Categoria: malhistorio

Malhistorio – ĉapitro 1    

 

 

 

      Kaj la steloj de la ĉielo falis sur la teron, kiel figarbo, skuate de forta vento, ĵetas siajn nematurajn figojn.

 

           1. la nigra frumateno.

 

           kaj kiel mi kapablus ekspliki ĉion, kion mi de malproksime vidis? mi antaŭlonge kaŝis min ĉi tie, pro ludo, pro aventuro, pro timo kaj pro intuicio, ĉi tie, tiel malproksime de civilizacio kaj urboj. mi okupiĝis nur pri miaj infanaj revoj kaj pri mia koro, laca sed malkvieta. okazis, do, iam, tute neatendite, dum mi banis min en la rivereto, mi aŭdis grandan eksplodon. mi supreniris al la monteto kaj pleniĝis je ektimo. la tago iĝis nokto kaj vidiĝis grandaj fajraĵoj en la ĉielo. en tiu horo mi pensis pri la lasta horo. tiom da minacoj pri atoma milito, de perdo de kontrolo en la vetarmado, de eta fuŝaĵo en unu el la misiloj abunde preparitaj kaj pacience atendantaj! la homoj sciis pri tio sed forgesis iliajn timojn. ili sepultis la timojn sub siaj etetaj ĉiutagaj mizeroj. ili konsumis la grandan timon per ripetataj kaj sensencaj gestoj, fandis la grandan teruron por ĝin transformi en malgrandajn timojn, tiuj kiuj nutras la vivon kaj malfruigas la morton.

          ne okazos hodiaŭ, trompis sin la homoj, ekzakte kiel oni sin trompas pri la morto:

          ne okazos hodiaŭ.

          mi timis nun ke tiu hodiaŭo finfine alvenis. mi ankoraŭ ne sciis pri la grando de la eksplodoj. eble mi reliefigas la danĝeron pro la sentata teruro. mi timis, antaŭ la malproksimaj lumadoj kaj la surda ripetado de eksplodoj, mi timis ke tiu sama detruiga rito eble okazas en la tuta planedo.

          mi eniris en la groton kaj atentis. tutcerte, mi pensis,  post la granda katastrofo, neeviteble alvenos mia propra fino. estis fajro en la groto, fajro pri kiu mi zorgis per fervoro inda je mia neceso supervivi. mi apudiĝis al fajro kaj penis pensi kaj penis kompreni kaj penis imagi tion, kio okazis. mia kapo sin montris konfuza. mi ne scias kial, mi memoris la plorkanton de la profeto Jeremia:

          la vojoj de Cion estas malĝojaj!

          kaj granda ĉagreno klinigis mian rigardon, kiam mi ripetis: la vojoj de Cion estas malĝojaj! kiel mortas mia urbo! kio okazas tie? jen mi malproksimiĝis de ĝi kaj dum tiom da tempo mi restis en tiu sovaĝa ekzilejo! kio okazas tie? mi imagis restaĵojn kaj ruinojn. infana plorado tranĉis la aeron en mia imagaĵo. tiu plorado pligrandiĝis, kreskis kaj tremigis min.

Continue lendo “Malhistorio – ĉapitro 1”

Malhistorio – ĉapitro 0.

  

 

 

ĉiu homo rajtas havi du animojn.

la libro estas la dua animo de la homo.

 

 

          epilogo: la longa nokto.

 

 

          Amen.

          La atestanto de tio diras: Vere, mi rapide venos.

          la ŝafaj homoj eliradis el trajno, kiam ili vidis la eksteran grandan lumaĵon. afliktaj blekadoj kaj jen la ŝafaj homoj iĝis ŝafinoj kaj kiel ŝafinoj ili kornofrapis kaj interpuŝiĝis serĉe al forirejo. ŝafaj beboj estis piedpremataj, komence pistataj la manetoj, poste knedataj la korpoj kaj jen rompitaj ventroj kaj la hufoj de tiuj, kiuj kuradis supre, malpuriĝis per varma kaj ruĝa sango.

          Kaj se iu forprenos el la vortoj de la libro de ĉi tiu profetaĵo, skribitaj en ĉi tiu libro, Dio forprenos lian lotaĵon el la arbo de vivo kaj el la sankta urbo.

          la rata instruistino instruis al la uniformvestitaj ratetoj la gravajn vortojn, kiuj tenas la koron ene de la senbrila ujo kaj la vivon ene de mallarĝa muro. la rata instruistino kondiĉadis siajn lernantojn kiel lerni pri aferoj, kiuj starantan tenas mortintan homon, kvazaŭ eblus samtempe esti mortinta kaj vivanta, fantomo obeema al la instancoj. kaj al la rata knabeto, kiu moviĝis pli ol permesate, la rata instruistino skoldis kaj diradis ke sen atento al la instruo, neniam kaj neniel estos li grava homo. tiam, ili aŭdis la eksplodon kaj hororitaj kaj plentimege ili inter si rigardis kaj el iliaj okuloj kvazaŭ eskapadis fajraĵoj de granda teruro kaj ili kuntiriĝis kaj ne havis la rajton je lasta ĉirpeto ĉar la tegmentoj falegis kaj ili, amase platigataj, sin transformis en viandejan paston, malsekan kaj forte odorantan.

          Mi atestas al ĉiu, kiu aŭdas la vortojn de la profetaĵo de ĉi tiu libro; se iu aldonos al ili, Dio aldonos al li la plagojn, skribitajn en ĉi tiu libro.

          kaj en la grandaj bankoj, la putoraj viroj kaj la vulpaj virinoj kaj la lupaj maljunuloj valsante amuziĝis pro siaj ruzaĵoj, kaj tio pli violente briligis iliajn okulojn; kaj ili flaris sin kaj sin spionis kaj inter si mezuris siajn fortojn kaj ĉio tio faris ke pli forte eliĝu la fetoroj de iliaj pendhaŭtecaj korpoj kaj de iliaj feloj plenaj je oficista ŝvito. tiam okazis ke venis granda krevo kaj la vitraĵoj diseriĝis je multege da pecetoj kaj ili rimarkis ke ĉiu klopodis por diveni kiu minacas ŝteli iliajn tekojn plenajn je alies mono. tamen ili ne havis tempon por scii pri la granda bombo ĉar la planko malfermiĝis kaj, kvazaŭ infera buŝo, glutis iliajn vostojn kaj iliajn dentojn kaj iliajn krifojn kaj iliajn malicaĵojn. ili ere malintegriĝis.

Continue lendo “Malhistorio – ĉapitro 0.”