la tago sen nomo (romano) – Página: 2

04/08/2013

la tago sen nomo, 21

La tago sen nomo, 21.

Sanpaŭlo, la 14a de aprilo, je la 13a horo.

Konfuzo kaj dormemo. Dormemo kaj doloro. Doloro kaj bruado. Bruado kaj nesentemo.

Johano klopodis por levi la nesentatan kruron sed ne sukcesis, li sentis ke li ne sukcesos. En la mezo de nebularo li malfacile pensis ke se li profunde enspiradu li sukcesos levi la mortintan kruron. Li enspiris sed aŭdis zumadon, klakadoj kiuj eksplodis kaj lumadis antaŭ liaj ŝvelintaj kaj duonblindaj okuloj. La streĉiĝo estis tro granda, li sentis ke ene de li rompiĝis speco de plenblovita baloneto, okazis doloro, tranĉilo kiu ŝiras iun tre senteman karnon, la doloro mergigis lin en etan morton. Li ne rimarkis ke li urinis. Iu ŝanĝis la pantalonon de la piĵamo, sekigis la urinon, ŝanĝis la litotukon, iu levis lin per la ŝultroj kaj li sentis kvazaŭ fajroplena stileto trakuru tra lia tuta vertebra kolumno.

Johano ne siis ĉu li ĝemas aŭ ne. Li malfermegis la okulojn sed nur vidas mallarĝan fendeton ĉar la grandegaj palpebroj rifuzis malfermiĝon, pezaj kaj purpuraj. Mano puŝis lin flanken, li sentis ke iu palpas lian gluteon.

mi denove ricevos injektaĵon

li intencis levi la brakon por malpermesi sed ne sukcesis. La mano palpis sed la karno estis tro vundita kaj tro magra, la manoj ŝanĝis lian pozicion kaj frotis alkoholon sur lia femuro kaj en la femuro li sentis la violentan pikadon dum la doloro eniradis densa kvazaŭ kalkulusplena oleo.

Johano ne volis denove dormi ĉar li scias ke la ideoj longe daŭros por reaperi. Post la dormo li denove vomos ion verdan, ankaŭ kelkajn sangajn pecetojn. La avantaĝo estas ke dum li dormos li ne estos kondukita tien. Sed li denove perdos la nocion pri tempo, kiam komencis ĉio?, ekde la neatendita momento kiam, malfermante la ĉambron de la gastejo, li sentis pafiltubon surŝultre kaj voĉo sonis en la mallumo

porka komunisto, sekvu min kontraŭe mi kastros vin kaj vin mortigos!
Continue lendo

22/07/2013

la tago sen nomo, 20

La tago sen nomo, 20.

La aŭto subite ekhaltis, saltadis kaj ne plu funkciis. Neniu el la du komprenis la rapidan kaj simultanan mallumiĝon, la glitadon suben, la diseriĝon sur la plastaj seĝoj, ĉio tio rezulto de tiu grimcado. La horloĝo de la junulo atingis la duan horon, daŭris laboranta, pligrandigis lian malfruon rilate la biologian ekzamenon, kiu neniam estos farata. Proksime disko sonis por la silento, aŭtomate malŝaltiĝis kaj neniu ĝentila mano ŝaltis denove la aparaton por aŭdigi novan furoron por logi la pasantoj, kiu ne plu pasas. Tion ĉie okazinta, ankaŭ ĉi tie okazis, fajro kaj akvo kaj polvo, ĉiufoje malpli, ĝis tiam, kiam nur la naturo, porĉiame mortinta, suverene regis: tago kaj nokto kaj tago kaj nokto, ne plu “lundo” nek “lundi” nek “getsuyôbi”. Malvarmo kaj varmo, ne vintro nek “leto” nek “winter” Pluvo kaj suno, la fenomeno, ne la vorto. Abeloj kiuj ne plu ekzistis ne plu nomiĝas abeloj nek preparadis la mielon kiu ne plu nomiĝas mielo. La vino putriĝis en la bareloj kaj ne plu okazis dieca ebriiĝo nek sataneca ebriiĝo. Ne plu ekzistis io nomata kankro kaj eĉ ne la nomo kankro. La mortontoj ne agoniis antaŭ la morto. La malpuraĵo venkis la afliktajn mastrumantinojn, kiuj ne plu estis mastrumantinoj nek estis afliktaj. En la bienoj malaperis la paŝtejoj, la brutaro miksiĝis al kvanto da fekaĵoj de bovoj, bovinoj, ŝafinoj kaj ĉevaloj kaj kokinoj kaj anasoj, fekaĵoj sen kontaĝoebleco, puraj rilate virusojn, neŝargataj de malsano. La rektoro ne subskribis la maldungadon de la ribelema instruisto kaj ne estis pro tio laŭdata de la potenculoj. Kie estis la potenculoj?

