Malfaldata Animo, ĉapitroj 108, 109, 110, 111 kaj 112.
108.
mi devas iri al la urbo petropoliso, por ricevi ŝuldon de fakturo por madeirit, la firmao, kie mi laboradis. mi kunportas la unuan volumon de krimo kaj puno. mi aĉetis ĝin ĉar mi antaŭe legis la libron noticoj pri la domo de morto, kiun mi opiniis strange bela. rilate ĉi libron, la noticojn, mi ĝin aĉetis hazarde ĉe librovendejo: inter kelkaj ofertaĵoj, estis nerono (“acté”), de alexandre dumas, kaj ĉi noticoj. mi nenion sciis pri dostojevskij. do, mi legis la noticojn kaj pro tio, aĉetis krimon kaj punon.
tiutempe mi ne komprenis tion, kio allogis min en dostojevskij. mi amis lin freneze ekde la komenco. neniu homo, neniu kreitaĵo, diris al mi tiom aŭ tiel profunde pri tio, kion mi opinias mia: mia koro, mia destino, mia vivo, mia historio, mia universo.
109.
Z…, Z…, kio endormiĝas ene de via koro?
Z…, Z…, kio jam vekiĝis ene de vi?
Z…, Z…, parolu pri mi, jorge! mi volas pli scii pri vi
110.
mi pasigis tagojn kaj tagojn sen skribi. mi tion decidis ĉar mi sentis, ke mi ne havas sufiĉan tempon por min dediĉi al ĉi tiu libro, kiel estas necese laŭ mia opinio. verki pripensojn pri tuta ekzistado, je tia fragmenta maniero postulas ekskluzivan dediĉon. mi perdis min mem meze de kelkaj pripensaĵoj. mi haltis kaj revenos poste, kun absoluta celo: mi volas iri ĝis la limo de ĉio.
se mi revenas al la teksto nun, estas nur por diri ion pri mia hodiaŭo.
mi estas malĝoja, kiel mi estas malĝoja!
mi estas malĝoja ĉar mi rimarkas ke mi ne plu amas al Z….
mi ne scias, ĉu ĉi tiu fenikso renaskiĝos poste, el siaj propraj cindroj, kiel jam okazis antaŭe. mi estas malplena, kvazaŭ duone morta.
stulta, staranta skulptaĵo kiu montras grandan kavon ene de la animo. mi sentas, kvazaŭ iu estus forpreninta korkŝtopilojn de miaj piedfingraj pintoj, kaj malrapide, sen alarmo, la vivo forglitiĝas eksteren. mi sentas, ke io foriras kaj perdiĝas en la mondo, glitas eksteren kaj mi restas tute malplena.
mi spertis kelkajn tagojn sen kapablo suferi.
mi ne volas plidaŭrigi.
mi suferas ĉar mi ne plu amas Z….
mi ne amas vin, Z ….
mia amiko.
mi volas plori.
111.
kiom longe mi restis for de ĉi libro! mi povas do diri, kiel longe mi restis for de mi mem, de tiu, kiu, por esti tiel profunde mia, ne plu apartenas al mi, sed vagas en profundaĵo, perdita en maro, sen mastro aŭ direkto.
112.
pro mia terapio, mi decidas en iu momento verki pri ĉio, kies memoro ĝenas min. mi nomus tion sordida taglibro. mi tagmanĝas kun Z… kaj diras al li pri ĉi ideo. kial skribi nur pri la malagrablaĵoj? li demandas. mi ne scias. mi opinias, ke mi volas liberigi min je ili. jorge, li argumentas, ĉio havas la saman signifon, sordidaĵoj kaj majestaĵoj. mi ne konvinkas min ĉitempe. tamen, kiam mi komencis ĉi tiujn notojn, miaj korpo kaj animo alvokis lumojn kaj ĝojojn por kunroli kune kun la malagrablaĵoj, kiujn mi intencis skribi. ŝajnis ankaŭ al mi, ke la ĝusta vorto ne estas sordida sed malĝoja. mi preferas tiel, kiel ĝi nun okazadas. ne estas sordida taglibro. ne ekzistas sordidaĵoj en mia vivo. estas agoj akceptitaj kaj agoj kondamnitaj. ordinaraj mortuloj timas kelkajn liberecojn. mi ne volas diskuti ĉi tion nun. mi nur volas diri tion, kiel profunde estas por ni esti tute liberaj por iu ajn vivmaniero.
Z… mi admiras vian maturecon. mi ĉiam admiris. mi tre amas vin, ĉu vi scias tion? jes, vi scias.