La tago sen nomo, 13.
Bengazo, la 15a. de aprilo, je la 18a horo.
do, hodiaŭ mi rajtas dormi sur la teraso?, demandis Erik al la flegistino.
jes, kondiĉe ke vi promesas ion al mi.
kion?
ĉu vi kredas en talismano por bonŝanco?
jes. mi havis eburan kombilon kiu apartenis al panjo kaj ĝuste kiam mi ĝin perdis mi venis ĉi tien.
do, ni faru la jenon: mi fiksos ĉi amuleton sur via kolumo. Ŝi diris, dum ŝi instalis etan sendratan mikrofonon, kiu aspektis kiel antikva nigra diaĵo. tamen, por ke ĝi efiku, vi bezonas pensi laŭtvoĉe.
kiel mi pensos laŭtvoĉe?
vi parolos ĉion, kion vi pensos. Tiele, la afero funkcios. parolu laŭte, kvazaŭ vi estus duonsurda kaj ne aŭdus eĉ la proprajn pensojn. aŭ kvazaŭ vi estus maljunulo, ĉu vi scias ke la maljunuloj parolas solaj? frumatene, do, vi rajtos peti ion.
estos amuze, laŭtpensi.
ĉu vi malsupreniros por vespermanĝo?
ne. tuj ekmallumiĝos kaj ili ekaperos.
do, antaŭ ol supreniri prenu ion por manĝi.
Erik foriris. La flegistino prenis lian slipon kaj legis la lastan notaĵon: foriro programata por la dudeka de majo. Ŝi skribis; suspekto pri retroiro. Mi komencis la eksperimenton de la talismano.
mi bone sciis ke ĉe li estos pli facile. Ŝi pensis, dum ŝi direktiĝis al la kantino, post ŝaltado de la magnetofono.
Continue lendo “la tago sen nomo, 13”
Continue lendo “la tago sen nomo, 13”