Malfaldata animo, ĉapitroj 46, 47, 48, 49, 50, 51 kaj 52.

Malfaldata animo, ĉapitroj 46, 47, 48, 49, 50, 51 kaj 52.

  

046.

           de kie elvenas ĉi tiuj belaj kaj allogaj adoleskantoj, kiujn mi tiom freneze amadas. ĉu ili estas kvazaŭ ili estus mi mem? aŭ ĉu mia patro? aŭ ĉu mia filo? ĉu gravas scio pri tio? aŭ estus ĉiam sufiĉe ke mi min donus freneze, senespere, haluciniĝe, sovaĝe al mia pasio? ĉu tio sentata de mi estas amo? kio estas amo?

 

  047.

           mi vojaĝas kun tiom da doloro kaj tiom da aŭdaco tra la landoj de ĉi tiu libro, por senti min pli forta kaj plenaĝa, poste, en la eksterlando de ĝia neesto.

 

  048.

           ankaŭ okazas, foje, ke mi ne scias, ĉu tio, kion mi skribas, estas perlo aŭ fekaĵo.

 

  049.

           mi volus paroli, mi volus skribi pri la amo. ne nun, tamen. svingiĝu nun la amo super mi, kiel pendolo, peza sed reviviga. kuŝu ĝi dormante en la profundoj de la plejaj profundaĵoj ene de mi. kio estas la pleja profundaĵo ene de mi? la fundo de mia animo? la fundo de mia deziro? la fundo de mia korpo? la fundo de mia pasinteco?

           animo, deziro, korpo, pasinteco, kie? en kiu inter vi? mi kaŝas tion, kio,  laŭ mia penso, estas amo? mi ne scias tion, kio estas la amo. kio ĝi estas?

 

 050.

           okazas foje, ke mi penetras en la sonĝan mondon, kvankam duone vekiĝanta, kaj atestas sekvencon de pensoj, kiuj ne tiom dependas de mia volo, sed estas faritaj laŭ sia propra ordo;

           kaj okazas ke mi miras pri la profundo de ĉi tiuj pensoj, mi intencas ilin noti, mi klopodas por vekiĝi… sed mi ne povas reteni ilin, ĉar ili, kiel fantomoj de la nokto, malaperas antaŭ la lumo de la maldormo.

          okazas foje, ke mi persekutas ideon, dum mia skribado, kaj ĉi ideo fariĝas per si mem, sendepende de mia volo;

          kaj okazas ke mi pensas ke, ene de ĉi tiu ideo ekzistas la ebleco de grava kaj definitiva eltrovro … sed, provante transformi ĝin en frazon, ĝi, kiel nedeĉifrebla enigmo, perdiĝas meze de sensencaj vortoj.

 

051.

           vi estas en petropoliso, la knabinoj ludas, maŭrico, la plej juna nevo, amuziĝas, perdita en sia propra infanaĝo, geraldo jam apartenas al la mondo de plenkreskuloj. vi restas sola. vi sidas surplanke, ĉirkaŭata de multaj magazinoj plenaj je logaĵoj. Ili montras bizarajn karnavalajn kostumojn, kun plumaĵoj kaj juvelŝtonoj. vi tondas pecojn de tiuj kostumoj kaj gluas sur antaúdesegnitajn figurojn, kreante viajn proprajn kostumojn. nur la teatro, longtempe poste, donos al vi la eblecon aparteni al ĉi mondo neniam enkodigata. teatro kaj literaturo. la arto ĝenerale. vi ankaŭ eltrovros, ke la fantazio apartenas al ĉiuj homoj. se vi bonvenigas ĝin kun pli da atento, ĉi tio nur faras vin malegala al la plejmulto de la homoj. sed ne pli malbona.

 

052.

           esti malegala signifas nur esti malegala. esti malegala signifas esti egala al si mem. se estas problemo, la problemo apartenas al aliuloj.

Visitas: 166

Malfaldata animo, ĉapitroj 41, 42, 43, 44 kaj 45.

Malfaldata animo, ĉapitroj 41, 42, 43, 44 kaj 45.

 

041.

           ĉio estas stranga, tio, kion mi skribas. iu rolulo de libro mia diris: rakontado de historio estas elekto de memoroj, inter la plej brulantaj, tiuj, kiuj plej bruligas. ĉu tio, kion mi skribas, estus mia historio?

  

042.

            nun mi pli bone memoras pri mia patro. mi multe eltrovis pri li dum la terapio! okazis tiel, kiel mi forprenus malnovajn, fetorajn kaj minacantajn ŝtofojn de super iu mumio, kiun, en la komenco mi opiniis indiferenta, sed poste, danĝerega. iom post iom, tamen, la figuro, kiu devus esti la mumio, modifis sin. malrapide sin transformis en sanktan kadavron de amiko. mia patro amis min. tion, mi scias hodiaŭ, mi sentas nun, ke li estas tiu, kiu amis min pli ol ĉiuj.

