La tago sen nomo, 13.
Bengazo, la 15a. de aprilo, je la 18a horo.
do, hodiaŭ mi rajtas dormi sur la teraso?, demandis Erik al la flegistino.
jes, kondiĉe ke vi promesas ion al mi.
kion?
ĉu vi kredas en talismano por bonŝanco?
jes. mi havis eburan kombilon kiu apartenis al panjo kaj ĝuste kiam mi ĝin perdis mi venis ĉi tien.
do, ni faru la jenon: mi fiksos ĉi amuleton sur via kolumo. Ŝi diris, dum ŝi instalis etan sendratan mikrofonon, kiu aspektis kiel antikva nigra diaĵo. tamen, por ke ĝi efiku, vi bezonas pensi laŭtvoĉe.
kiel mi pensos laŭtvoĉe?
vi parolos ĉion, kion vi pensos. Tiele, la afero funkcios. parolu laŭte, kvazaŭ vi estus duonsurda kaj ne aŭdus eĉ la proprajn pensojn. aŭ kvazaŭ vi estus maljunulo, ĉu vi scias ke la maljunuloj parolas solaj? frumatene, do, vi rajtos peti ion.
estos amuze, laŭtpensi.
ĉu vi malsupreniros por vespermanĝo?
ne. tuj ekmallumiĝos kaj ili ekaperos.
do, antaŭ ol supreniri prenu ion por manĝi.
Erik foriris. La flegistino prenis lian slipon kaj legis la lastan notaĵon: foriro programata por la dudeka de majo. Ŝi skribis; suspekto pri retroiro. Mi komencis la eksperimenton de la talismano.
mi bone sciis ke ĉe li estos pli facile. Ŝi pensis, dum ŝi direktiĝis al la kantino, post ŝaltado de la magnetofono.
Eric iris al la teraso, etendis la pneŭmatan matracon, kuŝiĝis kaj la tuta ĉielo ekapartenis al li. La kliniko estis en la supro de monteto, ĉirkaŭata de larĝa gazono.
La nura problemo estas tio, ke mi ne rajtas foriri el ĉi tie… mi sukcesis legi en ia slipo, antaŭ du semajnoj, la vorton halucino, mi ne scias ĉu mi mislegis kaj eĉ ne scias ĉu la slipo estis pri mi. neniam ili kredos ke ne estas halucino. ŝi descendas el la stelo kaj konversacias kun mi.
Li kalkuladis la stelojn kaj, kiam li trafis la centan, la centa stelo descendus ĝis li kaj sin transformis en panjo-feinon. En ĉi ĝusta nokto Erik tre timadis.
la lastan fojon ŝi montris la mamojn kaj kiam ŝi permane tuŝis mian femuron mi deziris plori. tiu jam estas la dua, mi sciis ke ĝi estos la dua, ĝi ĝenerale aperas kiam ankoraŭ lumas kaj mi pensas ke ĝi estas la okulo de la granda ĉasisto.
Subite Erik memoris ke li devus laŭtpensi.
ŝi diris ke mi bezonas laŭpensi, estas malfacile.
Kaj li ekparolis:
mi pensas ke estus bone se mi foriru el ĉi tie. tamen mi ne havas kien iri. paĉjo estas en prizono, panjo sin transformis en stelon kaj la avino ne amas min.
Nun, dekkvin jaraĝa, Erik image vidas scenon okazintan kvar jarojn antaŭe kaj agoniplena li fermas la okulojn.
mi ne volas memori tiun tagon sed mi ĝin memoras la tutan tempon… kaj mi ne laŭtpensos pri tio. tamen ŝi diris ke mi bezonas laŭtpensi por plenumigi mian peton. kaj la peto estos pri tio, ke ŝi ne plu reiru supren kaj la ĉielo restos sen unu stelo kaj mi havos denove panjon sed mi ne volas ke ŝi tuŝu min nek ke ŝi aperu kun la vesto falanta.
Erik, dekunu jaraĝa, rigardadis la stelojn, brakumante panjon, brunulinon kun grandaj nigraj okuloj, misteran kvazaŭ feino. En tiu nokto ŝi rakontis al li la legendon pri tri herooj kiuj estis transformitaj en stelojn. Erik ŝatadis la rakontojn pri herooj kiuj estis transformitaj en stelojn kaj panjo ŝatadis rakonti ĉiujn. La ĉielo estis enorma panelo kie vidiĝis la etendantajn korpojn lumplenajn. Erik atentigis la orelojn, laŭ peto de panjo, sed ne sukcesis aŭdi la ploreman muĝadon de la ursino kiu devus esti trapikata de la propra filo.
se vi bone atentas, vi aŭdos la krion de la ursino…
Vane.
Tamen tie ĝi estis, afliktoplena kaj Erik sukcesis vidi movojn pri doloro en la stelaro, kiun li opiniis esti la granda ursino.
do mi ripetos per laŭta voĉo ke en tiu nokto ŝi rakontis tri rakontojn pri herooj kiuj estis transformitaj en stelojn kaj ni trinkis oranĝsukon kaj subite li eniris kaj kriis vi hundinaĉo do estas vero kaj vi tuj foriru kaj ne enmiksiĝu kaj mi aŭdis pafon kaj ŝi falis kaj mi vekiĝis en la domo de avino kaj dum multa tempo mi ne sciadis ĉu estis tago ĉu nokto kaj ŝajnas ke mi iĝis freneza kaj mi nur denove normaliĝis kiam ŝi mansignis al mi de supre kaj descendis kaj diris ke se mi estos afabla ŝi min vizitos ĉiam sed avino diris ke mi ja estas tute freneza kaj neniu kredas ke estas vero kaj malpermesas al mi la foriron el ĉi tie.
