Malfaldata animo, ĉapitroj 59, 60, 61, 62 kaj 63.
059.
jen mi, en seminario de Manjumirimo, urbo de la ŝtato Minas-Ĵerajso. dum la tuta posttagmezo, mi babiladis kun kelkaj seminariistoj. mi travivadis la plej altan gradon de mia religia krizo. foje mi abomenis la eklezion, kulpigante ĝin pro mia suferado, foje mi pensis eniri en seminario je korpo kaj animo kaj fariĝi pastro. do, mi paroladis kun kelkaj seminariistoj dum la posttagmezo, pri filozofio kaj religio. mi tre fidadis je mi mem! mi fidadis je miaj konvinkoj! mi fidadis je tio, pri kio mi pensadis!
okazis, ke ili kondukis min por dormi sola en grandega ĉambro. estis malvarma kaj mi tuj dormis.
kiu teruro estis tiu, kiu min vekis?
060.
en la tago, kiam mi iĝis kvin jaraĝa, mia patrino donis al mi lignan kokidon kun radetoj. eble en la tagon kiam mi iĝis ses. kvin aŭ ses, nek pli nek malpli. estis ŝnureto, per kio oni ĝin tiru. mi, etulo, iradis kaj venadis ene de tiu granda domo, sekvata de mia kokido. se estas pasintaj okazaĵoj, kiuj tuŝas, kelkaj tuŝas per la fajro de ĝojo. doloras la memoraĵo pri tiu etulo, kiu mi estis, tiranta sian kokidon kun tia feliĉo! tio okazis ja antaŭ longa tempo, tre longa tempo! la feliĉo estis tiel granda, tiel neelteneble minacanta, ke ĝi sufiĉus por krevigi neavertitan koron. ĉu eble mia koro rompiĝis je tiu tago? kiu scias, eble jes, ĉar mi neniam sukcesis forgesi la okazaĵon.
mi memoras, ke la ĉeesto de mia patrino ĉirkaŭadis min dum la tuta tempo, eĉ kiam ŝi ne estis malproksime.
061.
mi direktas min al la domo, kiu funkciis kiel bordelo. ruĝa lumo super la malfermata pordego, longa koridoro farita de ambaŭflanka foliaro, muziko kaj bruo malproksime, ene de la domo. mi atingas ĝin, sed ne eniras, mi daŭre marŝas, kun la koro tuŝata de la plej mortiga timo. mi decidas, ke mi promenos ĉirkaŭ la blokon por trankviliĝi kaj kuraĝigi min. dum la marŝo, mi pensas, ke tie estus la virino, kiu savos mian vivon el la eterna kondamno, iu kun dolĉa rigardo, kiu brakumus min kaj transformus min en viron. sed kiam mi alproksimiĝas al la ruĝa lumo, denove kaptas min la miro, la timo, la teruro. mi paŝas rekte kaj ĉirkaŭiras la blokon duan fojon kaj ankoraŭ trian fojon. kaj mi decidas iri hejmen por legi aŭ aŭdi muzikon.
062.
mi, dum la terapio. mi sidas surplanke kaj parolas pri mia konfuzo: kiel mi fartas, senscio pri tio, kion pensi, kion solvi, kiel organizi min mem. mi atentigas pri mia sento kiel infano, perdita ene de grandega mondo, ene de aferoj, kiujn mi ne komprenas. sub la sugesto de la psikanalizisto brunetti *, mi kreas bildon pri mia konfuzo: kusenoj taŭge aranĝitaj sur la ronda tapiŝo. ni parolas pri tio, sed mi daŭre nenion komprenas. li sugestas ke mi mem prenu la lokon de unu el la kusenoj. mi forprenas kusenon, enkurbiĝinte genuiĝas, kaj permane kaŝas la vizaĝon. li petas al mi foriri, por ke li refaru la bildon kaj mi povu vidi ĝin de ekstere. mi diras ke li ŝajnas preĝanta homo. kaj ankaŭ iu en la centro de templo, por tuj esti oferata.
* Antonio Roberto Brunetti.
063.
la kiso kiun fernando donis al mi en la necesejo de la oficejo lasis tre fortajn markojn. la buŝo, kiu suĉis mian salivon, estis kiel la buŝo de terura drako, kiu voradis min vivantan. mi iĝis plena je teruro. tamen, konfuzaĵo inter konfuzaĵoj!, kial mia plezuro estis vekita en unu sekundo kaj mi tiel forte orgasmis?, kun la korpo plena je tremadoj! tiu kiso estis la sintezo de mia momento: kulpo kaj plezuro. esti kisata kiel mi estis, plenigis min per kompleta kaj absoluta feliĉo; min doni plena je plezuro, kiel mi donis min, igis min kulpa kaj malforta kaj kovarda kaj ignobla kaj malvirta.