Categoria: projekto gil vicente

Publicado em

Gil Vicente 15. KOMEDIO PRI LA VIDVO (1514)

princo Rosvel

Resumo:

Viro lamentas pro la perdo de sia edzino. Venas Pastro por lin konsoli. Poste eniras Baptano kaj diras ke la vidvo devas sin konsideri feliĉa kaj enviata de ĉiuj. Kaj la baptano parolas pri sia edzino, kiu estas vera serpento. Foriras la Pastro kaj la baptano kaj venas du filinoj de la vidvo, Paula kaj Melicia. La junulinoj sopiras pro la morto de la patrino. Ili diras: “Granda sekreto estas la morto. Sed pli granda sekreto estas la vivo, se oni ne sin preparis, ĉar neniu scias pri la iro.” Eniras la princo Rosvel, vidas la junulinojn, foriras kaj tuj revenas, maskovestata kiel servisto. La vidvo dungas lin por plenumo de la plej humilaj taskoj: zorgi la porkaron, kunporti brulŝtipojn. Kiam la vidvo forestas Rosvel deklaras sian amon al la du. Kaj li aldonas ke la taskoj feliĉigas lin, ĉar li estas apud ili, malgraŭ tio, ke li estas filo de duko kaj dukino. Revenas la vidvo kaj diras ke li ĵus interkonsentis pri la edziniĝo de Paŭla. Nun eniras Gilberto, frato de Rosvel. Li anoncas ke kelkaj sorĉistinoj  parolis al siaj gepatroj pri la nuna vivo de Rosvel, la malaperinta filo. Kaj pro tio li, Gilberto, vojaĝadis tra la mondo por trovi la fraton. Rosvel iras al la princo Johano la tria, kiu estas inter la spektantaro de la teatraĵo (tiam, dekdu jaraĝa) kaj demandas kun kiu li devas edziĝi. La princo Johano indikas Paulan. La frato de Rosvel enamiĝas al Melicia. Envenas muzikistoj kaj Pastro kaj la verko finiĝas per la du geedziĝaj festoj.

GV034. Rosvel

Arrimárame à tí, rosa,
No me diste solombra. 		    Mi iris al vi, rozo,
Vi ne protektis min per via ombro.

(kantas Jaqueson Magrani)

GV035. Rosvel

Mal herido me ha la niña,
No me hacen justicia. 		   La junulino forte vundis min,
Mi ne ricevas justecon.

(kantas Jaqueson Magrani)

GV036. Kvar Kantistoj

Estanse dos hermanas
Doliéndose de si;
Hermosas son entrambas
Lo mas que yo nunca ví.
Hufa! Hufa!
Á la fiesta, á la fiesta
Que las bodas son aqui.

Namorado se había dellas
Don Rosvel Tenori:
Nunca tan lindos amores
Yo jamas contar oí.
Hufa! Hufa!
Á la fiesta, á la fiesta,
Que las bodas son aqui.

 Du fratinoj
Suferas kune;
Graciaj estas ambaŭ,
Plie mi neniam vidis.
Hufa’! Hufa’!
Al la festo, al la festo,
Ĉar la nuptoj okazas ĉi tie.

Enamiĝis al la du
Princo Rosvel Tenori’:
Pri amoj tiel belaj
Neniam aŭdis mi.
Hufa’! Hufa’!
Al la festo, al la festo,
Ĉar la nuptoj okazas ĉi tie.

(kantas Gerson Marchiori kaj Graciano Santos)

Continue lendo “Gil Vicente 15. KOMEDIO PRI LA VIDVO (1514)”

Visitas: 290
Publicado em

Gil Vicente 14. LAŬDADO AL MILITO (1513)

polikseno

Resumo:

Klerika nekromanciisto sin prezentas kaj parolas pri siaj spertoj en nigra magio. Li elvokas la demonojn. kaj ordonas ke du el ili kunportu la trojan princinon Polikseno, filinon de Priamo kaj Hekabe. Ŝi venas, salutas la korteganaron kaj laŭdas ĉiujn. La kleriko sugestas ke ŝi parolu pri la kortegana amo. Ŝi diras: “pro kia kaŭzo viro devas esti amata? Estu li militisto!” Venas Pentezileo, la reĝino de la amazonoj. Ŝi instigas la portugaloj al milito. Ankaŭ Aĥilo prelegas favore al milito. Fine eniras Hanibalo, Hektoro kaj Scipiono. Hanibalo instigas la nobelojn. Ĉiuj prelegoj ripetas du temojn: la milito estas sankta, ĉar estas kontraŭ la maŭroj; nobelaro kaj Eklezio devas donaci juvelojn kaj monon por ĝin subteni. Dum la prelego de Hanibalo venas kantistoj kaj dancistoj kaj tiele finiĝas la teatraĵon.

