MI VIDAS ŜTONEGON TRE ALTAN (senhora viúva)
Mi vidas ŝtonegon tre altan,
Neniu atingas ĝin.
Sur ĝi sidiĝas vidvino,
Kun granda angor’ en la sin’, en la sin’, en la sin’.
Demandu do al la vidvino,
Ĉu edzon volas nun ŝi;
Ĉu eble filo de grafo,
Ĉu la estro de la Naci’, la Naci’, la Naci’.
Ne volas mi tiajn virojn,
Tro riĉaj estas por mi;
Mi, tre malĝoja vidvino,
ploradas nur, ve al mi, ve al mi, ve al mi.
Ĉar mortis la edzo,
Kaj kuŝas ĉe l’ floroj.
Finiĝis la ĝojo,
Finiĝis amoroj.
Funebras mi ĉiam,
Doloras la koro.
De multaj semajnoj
Min regas la ploro.
(“Eu vejo um rochedo tão alto, que ninguém pode alcançar. Sentou-se a pobre viúva e triste pôs-se a chorar, a chorar, a chorar. Pergunte à senhora viúva, com quem ela quer se casar: se é com o filho do conde, se é com o senhor general, general, general. Não é com nenhum desses homens, que eles não são para mim; eu sou uma pobre viúva, triste, coitada de mim, ai, de mim, ai, de mim! Perdi meu marido no meio das flores. Não tenho alegria, não tenho amores. Coberta de luto, de luto fechado, semanas inteiras, eu tenho chorado.”)
(kantas jorge teles)
