Resumo:
La lasta parto de la trilogio, la sceno de la Barko de la Paradizo, estas en la hispana kaj ne en la portugala, kiel en la du antaŭaj. La du Barkoj estas en la kajo. La Diablo plendas al la Morto ĉar ĝi nur kunportas “malriĉulaĉojn”, kaj ne venas la “granduloj kaj la riĉuloj”. La Morto promesas: “vi vidos ke okazos nenia eskapo, ekde la Grafo ĝis la Papo”. Tio, kion oni spektas tuj poste, estas majesta ritualo, preskaŭ rekviema meso, kiam ĉiu el la kondamnitoj en la preĝado ripetas instruojn kaj responsoriojn de la liturgio, frazoj de la meso por la mortintoj alterne kun religiaj tekstoj (La Libro de Ijob). La Grafo, la Duko, la Reĝo, la Imperatoro, la Episkopo, la Arkiepiskopo, la Kardinalo kaj la Papo, ĉiuj estas forpelataj de la Anĝelo kaj kondamnitaj de la Diablo. La Diablo diras al la Papo: “Tiu, kiu staras plej alte estas pro tio devigata doni la plej bonan ekzemplon…”. La Anĝeloj anoncas la foriron. Ĉiuj genuiĝas kaj lastafoje petegas. Tamen la Anĝeloj ekforiras. Kristo aperas, etendas al la pekintoj la remojn de la barko de la Paradizo kaj kondukas ĉiujn ĉe si.
GV040. Diablo
| Los hijos de Doña Sancha… | La gefiloj de Sinjorino Sanĉa… |
(kantas João Batista Carneiro)
| Nunca fué pena mayor… | Neniam okazis pli granda penado… |
(En venonta teatraĵo, La Korteganaro de Jupitero, aperos kiel GV049)
GV041. Anĝelo
| Vuestras preces y clamores, Amigos, no son oidas: Pésanos tales señores Iren á aquellos ardores Ánimas tan escogidas. Desferir; Ordenemos de partir; Desferir, bota batel: Vosotros no podeis ir, Que en los yerros del vivir No os acordastes dél. |
Viajn preĝojn kaj petegojn, Amikoj, neniu aŭdas; Ĝenas nin ke tiaj moŝtoj Iros al tiuj brulaĵoj, Vi, elektitaj animoj. Ni foriru; Ni ordonu la foriron; Ni foriru, suprenigu la savboaton; Kaj vi ne rajtas veni, Ĉar dum la eraroj de l’ vivo Vi ne memoris Lin. |
(parolas: Jorge Teles)
Continue lendo “Trilogio de la Barkoj – Gil Vicente 18. AKTO PRI LA BARKO DE LA GLORO (1519)”
