Português Esperanto English Músicas
213.
mi forlasas la apartamenton, por iri al la bieneto. mi suferas. tio okazis hieraŭ vespere. mi estas ĉagrenita, ĉar mi intencis amori kun Z… ĝis lia orgasmo, sed li ne volis loĝi en la lando de orgasmo, gvidata de mi. mi, kiu insistis direkti liajn paŝojn.
Continue lendo “Malfaldata Animo, ĉapitroj 213, 214, 215 kaj 216.”
Malfaldata Animo, ĉapitroj 205, 206, 207, 208, 209, 210, 211 kaj 212.
205.
vino, vino, antaŭ mi, vi havas la forton de homo. unue mi rigardos vin dum kelka tempo, amindumante vin per miaj okuloj. poste mi ne rezistos kaj prenos vian korpo-kalikon. en la komenco, milde, por senti ke vi ekzistas kaj estas reala. kaj poste, jam kun volo gustumi vin.
ĉimomente ne plu estos defendoj kontraŭ tio, kio devas okazi. por ke mi trinku vin, mi antaŭe bezonas rigardi vin, senti vin, preni vin, konduki vin al mia buŝo. mi bezonas eksciti vian frenezon, por ke ĝi veku en mi mian frenezon kaj mian ebriemon.
post la unua gluto, estos avido pri la sekva gluto kaj mi scias, ke vi ankoraŭ estos je la dispono de mia lirika volupto.
mi gustumas vin kaj freneziĝas. Mi ne plu scias pri mi. Mi ne scias tion, kion mi faras, mi ne scias tion, kion mi volas.
mi ne scias pri respondoj aŭ demandoj.
mi estas. mi faras tion, kion vi ordonas al mi fari. mi volas tion, kion vi volas ke mi volu.
kaj tuj poste mi dormos. via parfumo restos ene de mi dum kelka tempo, en mia sango, miksita kun via sango el pistitaj beroj. kaj venos la tempo kaj horo kaj vico por forgesado. tagojn poste, mi memoros nian kunvivadon plenan je la plej veraj veroj.
vino, vino, en mia deziro vi havas la forton de homo.
trinki vian kalikon egalas al trinki vian orgasmon.
206.
kiom da aferoj mi skribas nun kaj mi malskribos poste? kiom da honto mi abomenas nun kaj adoptos poste? kiom da vantoj mi akceptas nun kaj intencos forgesi poste?
vero, kiom da vizaĝoj vi havas? kiom da okuloj? kiom da koroj?
kio mi estas? ĉu ĉio? aŭ nur tio, kio, en la fundo de ĉiuj fundoj, estas neŝanĝebla?
mi estas nur tio, kio ne ŝanĝiĝas en la plej profunda profundo, aldonata de la multoblaj formoj, kiujn la neŝanĝeblaĵo gajnas, kiam ĝi suprenvenas al la plaĝoj de mia ĉiutaga vivo.
mi estas tiu, kiu ne ŝanĝiĝas, vidata tra la fenestroj de la multkolora ŝanĝeblaĵo.
207.
fernando silveira, mi intencas ke estu nun la lasta fojo, kiam mi parolas pri vi.
iam, longe poste, iu diris al mi ke vi mortis. la novaĵoj ne ŝanĝis miajn emociojn.
sed se ekzistas fantomoj flugantaj ĉirkaŭ la granda domo, kiun mi konstruis dum mi estas tia, kia mi estas, vi estas inter ili.
vi vekis, per via aŭdaco, la dezirojn, kiujn mi intencis kateni kun la ŝnuroj de la kulpo. vi arestis min en la necesejo kaj donis al mi la unuan samsekseman kison, provokante per via furioza lango la nerifuzeblan adoleskan orgasmon. vi metis viajn manojn en mian pantalonon kaj sur mia jam erektiĝinta membro faris karesojn, kiujn mi ne volis senti, sed kiuj nuligis la ŝildojn kaj la kirasojn de mia defendkapablo.
vi igis min suferi. mi suferis frumatenojn de lukto, sed, se mi suferis, mi lernis.
mi lernis tion, ne batali kontrau tio, kiu mi estas. tio, kio estas mia.
“requiescat”.