Erik rimarkis ke la ĉielo estis pli lumplena. Eble, se li ekkalkulos li sukcesos atingi la centan stelon. Sed li timis ĉar sia korpo sentis strangajn senhaltajn tremadojn.
mi ne plu pensos laŭtvoĉe tio kiu timigas min estas ke ŝi decidu demeti sian belan veston.
mi ŝatus ke ili kredu je mi. kiam iu estas proksime mi eraras la kalkulon kaj ŝi neniam aperas. mi ja timas sed mia destino jam enskribiĝis kaj ŝi diradis ke la destino de la homoj jam enskribiĝas en la ĉieloj, ekde la naskiĝo ĝis la horo de la morto do li ne kapablas legi laŭ la steloj ke mia destino estas ne esti freneza kaj tre malfacile estas konvinki tiun viron espereble mi ne falis en frenezulejo ili diras ke estas ripozkliniko sed ili ne komprenas min la flegistino estas tre bela sed estas blonda…
kaj se mi bezonas pensi laŭtvoĉe mi diras ke ŝi estas bela sed ŝi estas blonda kaj se ŝi kolorigus la harojn tio ne helpas ĉar ŝi havus la harojn nigraj sed ŝi daŭre estus blonda ĉar enskribiĝas en la steloj ke ŝia destino estas esti blonda kaj mi ankaŭ ne ŝatas kiam ŝi permane tuŝas mian vizaĝon kaj mi ne devus tion laŭte paroli kontraŭe ili ja diros ke mi iĝis freneza.
Erik fermis la okulojn, sin kovris, kuntiriĝis, decidis ke li dormos.
ne! mi opinias ke pli bone estas kalkuli tuj la stelojn kaj post kiam ŝi alvenos mi petos ne permesu ke la vesto falu.
Erik ekkalkulis la stelojn sed fermis la okuloj plentima. Li malfermis ilin kaj rekomencis la kalkuladon. Vorticoj de emocioj konfuzis lin kaj li sentis la volon plori. La blondulino aperis en sia menso, li forte premfermis la okulojn, ŝi malaperis, li rekomencis…
kvindek sep, kvindek ok, kvindek naŭ…
La tremado plifortiĝis. Erik, nerimarkinte, levis la manojn enen de la pantalono kaj ekkaresas sin, jam la vizaĝo malseka pro la larmoj.
sepdek tri, sepdek kvar, enskribiĝas en la steloj ke mi estas tre feliĉa, sepdek sep…
Kaj lia tuta korpo konvulsiis. La okuloj ne plu vidadis, li divenadis la stelojn kaj kiam li atingis la centan, li kovris la vizaĝon per la manoj kaj turnis sin surventre, tute ektremante.
Mano delikate tuŝis lian ŝultron kaj tuj poste malforte premis. Erik, tute skuiĝante, sin turnis kaj ŝi aperis antaŭ li, luma, blanka, tute nuda.
vi aspektas malsimile…, preskaŭ murmure.
kio aspektas malsimile? ridetante per nekonata rideto.
estas vi sed vi estas en ŝia vizaĝo sed ŝi estas blonda…
Ŝi ridetis pli bele ankoraŭ. Erik pensis ke tia estas la maniero per kiu la dioj ridetas, kiam ili aliformiĝas en alian homon.
tamen mi estas mi mem. mi venas por vin konsoli.
Ŝi diris kaj ekmalbutonis lian ĉemizon. Erik sentis ke tia estas lia destino kaj ankaŭ sentis ke ne helpas ia rezisto. Neniam viro estis amata de stelo kiu estas lia propra patrino. Li mem malbutonis la pantalonon de la piĵamo, forigis ĝin, nudiĝis, la piedoj frapis kontraŭ la planko, kvazaŭ en konvulsio, kaj batis en senespera malorda takto, ŝi venis sur lin, li sentis la buŝon suĉatan kaj io dolĉa kaj delikata ĉirkaŭvolvis lian seksmembron kaj estis tiel sorĉanta brakumo kvazaŭ stelaro glutus lin kaj io rompiĝis ene de li kaj dum la ĝuaĵo verŝiĝis li sentis ke en la tuta mondo, antaŭe kaj poste, neniam la steloj skribiĝis tiom mirindan destinon kaj li ĵus finis ĝian deĉifradon.
Kanzono sonis, koloraj bildoj ŝvebis, birdoj el arĝenta papero flugflugadis ĉirkaŭ liaj okuloj, iom post iom li ekdormis, nuda, envolvita en kovrilo, kuntiriĝinta kvazaŭ feto, malsekaj la internaj partoj de la femuroj kaj la ventro kaj la manoj, sola sed trankvila, en la teraso de la psikiatria kliniko.
Visitas: 95