 

043.

             en la silentema posttagmezo mi legas. mi ne estas sola enhejme. tamen, ŝajnas ke mi estas sola. en la dormoĉambro, kuŝanta surlite, la maldika, osteca, blanka korpo de neŭza, kiu dormas. se mi iras por akvo aŭ al la banĉambro, mi pasas kaj rigardas. ŝi vivas. mi kontrolas la horaron de ŝiaj multaj kuraciloj kaj gvatas ŝian dormadon. estas malfacile por ŝi longe dormi. ordinare ŝi nur kuŝadas surlite kaj ŝia tre nigra hararo faras ŝin ankoraŭ pli palan. kaj ŝiaj grandegaj fingroj alportas la memoron pri tio, kio nepre okazos. ŝi staras inter irado kaj reveno de domo al hospitalo. kaj je ĉiu reveno, ŝia organismo estas pli malfortika.

          neŭza kunvivas kun la morto. ŝi scias, ke ĉi morto ne estas facile trompebla. ĝi jam malfermis la pordojn de ŝia korpo, jam ŝtele kaj silenteme instalis sin.

          restas nur la atendado al la fatala momento.

          neŭza atendas kun iu espero fuĝanta el la rigardo. la distanco inter la anonco de la fino kaj la mema fino fariĝas per ĉiuj sekundoj, kiuj tion faras. sed ĉi tiuj sekundoj ne estas por mi la samaj sekundoj, kiel ili estas por ŝi.

          por ŝi, alia estas la tempo.

           ŝia tempo jam haltas je tio, kio jam finiĝis.

 

 044.

            en la tago, kiam ŝi mortis, frazo senpune baraktadis ene de miaj pensoj:

           oni tranĉis la flugilojn de la birdeto!

  

 045.

            leonardo kaj bruno amas min. mi profunde scias tion. nun mi ne volas paroli pri mia amo sed nure pri la fakto esti amata.

Visitas: 143

Malfaldata animo, ĉapitroj 35, 36, 37, 38, 39 kaj 40.

Malfaldata animo, ĉapitroj 35, 36, 37, 38, 39 kaj 40.

 

035.

 

          mi iris kun ĵoao karlos por spekti la mojsejevon, rusan baleton, en la stadiono maracanãzinho. finite la miraklon de la danco, ni foriris, perditaj ene de amaso da nekonataj homoj. mi portis lanan mantelon ĵetitan sur miajn ŝultrojn, sed je la antaŭa flanko, kovrantan mian bruston, kaj tiele ordinare oni ne uzadis. ni aŭdis voĉbruadon kaj prifajfadon en angulo. grupo da junaj homoj amuzadis sin, koste de iu ajn. do ili vidis min kaj komencis prifajfi kaj krii: gejaĉo! ili avancis kaj ĉirkaŭis min. mi ekkuris. ili volis bati min. mi protektis min pletime, mi atakis iun, kiu estis tro proksime kaj kuris pli rapide, unu el ili minacis forpreni mian mantelon, mi tiris ĝin, transiris la straton kaj eniris en buso tute plena. sinjoro demandis al mi, kio okazis, ili volis bati min, mi ne scias kial.

          dum la nokto mi deliris. tiu mirinda danco persekutadis miajn sonĝojn, mi vekiĝadis tremanta kaj timigita, la okuloj larĝe malfermitaj al malplenaĵo.

          kreitaĵoj elvenintaj el la nenio! mia kreskanta frustro imagadis estontajn okazojn kiam mi venĝus kontraŭ vi. kiom da senutila kolero mi nutris!

          hodiaŭ mi bone scias, ke vi estas tio, kio vi ĉiam estis: objektoj ne interŝanĝeblaj: nenio ekzistas en la mondo, kiu volas okupi la spacon, kiun vi uzurpas.

          kiom da bestoj loĝas en ĉiu homo?

          nur unu! ĉiam! li mem!

  

036.

           madeirit, mia laborejo. mi distras min per ia tasko. mi estas dek sep jaraĝa. mi iris al la necesejo, por urini. sed, antaŭ ol mi fermis la pordon, fernando puŝas ĝin, eniras kaj ĝin fermas, kune kun mi. mi estas tiel konfuza, ke mi nur staras, lin rigardante. li brakumas min, premas sin kontraŭ min, kisas min sur la buŝon kaj plenigas ĝin per sia lango plena je salivo. mi ne komprenas tion, kio okazas, mi ne havas tempon por kompreni. mia tuta korpo estas kompletigata per io, kion mi ne konas kaj mi ejakulas post kelkaj sekundoj da kiso. mia koro afliktiĝas.

           mi neniam sukcesis forgesi tiun strangan kison.