208.
la krajono havas la pinton de grifelo. mi fariĝas persistemo kaj doloro.
la persistemo transformas la krajonon en scivolema kaj kompetenta skalpelo, kiu malfermas la vejnojn de mia pasinteco;
la persistemo boras la ŝvelantajn kaj fermatajn momentojn, kiuj sin protektas kiel kancero, kaj devigas al foriro puson kaj putron, kiu estas pasinteco ne vivita ĝis la fino;
la persistemo malfermas miajn internaĵojn kaj ilin montras al la vulturo de la vero, kiu venas por beki ilin per sia akra beko, por apartigi mortintan karnon de vivanta karno.
la doloro estas tio, kio sin sekvas.
la doloro estas, tutcerte, neevitebla.
la doloro estas tio, kio restas al mi, meze de la tuta libereco, kiu estas suferi dufoje la saman vivon por sukcesi vivi ĝin pli ol mil fojojn, ekde nun.
estas la granda doloro de nekropsio en kadavro ankoraŭ ne. mi vivas, pli vivanta ol antaŭe. pro tio mi suferas. pro tio, mi postulas de mi. pro tio, mi intencas ekkoni min.
mi ne devas timi la suferon.
209.
mi ne volas timi la ploron.
210.
Z…, Z…, kiel konfuzita mi estas hodiaŭ, meze de ĉiuj tiuj okazaĵoj de hieraŭ, kiuj ne volas gliti malantaŭen.
jen tio, kio mi estas: konfuzaĵo kaj doloro. ĝojo kaj persistemo.
kaj aŭdaco kaj timo.
211.
mi pasigis tagojn kaj tagojn sen skribi. tagojn kaj tagojn, kaj en tiuj multaj tagoj, kiom longe ni estis kune!, mia amiko. nun, fininte la prezentadon de nia teatraĵo, laŭ maniero tiel neatendita, ĉar la morto sen averto rabis de ni la lastan spektakon, nun, jen mi, kolombo sen flugilo por la flugo. sen ekstera rezistemo. sen ekstera subteno.
mi revenu al mi.
ekzistas certa malespero, kiu volas penetri en mia amaroplena buŝo. ekzistas etaj angoroj, kiuj ĉirkaŭflugas min, kiel vespoj, kiuj volas piki miajn palpebrojn. mi ne scias, de kie venas ĉi tiel kruela bildo: mi sentas, ke ili volas ŝveligi miajn okulojn kaj portempe blindigi min.
ekzistas ankaŭ decidoj, kiujn mi adoptas, de ne plu teni vian manon kaj ne plu premi mian manon sur via femuro.
mi volas elekti mian doloron. mi volas kompreni vian ektimon kaj vian decidon. mi volas esti certa pri tio, ke mi respektas viajn fermitajn pordojn kaj mi scias, ke vi ne respondos al kelkaj miaj alvokoj. mi komprenas vin, mia amiko, mia knabo. mi volas, mi bezonas kompreni vin.
mi volas diveni pri via libereco.
mi suferas pro tio, sed mi amas vin.
212.
mi estas konfuzita. mi estas iomete ebria. absurdaĵo! nur du pokaloj da vino!
vino, vino, mi amas vin.
Malfaldata Animo, ĉapitroj 202, 203 kaj 204.
202.
inter ĉiuj eventoj, kiuj okazis al mi, jen la plej mortige neforgesebla; mia subita pasio por tiu knabo de la mezlernejo “petro la dua”.
foje okazaĵo montriĝas tiel brila, ke ĝi ĉion paligas ĉirkaŭe. alifoje okazas, ke la evento ne havas tiom da brilo, sed kapablas kaŭzi ŝanĝojn aŭ novajn pensmanierojn; ĉi eventoj iĝas porĉiamaj.
se mi komparas miajn unuajn amojn al tio, kion mi sentis por nilton (jen lia nomo), la adoleskanto kun verdaj okuloj kaj inaj gestoj, mi facile konkludas, ke la pasio por tiu knabo estis delikata, fragila, pasema kaj pli malgranda ol ĉio, kio sin sekvis. sed kia grandeco kaj kiaj teruroj kaj kiaj abismoj kaj kiaj serpentoj sin kaŝadis malantaŭ tiu malgranda pasema pasio?
mi amis nely-n, mi amis rejanen, mi amis la duonĝemelajn knabinojn dum la dua jaro de mia mezlernejo. mi bone sciis tion, kio estas ami. mi bone sciis tion, kion mi pensadis, ke estas amo. se mi skribus ion pri amo, mi ripetus jam skribitajn vortojn: ke mi suferadis kaj samtempe estis feliĉa; ke mi sopiradis pri dolĉa kunesto; ke la koro konvulsie kaj senritme batadis; ke mia mondo ŝanĝiĝadis kaj pro tiaj ŝanĝiĝoj akiradis signifon pri kreskado, forto kaj konkero. jen tio, kion mi sentis. tempo venadis kaj iradis kaj ĉiu nova pasio estis pli perfortema ol la antaŭa.
diri pri tiuj amoj perfortemajn amojn, ne estas troigo de esprimado, ekzercado pri retoriko; tio estis la maksimuma perfortemo, al kiu mi kapablis rezisti. senti plie, signifus fragmentigi min.
