis la pordegojn de la infero kaj liberigis la furiojn kaj la sirenojn kaj la koboldojn kaj la sorĉistojn kaj la faŭnojn kaj la voluptemajn satirusojn kaj la malĉastajn demonojn kaj eĉ la mastron de mallumo kaj ĉiuj rapide supreniradis ene de la eksplodo kun sonoj de freneza uzino sed tuj kiam ĉiuj transpasis la fermoplaton de la puto kiu subtenis ilin kaptitaj en la centro de la profunda mondo, kiam ĉiuj transpasis la fermoplaton de la puto, ĉiuj sin transformis en nurajn nimfojn kaj anĝelojn kaj lumantajn diojn, kiuj dancadis la dancon de la ebrieco kaj scintilantajn feojn kiuj plenkolore flugadis kaj birdojn el brilantaj metaloj kaj abelojn el oro kaj arĝento kaj florojn el rubeno kaj diamanto ŝvebantaj en la spaco plena je parfumo kaj muziko kaj la muziko estis dolĉa kaj La brakumo de luis’ estas dolĉa kaj la muziko estis milda kaj La brakumo de teofilo estas milda kaj la muziko kreskadis kaj eniradis tra la tuta korpo kaj la muroj de la akvobaraĵo fendiĝis kaj pluvo venis kaj fulmo klakegis ene de niaj kapoj kaj la ekbriloj de mil timbaloj kaj la tondrojn de la trombonoj kaj la rulado de la ŝtonoj de la ĉeloj kaj jen la fluto intencas lumigi ajnan ĝardenon pli minacatan de la mallumo, sed La muziko sin instalis en niaj seksorganoj kaj en niaj lipoj kaj ĝi kreskas kaj estas la frenezo mem kiu ĉirkaŭas mian ekmiron kaj Mi estas zeŭso kaj li estas ganimedo kaj Mi estas ganimedo kaj li estas zeŭso kaj niaj korpoj el lakto senespere ŝvebas kaj ebrie tordiĝas kaj mi estas ene de eterna brakumo kaj la muziko kreskas kaj kreskas kaj kreskas kaj fariĝas unisono en la tuta universo.
la vulkanoj elŝprucigis el iliaj abismoj fandaĵojn de fajro kaj feliĉo
la ŝtonoj fluigis el siaj fendoj pastecan tavolon de likva oro
kaj la vundo rompiĝis por eligi la akvon de la eterna vivo.
ambaŭ ne sukcesis malpermesi la eksplodon de simultana kaj majesta orgasmo.
Visitas: 258