Dukek tagojn poste, apud la marbordo de Ĉilio falis spaca modulo kun kvin vojaĝantoj. Ili antaŭe perdis la tutan kontakton sed rimarkis ke io okazis ĉar la porkrizaj instrumentaroj registris eksplodojn, incendiojn, totalan mallumon sur la urboj. Aflikte ili venis por eltrovi la kialojn de ĉio, hazarde ili falis surmare ĉar la porkrizaj kontroliloj estis plenaj je difektoj. Du tuj dronis en la akvoj. Tri alvenis al tero. Konsternitaj ili marŝadis, ne estis planto sur la grundo, ne estis homo en la urbo, ne estis birdo en la ĉielo. Nek muŝo nek serpento nek tigeto. Ili senespere vagis, malsataj, unu el ili freneziĝis kaj iris rekte al la maro. La aliaj du, kuniĝintaj, atendis la morton. Ili sentis ene de si ion venenitan, kvazaŭ ili malrapide disseriĝu. La fingroj faladis, la karno moliĝis kaj delasis el la korpo. Nur la okuloj restis, rondaj, malvermegataj, longe rigardantaj la monton da aĵoj senutilaj kaj silentaj. Ekde Treblinka, Auschvitz, Buchenwald la mondo ne vidis tiun rigardon, akuzantan kaj eternan. La vorto honto perdis sian signifon.

07/07/2013

la tago sen nomo, 19

La tago sen nomo, 19.

Novjorko, la 14a de aprilo, je la 11a horo.

ne hazarde oni nomas min Baby Longfuck, pensis Baby Longfuck dum li streĉadis la nodon per kiu li buŝ-ŝtopis la viron.

Ekde la tria frumatene li estis en tiu domo, silentema kvazaŭ reptilio, ĉion kontrolante. Unufoje pli Baby iris al la vizitĉambro, por ekzameni la malplenan straton, denove sin rigardis en la granda spegulo, admiris sian nudan korpon, fortan, rozan, atletan kaj belan, deksep jaroj lumantaj je gracio, la grekaj dioj devus esti tiaj, li pensis, ridetis, ordigante la helajn kaj buklajn harojn, li sendis al sia bildo kison blovatan sur la fingroj.

Li estis je la oka ŝtelado de sia vivo. Baby Longfuck ĝojegis pro feliĉo. Li reiris al la ĉambro de la etuloj, la du korpetoj jam ŝanĝadis la koloron. Rilate ilin, Baby estis kompatema. Post kiam li ŝnurligis la viron, la virinon kaj la servistinon, li iris al la ĉambro de la knaboj kaj rapide injektis la venenon. Ili eĉ ne vekiĝis, la plej juna nur levis la manon al la nadlo por forigi ion kiu povus esti kulo. Baby atendis ĝis kiam ili mortis, karesante la longajn harojn de la etuloj. Kiam li rimarkis ke ambaŭ ne plu spiris, li kuŝigis ilin en saman liton, kovris ilin per littuko, kunigis la peplomojn en angulo de la ĉambro, kisis la du malvarmajn fruntetojn kaj foriris. Li fermis la pordon, senvestigis sin, iris al la duŝejo, lavis la vizaĝon, kombis sin, kisis sian bildon en la spegulo, desegnaĵo de la lipoj restis, kaj li iris al la ĉambro de la servistino.
Continue lendo