nu, iun posttagmezon, mi senzorge pasigis miajn tagojn, kiom senzorge, kaj mi sentis min surprizita. nu, iun posttagmezon, mi sentis ion strangan ene de mi, kvazaŭ graveda de nova kaj forta emocio. malgranda ĝojo minacadis iĝi pli klara kaj fariĝi granda ĝojo.
mi memoradis liajn okulojn kaj pensadis, ke ili estas belaj kaj amikemaj; mi volis pli koni lin; li rigardadis min de malproksime kaj malrapide palpebrumadis, kiel alloganta sireno. mi sentis ke kreskas ene de mi, fajro, braĝaro, la lumo de tio, kio estas nova amo. mi imagis, ke mi povus alproksimiĝi al li kaj fariĝi lia nova kolego. mia koro estis regata de lirikaj kantoj plenaj je frenezo. mi pensadis, ke nun ekzistas ene de mi iu por kontentigi la avidon je alia homo.
mi estis feliĉa, ĉar mi amadis. mi pensadis pri li la tutan tempon. kiun mi amas?, mi demandis al mi. kiuj estas ĉi malsamaj veroj, kiuj minacas iĝi ununura? mi amas! sed li ne estas knabino!
mi estis afliktita. kiel fiŝo kaptita per hoko!
estis tempo, kiam iu mortopuno, konsistis el ligado de brakojn de la kondamnito al unu ĉevalo kaj krurojn al alia ĉevalo. la ĉevaloj estis vipataj kaj la persono estis disŝirata en du partoj.
mi sentis min kiel tiu kondamnita viro, dividata en du kontraŭaj direktoj.
kaj venis la momento, kiam la vero estis klara kaj kondamnanta: mi amas knabon.
kaj fulmobata ploro eksplodis en mia koro.
kaj mi estis devigata ĝin plori.
203.
do, mi alvenis al kuritibo, la urbo, kiu devus solvi ĉiujn miajn “ununura problemo”. mi ne sukcesis ŝanĝi mian destinon. mi alvenis, mi amoris virinon, por tio mi venis. ĉu nur por tio mi venis? ĉu ĉio solviĝis?
mi povus diri, ke mia am-afero ludata kun B… varmigis min en purgatorio de sufiĉa sekureco, por tio, kio poste okazis.
ĉu mi kapablas ĉion resumi?:
mi enamiĝis al knaboj. mi neniam amoris kun iu el ili. mi iniciĝis en virina korpo. estis nur lernado pri tio, kiel fini la panikon. pri tiel, kiel alfronti la situacion, atribuante al la situacio nur la ŝarĝon, kiun ĝi havas: la plej natura afero en la mondo.
mi edziĝis kaj ekhavis du infanojn.
mi ĉiam pensis, ke se mia geedzeco ne havintus sian ekstreman bagaĝon de neŭrozo, mi povintus ankoraŭ esti edziĝinta hodiaŭ. miaj antaŭaj pasioj iom post iom iĝus pli palaj, ĝis kiam ili fariĝus foraj memoroj. mi konas multajn tiajn kazojn.
kaj mi vivus paceman vivon plenan je trankvilo.
por leonardo kaj bruno mi venis al kuritibo. mi gajnis la batalon, en mia deziro al infanoj. ili estas nek miaj nek de la patrino. ili apartenas al si mem.
ili uzis nin por fariĝi homoj. ili devigis nian realecon por iĝi realaĵoj. al ili neniam interesis, kaj neniam interesos, la tuta ludado de spertoj, teruraj aŭ plenaj je brilo, kiuj okazis inter patro kaj patrino, por ke ilia vivodeziro realiĝu.
estonteco kondamnas pasintecon. ili estis necesaj al la Vivo. kaj Vivo plenumis sian mision. la cetero estas destinaj eroj.
destinaj eroj. ploru tiu, kiu volas plori. ploru tiu, kiu ne povas eviti ĝin.
ridetu tiu, kiu kapablas.
204.
U…, hodiaŭ vi estas bela viro. forta, blonda, verdaj okuloj kaj dika barbo. mi ŝatus vidi vian nudan korpon kaj observi la belan desegnon de via sekso, kies grando tiom ĝenis min. sed kion mi vere volis estis paroli al vi pri niaj senlacaj luktoludadoj, kiam ni nin pli ĉirkaŭbrakis ol luktis. kion memoras vi pri tio? kio restis el ĉio? kiel restis?
eble iam mi faros tion.
mi volus kisi la plenkreskulon, kiu vi estas hodiaŭ, per kiso, kiu atingus la adoleskanton, kiu vi estis, tiel bela, naiva kaj milda.