Lobato en Esperanto – 07

Hans Staden

Ĉapitroj 15 kaj 16

Tradukis Jorge Teles

 

15 – Scenoj de kanibalismo

         Kelkan tempon poste, la indianoj el Ubatuba estis invitataj al festo ĉe la tribo de Tilkoaripe, kie ili manĝos “marakaĵaan” kaptiton.

La invitatoj iris en kanuoj kaj kondukis Hans-on.

         En ĉiuj kabanoj, la virinoj finpretigadis la kaŭimon, trinkaĵo nemalhavebla ĉe tiaj festoj.

         Hans alproksimiĝis al la marakaĵao kaj demandis al li:

         – Ĉu vi pretas morti?

         La indiano rigardis lin kun indiferento kaj respondis kun tre trankvila rideto:

         – Jes, mi estas preta por io ajn. Sed ni, la maracaĵaa popolo havas pli bonajn ŝnurojn por ligi la kaptitojn…

         – Kial li tion diris, avinjo? – demandis Nazulino.

         – Li parolis pri la ŝnuro speciale preparita por ligi kaptitojn en la tago de ofero por montri ke li ridas antaŭ la morto kaj mokas liajn malamikojn… Hans Staden sentis grandan kompaton por la malfeliĉulo. Li retiriĝis kaj eklegis libron ledbindita, kiun la indianoj alportis de boato kaptita kun la helpo de la francoj. Continue lendo “Lobato en Esperanto – 07”

Visitas: 872

Monteiro Lobato

As aventuras de Hans Staden

 Capítulos 15 e 16

 

15 – Cenas de canibalismo

         Algum tempo depois os índios de Ubatuba foram convidados para uma festa na taba de Ticoaripe na qual iam comer um prisioneiro maracajá.

         Os convidados partiram em canoas, levando Hans consigo.

         Em todas as cabanas as mulheres estavam ultimando o preparo do cauim, bebida indispensável em tais festas.

         Hans aproximou-se do prisioneiro maracajá e perguntou-lhe:

         – Estás pronto para morrer?

         O índio olhou-o com indiferença e respondeu, muito calmo, a sorrir:

         – Sim, estou pronto para tudo. Mas nós maracajás possuímos melhores muçuranas…

         – Que é isso, vovó? – perguntou Narizinho.

         – Eram umas cordas que os índios preparavam especialmente para amarrar os prisioneiros no dia do sacrifício. Aquele maracajá sorria diante da morte e caçoava dos seus inimigos… Hans Staden sentiu uma grande dó do infeliz. Afastou-se e pôs-se a ler um livro de capa de couro, que os índios haviam trazido de um barco apanhado com auxílio dos franceses. Continue lendo “Monteiro Lobato”

Visitas: 89

Lobato en Esperanto – 07

Hans Staden

Ĉapitroj 13 kaj 14

Tradukis Jorge Teles

 

13 – Esperoj

         Tuj post la forido de Njaepepo’, portugala ŝipo alvenis de San-Vicento. Ĝi ankris proksime de la vilaĝo kaj pafis per kanono. Estis la kutima signalo por ke la indianoj de la ĉirkaŭaĵo venu al la ŝipo.

         Aŭdinte la pafsonon, la indianoj diris al la kaptito:

         – Jen venas viaj portugalaj amikoj; ili volas scii, ĉu vi vivas kaj ĉu ni volas doni vin al ili kontraŭ io interŝanĝe.

         La novaĵo plenigis lin je espero. Sed se portugaloj serĉas lin tio pruvos ke li estas portugala kaj Hans tuj inventis mensogon por konfuzi la indianojn. Li diris al ili, ke li havas francan fraton inter la portugaloj kaj certe estas lia frato tiu, kiu venis serĉe de li.

         La indianoj tamen ne donis krediton al la mensogo. Ili alproksimiĝis al la ŝipo ĝis la punkto esti aŭdataj kaj demandis, kion ili volas.

         La portugaloj demandis tion, kiel fartas Hans. La sovaĝuloj respondis, ke ili ne scias tion, kiu estas. Continue lendo “Lobato en Esperanto – 07”

Visitas: 550