 

037.

           kelkfoje la komocio de la mondo konkeras min tute. ordinare, sed ne nure, estas la amo, kiu permesas al mi senti tion.

          mi distriĝas, rigardante pejzaĝon kiu sin forviŝas je la alia flanko de la fenestro; mi aŭdas muzikon, kiu malfermas pordojn kaj donas al mi indikaĵojn pri mia signifado; la komocio malrapide progresas, mia koro protektas sin kontraŭ si mem, mi sentas tion, kion oni nomas emociiĝi:

          nekonata doloro ĉirkaŭpakas min kaj min kunportas en magia flugado, al lokoj, kiujn oni ne sukcesas priskribi kaj ne kompletiĝas per ia imago: jen mi, la eta knabo, antaŭ la koloroj de la enorma mondo, kiu min ĉirkaŭas; jen mi, la giganto, kun malestiminda mondo ĉe miaj piedoj; jen mi, la iranto, ale al la antaŭaĵoj de miaj originoj, por aŭdi la eĥojn de la praaj voĉoj, kiuj kriis en la antaŭo pri la historio de la homaro; jen mi, la timanto, antaŭ la nekonataĵoj, la homo, kiu nenion komprenas; jen mi, la audaculo, antaŭ la defio, la homo, kiu nenion timas; jen mi, la plenulo antaŭ la demando, la homo, kiu ne mezuras la obstaklon, ĉar li scias sin kapablan; jen mi, iu, kiu pensas pri iu, kaj ne komprenas tion, kio estas ami; jen mi, iu kiu ene kaj ekstere, serĉas pecon de la neebla respondo; jen mi, konfuza.

          ĉimomente, oni devas pensi pri banalaĵo, por ke falo ne okazu.

           por ke falo ne okazu.

  

038.

           kion memorigas min pri mia patrino? estas scenoj, kiuj facile eskapas, ĉar kovritaj per nebulo de flugetantaj vualoj. nun mi volas memori pri mildaj okuloj, perditaj meze de la spaco, forgesitaj en la ventro de la tempo. du okuloj plenaj je kompato. aŭ je ĉagreno. aŭ je amo, kion mi scias? nun mi memoras, mi volas memori nun, ke, kelkaj tagoj post ŝia morto, mi distriĝis per ia ludo kaj aperis silvio, amiketo ne vidata de kelkaj tagoj. li rigardadis min kaj subite ni rimarkis, ke ni ne vidis unu la alian post la okazaĵo de la morto. li ekkriis: jorge teles! kompatinda via patrino! ni brakumis unu la alian kaj mi ekploris.

           estis la nura plorado por mia patrino, kiu eliris el miaj internaĵoj. la aliaj ploroj, estis kiel imitaĵo de tiom da ploroj, kiujn miaj fratinoj ploris la tutan tempon.

  

039.

           li studas en la duagrada lernejo, vespere, dek sep jaraĝa. li prenas la buson por reiri hejmen. iu sidiĝas ĉe lia flanko. li distriĝas, estas perditaj pensoj, estas fantazioj por persekuti. subite li turnas sin flanken kaj la knabo ankaŭ turniĝas. ili rigardas sin en la okulojn. kaj liaj okuloj!, kiaj okuloj, el kie venis ĉi tiu kreitaĵo de legendo? estas du grandegaj okuloj de maro, verdaj kaj plenaj je fajrero. mia tuta korpo ektremis kaj mi ankaŭ sentis en li fortegan tremadon. ĉiu malgranda kontakto de kruroj aŭ koksoj aŭ ŝultro estis antaŭita kaj sekvita de io, kio estus speco de venkanta timo. mi intencis rigardi lin denove, mankis kuraĝo. mi estis elektrumita, ŝarĝita de tensio, emocia tensio, la korpo plena je muziko kaj surprizo. mi vere volis rigardi denove tiun adoleskanton plenan je ĉarmo kaj fajro, sed mankis kuraĝo. li tiris la signalŝnureton por elbusiĝi, malaperis, mi atentis pri la loko, mi malfacile memoris pri la loko, kiam li eniris, tagojn kaj tagojn poste mi esperis trovi lin denove, tiuj okuloj neniam plu aperis en mia soleca vojo.

  

040.

           mi vojaĝas al realezo, urbo de la ŝtato minas-ĵeraiso. naŭ jarojn ĵus faritajn, feriojn de julio, al la domo de frato kaj bapto-patro, washington. mi rigardadas la vojojn kaj kabanojn kaj arbojn kaj kampojn. ĉio kuras kiel en kapturno. mi havas la koron en malliberejo. eta koro arestita en eta malliberejo. mi jam sciis, ke estas io, kiun oni nomas amo. mi pensadis ke tio, kion mi sentis, estis tio, kion oni nomas amo. mi rememoris nely. kaj kiam mi rememoris ŝin, mi volis plori. ankaŭ mia rememorado estis malgranda kaj egale mia minacanta ploro. ĉio estis knabeca en mi, knabo, sed por mi, malgranda antaŭ la mondo, virgulo pri fiŝhokoj, pri tranĉilfrapadoj kaj pri nekomprenataj doloroj, por tiu knabo, kiu mi estis, la unua amo havis forton kapablan por konstrui dek imperiojn.

Visitas: 163