GV033. Hanibalo (parolo) kaj Ĉiuj (kanto)

Ó Senhores cidadãos
Fidalgos e Regedores,
Escutae os atambores
Com ouvidos de christãos.
E a gente popular
Avante, não refusar.
Ponde a vida e a fazenda,
Porque para tal contenda
Ninguem deve recear.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Avante! avante! Senhores!
Que na guerra com razão
Anda Deos por capitão.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Guerra, guerra, todo estado!
Guerra, guerra, mui cruel!
Que o gran Rei Dom Manuel
Tem promettido e jurado
Dentro no seu coração
Que poucos lh’escaparão

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Sua Alteza determina
Por acrescentar a fé,
Guerra, guerra, mui contina
He sua grande tenção.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Este Rei tão excellente,
Muito bem afortunado,
Tem o mundo rodeado
Do Oriente ao Ponente:
Deos mui alto, omnipotente,
O seu real coração
Tem posto na sua mão.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

 Ho, Sinjoroj civitanoj,
Nobeloj kaj urbokontrolistoj,
Aŭdu vi la tamburaron
Per oreloj de kristanoj.
Kaj la homoj el popolo
Antaŭen, nenion rifuzu.
Prezentu vivon kaj posedaĵojn
Ĉar por ĉi tiu disputo
Neniu rajtas timi.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Antaŭen! antaŭen! Sinjoroj!
Ĉar en milito, pravigite,
Dio estas kapitan’.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Milit’, milit’, la tuta regno!
Milit’, milit’, kun kruel’!
Ke la granda reĝo Manuel
Promesadas kaj ĵuradas
Ene de sia tuta koro
Ke malmultaj homoj eskapos.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Lia moŝto determinas,
Por pligrandiĝo de l’ fido,
Milit’, milit’, senpaŭza,
Jen lia granda intenco.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

Ĉi reĝo tre ekscelenta
Protektata de Fortuno
Posedas mondan ĉirkaŭaĵon
Ekde oriento ĝis okcidento:
Dio, plejalta kaj ĉiopova,
Lian reĝan koron
Lokis en Sia mano.

“Ta la la la lão, ta la la la lão.”

(paroloj kaj kanto: Jorge Teles)
 Continue lendo “Gil Vicente 14. LAŬDADO AL MILITO (1513)”

Visitas: 312
Publicado em

Gil Vicente 13. LA MALJUNULO DE LA LEGOMĜARDENO (1512)

la Junulino

Resumo:

Venas la Maljunulo. Li preĝante parafrazas la Patronian; post ĉiu frazo, li aldone plilongigas la ideon (“Pater noster” la Kreinto, “qui es in coelis” Ĉiopova, “santificetur”, Sinjoro, “Nomem tuum”, Vi Venkinto, kompatema en ĉielo kaj en tero). Venas la Junulino serĉe de verdaĵo. Li perdiĝas en amo kaj tuj konfesas sian pasion. Ŝi prenas ion kaj foriras. Eniras la Stultulo ĉar la Edzino alvokas la Maljunulon por manĝi. Li ne plu volas manĝi nek trinki. Kontraŭe, li ordonas al la servisto ke li kunportu la gitaron. Venas la Edzino kaj ili diskutas. Ŝi ĵaluzas kaj li forpelas ŝin. Kaj li pasie ekkantas. Venas Branca Gil (Branka ĵil), por aĉeti legomojn. Li rakontas al ŝi pri sia amo kaj ŝi decidas helpi lin, kontraŭ ia pago. Kiam ŝi priskribas la belecon de la Junulino, li svenas. Branca Gil ekpreĝas longan kaj amuzegan litanion, petante al Sanktuloj kaj Sanktulinoj ke ili favoru la maljunulon. Sed ŝi anstataŭigas iliajn nomojn per la nomoj de la genobeloj kiuj spektas la teatraĵon. Post lia vekiĝo, ŝi multfoje iras kaj venas, kaj ĉiam prenas monon por aĉeti donacojn por la Junulino. Venas la Urbestro kun soldatoj kaj ili kondukas la parigistinon al la placo, por punbatoj per skurĝo antaŭ la publiko. Venas alia junulino por ion pagi kaj ŝi rakontas ke ĵus edziniĝis la Junulino al kiu la Maljunulo enamiĝis. La Maljunulo senesperiĝas kaj lamentas pri sia nuna mizero, ĉar li perdis la tutan monon.

GV029. Junulino

Qual es la niña
Que coge las flores,
Sino tiene amores.
Cogia la niña
La rosa florida,
El hortelanico
Prendas le pedia,
Sino tiene amores. 		Kiu junulino
Plukus la florojn
Sem esti enamiĝinta?
La junulino plukis
La florantan rozon,
La ĝardenisto
Petis al ŝi donacon,
Ŝi ne enamiĝis.

(kantas Carmen Ziege)

GV030. Maljunulo

Volvido nos han volvido,
Volvido nos han
Por una vecina mala
Meu amor tolheu-me a falla,
Volvido nos han. 		Oni ŝanĝis min,
Oni ŝanĝis
Pro malbona najbarino,
Mia amo malpermesis al mi la parolon,
Oni ŝanĝis min.

(kantas João Batista Carneiro)

GV031. Maljunulo

Pues tengo razon, señora,
Razon es que me la oiga. 		   Ĉar mi pravas, sinjorino,
Nepre vi aŭdu min.

(kantas João Batista Carneiro)

GV032. Junulino

Hua moça tão fermosa,
Que vivia alli á Sé… 		   Junulino tre gracia
Vivis apud la ĉefpreĝej’.

(kantas Katia Santos)
 Continue lendo “Gil Vicente 13. LA MALJUNULO DE LA LEGOMĜARDENO (1512)”

Visitas: 258