Posts

Publicado em

o dia sem nome, 17

O dia sem nome, 17.

Valparaiso, dia 14 de abril, 13 horas, hora de verão.

por favor, que caminho tomo pra chegar ao centro da cidade? – abaixando o resto do vidro do carro.
é só seguir esta rua. – curvando-se, pra ver quem perguntava.
vai pro centro? – levando a mão à maçaneta interna.
vou! – sorrindo.
quer carona? – abrindo a porta.
O jovem não respondeu. Olhou envergonhado, envergonhado não recusou, entrou, sentou, o outro verificou o trinco, se estava fechado, fazendo pressão do braço sobre as coxas do rapaz.
vai pra aula? – mudando a marcha e colocando a mão sobre os genitais do jovem.
O jovem não respondeu. Tentou tirar a mão que o apalpava mas teve vergonha.
quantos anos você tem? posso continuar? – abrindo ou tentando abrir o fecho da calça.
dezenove. – segurando a braguilha.
não quer que eu abra? – acariciando a parte interna das coxas do outro.
é melhor não! – colocando as duas mãos sobre o baixo ventre.
O outro não retirou a mão, entretanto.
vai pra aula?
vou.
não quer dar uma saída comigo? – continuando a acariciar o membro, que começava a inchar.
 Continue lendo “o dia sem nome, 17”
Publicado em

dante alighieri – vita nova 28. gentil pensero…

Dante Alighieri – Vita Nova 28
Gentil pensero che parla di vui… (sonetto)


Gentil pensero che parla di vui
sen vene a dimorar meco sovente,
e ragiona d’amor sì dolcemente,
che face consentir lo core in lui.
L’anima dice al cor: “Chi è costui,
che vene a consolar la nostra mente,
ed è la sua vertù tanto possente,
ch’altro penser non lascia star con nui?”
Ei le risponde: “Oni anima pensosa
questi è uno spiritel novo d’amore,
che reca innanzi me li suoi desiri;
e la sua vita, e tutto ‘l suo valore,
mosse de li occhi di quella pietosa
che si turbava de’ nostri martiri”.

(canta jorge teles)
Publicado em

la tago sen nomo, 16

La tago sen nomo, 16.

Erik neniam plu vekiĝos. Neniam oni aŭdos la surbendigadon de lia afliktita kaj plorsingultanta voĉeto. Kial Bengazo estus malsimila ol la aliaj urboj? Ne. La destino de Bengazo jam estis enskribita en la senkompata itinero de la stelaro, kiu kondamnis ĉiujn urbojn de la tero. Kaj ankaŭ ĉi destino plenumiĝis.
La urbo kvietiĝis dum la nekalkuleblaj tagoj kaj la paciencaj noktoj kiuj postsekviĝis. La krimuloj ne estis liberigitaj kaj kelkaj el ili eĉ ne estis arestitaj. Silentigita estis la nefekunda plorado de la senkulpuloj. Paktoj pri estonta paco oni ne plu subskribos pro la sama kialo kiel panetoj en la forno oni ne plu manĝos. Kartdivenistinoj ricevis la koncernan monon sed ne finis la legadon pri la malĝoja fato de la esperemuloj. Tamen ili ne elspezis la ricevitan monon. Ovoj, larvoj, krizalidoj kaj bufidoj ne floris por partopreni en la universala harmonio. Domoj, stratoj, urboj, zorgeme desegnitaj, oni ne plu konstruos. La pigruloj ne plu laboros kaj la laboro vane atendos porĉiame. En la kuracejoj diseriĝis la kanceraj tumoroj kaj sekiĝis la hemoragioj.
Ekzempleroj de La Fratoj Karamazovij, en ĉiuj idiomoj de la planedo, estis enterigitaj, incendiitaj, malsekigitaj, foliumitaj de senatentaj brizoj, analfabetaj ventegoj, uraganoj ne interesiĝintaj pri Ivano, kiu neniam plu parolos, de koro al koro, pri la homa malespero.