apolono kaj hiakinto, 0.
Ĉi libro estas dediĉata al tiu, kiu kaŝas sian volupteman mienon de pedofilio malantaŭ sia voluptema masko de ĉasteco.
Seu arco na mãao as aves ferir,
a las que cantavan leixa-las guarir,
a las aves meu amigo.
Seu arco na mãao as aves tirar,
a las que cantavan non nas quer matar,
a las aves meu amigo.
Per arko en mano li vundas la birdojn,
Tiujn, kiuj kantas, li ilin lasas senvundaj,
Al la birdoj, ho amato.
Per arko en mano li mortigas la birdojn,
Tiujn, kiuj kantas, li ilin lasas vivantaj,
Al la birdoj, ho amato.
(Cantiga d’amigo – Kanzono de amiko, de Fernando Esguio).
Mia penso kondukas min laŭ siaj vojoj. Estas absoluta mastro, mia penso.
Ĝi, superregante, iras laŭ siaj vojoj kaj trenas, post si, perforte, mian deziron.
Mia penso ne apartenas al mi. Estas mi tiu, kiu apartenas al ĝi.
apolono kaj hiakinto, 1.
ekde la mateno la kastelo eksplodadis je ridadoj kaj kanzonoj. unue, la mastrino donacis oran medalon al la estro de la du garnizonoj kiuj arestis la sepon. poste, kavaliroj vigle penis en la turniroj kaj preskaŭ ĉiuj falis kun bruado de interfrapantaj metaloj. la lasta el ili, nevenkita, ricevis de la edziniĝemaj junulinoj ridetojn kaj aplaŭdojn. kaj finfine la bankedo. la dentoj ŝiradis la duonkuiritajn ĉasviandojn, ankoraŭ plenajn je akveca sango. la vino elfluadis sur la barboj de la nobeloj kaj liuto akompanadis la kanton de knabo kun koloraj vestoj, tre bela kaj timida.
la venkinto de la turniroj, levante sian pokalon, laŭte kriis:
al la kapitano, kiuj arestis la sepon!
ĉiuj kunkriis. je ĉi momento la mastro de la kastelo rimarkis la mankon de hans von bayern, la maljuna konsilisto. li flustris ĉe la orelo de alio, lia privata servisto, kaj alio foriris. la junulo tuj revenis dirante ke la maljunulo estas en la teraso kaj la mastro foriras por lin renkonti. iu gardisto intencis lin sekvi.
restu ĉi tie. mi iros sola.
kaj li eksupreniris laŭ la ŝtona ŝtuparo. subite lia mano tuŝis feran ringon. li haltis, lia koro ekbategis, li rigardis al ĉiuj flankoj por konstati ke neniu vidas lin, li rapide tiris la ringon kaj proksime lignobloko malfermiĝis. li eniris kaj de interne li premis la mekanikaĵon kaj la truo fermiĝis.
li ne bone komprenis la kialon pri tiu subita emociego. liaj piedoj palpis en la mallumo sed la kruroj senkontrole tremadis. iom post iom li alkutimiĝis kaj sukcesis ekvidi la ŝtupojn kiuj iras supren kaj suben, paralelaj al la ekstera ŝtuparo. nur li kaj hans konas tiun ŝtuparon. al ĝi oni eniris tra kvin kamuflataj pordoj. neniu sin demandis kial kvin el la ringoj estas feraj sed ne bronzaj, kiel la tutaĵo. eĉ oni ne povas konjekti pri tio, ke oni ilin rimarkis, la misterajn riglilojn: per nura tirado supren, ĉe la flanko de ili malfermiĝas trapasejo je preskaŭ unu metron larĝa.
Delonge mi ne eniras ĉi tien. Mi eĉ forgesis ĉi mondon de tenebroj. Tute certe mi ne vizitis ĉi labirintojn en la lastaj kvin jaroj. Antaŭe mi estis junulo, ankoraŭ ne edziĝinta, mi forgesis min vaganta en la mallumego, aŭdante alies interparoladojn, mallaŭtajn kaj rompitajn, kvazaŭ izolitajn vortojn en ĉifona pergameno.
Vere, mi neniam tute komprenis tion, nek pro kio mi venis ĉi tien nek pro kio mi ne plu venis. Hans dirintus: impulsoj de junuleco. Mi pensas ke mi ne sukcesos alparoli lin nun, mi ne scias tion, kial mi multe tremadas. Mi ne reiros al la festo. Subite mi sentas min envolvata de stranga forgesita etoso pri mucido, mallumo kaj frenezaj pensaĵoj. Mi timas tion. Vulturo gvatas mian koron, preta por elŝiri el ĝi pecon necesegan al mia trankvilo.
tremanta kaj ektimigata li supreniris kelkajn kvin ŝtupojn kaj ekvidis la kurbojn de la ŝtuparo kiu serpentume iras ĝis la plejalto de la turo kie malgranda truo en la muro permesas la vidadon de parto de la plaĝo kaj la senfina maro. ne, ne estas la senfina maro tion, kion li intencas vidi. li descendis kelkajn ŝtupojn kaj subite io rompiĝis ene de li, io terura, neklara memoraĵo. li haste supreniris, atentis ĉe la aperturo, silento, premis la risorton kaj foriris tra la truo, profunde enspirante, la okuloj malkutimiĝintaj antaŭ la lumo de la oleecaj torĉoj.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 0, 1”
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 0, 1”
