dante alighieri – vita nova 21. li occhi dolenti…

Dante Alighieri – Vita Nova 21 
 
Li occhi dolenti per pietà del core… (canzone)

Li occhi dolenti per pietà del core
hanno di lagrimar sofferta pena,
sì che per vinti son remasi omai.
Ora, s’i voglio sfogar lo dolore,
che a poco a poco a la morte mi mena,
convenemi parlar traendo guai.
E perché me ricorda ch’io parlai
de la mia donna, mentre che vivia,
donne gentili, volentier con vui,
non voi parlare altrui,
se non a cor gentil che in donna sia;
e dicerò di lei piangendo, pui
che si n’è gita in ciel subitamente,
e ha lasciato Amor meco dolente.
Ita n’è Beatrice in l’alto cielo,
nel reame ove li angeli hanno pace,
e sta con loro, e voi, donne, ha lassate.
No la ci tolse qualità di gelo
né di calore, come l’altre face,
ma solo fue sua gran benignitate;
ché luce de la sua umilitate
passò li cieli con tanta vertute,
che fé maravigliar l’etterno sire,
sì che dolce disire
lo giunse di chiamar tanta salute;
e fella di qua giù a sé venire,
perché vedea ch’esta vita noiosa
non era degna di sì gentil cosa.
Partissi de la sua bella persona
piena di grazia l’anima gentile,
ed èssi gloriosa in loco degno.
Chi no la piange, quando ne ragiona,
core ha di pietra sì malvagio e vile,
ch’entrar no i puote spirito benegno.
Non è di cor villan sì alto ingegno,
che possa imaginar di lei alquanto,
e però no li ven di pianger doglia:
ma ven tristizia e voglia
di sospirare e di morir di pianto,
e d’onne consolar l’anima spoglia
chi vede nel pensero alcuna volta
quale ella fue, e com’ella n’è tolta.
Dannomi angoscia li sospiri forte,
quando ‘l pensero ne la mente grave
mi reca quella che m’ha ‘l cor diviso:
e spesse fiate pensando a la morte,
venemene un disio tanto soave,
che mi tramuta lo color nel viso.
E quando  ‘l maginar mi ven ben fiso,
giugnemi tanta pena d’ogne parte,
ch’io mi riscuoto per dolor ch’i’ sento;
e sì fatto divento,
che da le genti vergogna mi parte.
Poscia piangendo, sol nel mio lamento
chiamo Beatrice, e dico: “Or se’ tu morta?”;
e mentre ch’io la chiamo, me conforta.
Pianger di doglia e sospirar d’angoscia
mi strugge ‘l core ovunque sol mi trovo,
sì che ne ‘ncrescerebbe a chi m’audesse:
e quale è stata la mia vita, poscia
che la mia donna andò nel secol novo,
lingua no è che dicer lo sapesse.
E però, donne mie, pur ch’io volesse,
non vi saprei io dir ben quel ch’io sono,
sì mi fa travagliar l’acerba vita;
la quale è sì ‘nvilita,
che ogn’om par che mi dica: “Io t’abbandono”,
veggendo la mia labbia tramortita.
Ma qual ch’io sia la mia donna il si vede,
e io ne spero ancor da lei merzede.
Pietosa mia canzone, or va piangendo;
e ritruova le donne e le donzelle
a cui le tue sorelle
erano usate di portar letizia;
e tu, che se’ figliuola di tristizia,
vatten disconsolata a star con elle.

(canta jorge teles)

la tago sen nomo, 8

    La tago sen nomo, 8.

Kio okazas al Lardeto?, sin demandis la avineto post aŭdado de longa kaj terura jelpo. Ŝi kuris al la dormoĉambro de Julek kaj vidis la tremantan hundon, kun senmovaj okuloj, nun mallaŭte jelpante. En ĉi momento ŝi rimarkis la sibladon, tranĉeman kaj akutan zumadon. Julek malfermis la okuletojn, sulketigis la frunton, avineto aperis antaŭ li, kurbiĝinta, malgrandiĝanta, li sentis sin mergiĝi ene de la hundon. Lardeto etendis la fandiĝantan piedeton, la avina korpo estis jam gelateno perdita ene de la vestoj. Julek kaj Lardeto likviĝis je miksitaj tukoj kaj feloj.
Mortotuko kovris Varsovion kaj ĉiujn aliajn urbojn de la mondo. La ekrano de la televidilo montradis al disfandiĝantaj okuloj la simultanan kaj malrapidan malaperon de la dancistoj. La lampoj daŭre restis lumigantaj, la televidaĵo daŭre restis montriĝanta, malplena televidaĵo, kunigitaj koloraj vestoj kiuj faris grandan cirklon. La bildo ne plu moviĝis ĝis kiam, longa tempo poste, la energio finiĝis pro incendio en unu el la elektrocentraloj.
Akvo fluadis, iu flamo lekadis izolitajn pecojn de granda tombo.
Finfine la Varsoviaj lumoj estingiĝis, post kiam finiĝis la lastaj fajroj. Ĉiuj noktoj denove revenis al mallumo, revenis al mallumo ĉiuj noktoj. Kaj al silento.
Egale, ekzakte egale, en ĉiuj urboj de tiu spaco kiun ni nomis Pollando. Egale al la cetero. Kie nur vento kaj malvarmo kaj pluvo kaj neĝo kaj la imensa suno… lumanta super granda nenio…

Trilogio de la Barkoj – GIL VICENTE 16. AKTO PRI LA BARKO DE INFERO (1517)

la frato kaj la junulino

Resumo:

La barko de la Diablo devas konduki la pekulojn al la Perdita Insulo. Unu post la alia (aŭ laŭ paro, ĉar la Frato venas kun sia amatino), defilas antaŭ ni kelkaj el la plej bone pentrataj vicentaj tipoj: la Nobelo (kies patro, laŭ informo de la Diablo, enbarkiĝis antaŭ kelka tempo), la Uzuristo, la Stultulo, la Ŝuisto, la Frato kun sia amatino, la Parigistino – virino kiu peradis al iu amorajn renkontiĝojn, ofte devojigante malriĉajn junulinojn – la Judo (ĉar li ne sekvis la fastajn kaj religiajn tagojn), la Juĝisto kun la Prokuroro, pro la subaĉetadoj, la Pendigito, pro ŝtelado, kaj fine kvar nobeloj ĵus mortintaj en nordo de Afriko.  Ĉi tie, neniu trompas, nek la Diablon nek la aŭtoron. Ĉar la Diablo konas iliajn internojn kaj punas ilin per la neindulga vojaĝo. Kaj Gil Vicente, kiu ankaŭ konas iliajn internojn, punas ilin per la senindulga mokado de sia rafinita arto. Nur eskapas la Stultulo ((Feliĉaj estas la malriĉaj en spirito…) kaj la kvar Kavaliroj kiuj mortis en milito, sankta por la katolikoj, ĉar kontraŭ la muzulmanoj.

GV037. Diablo

Á barca, á barca, senhores!
Oh que maré tão de prata!
Hum ventosinho que mata,
E valentes remadores.
Vos me veniredes á la mano,
Á la mano me veniredes;
Y vos veredes
Peixes nas redes.
Al la barko, al la barko, gesinjoroj!
Ho, kia arĝenteca tajdo!
Ĉi mortigema venteto,
Kaj ĉi viglaj remistoj.
Vi venos al miaj manoj,
Al miaj manoj vi venos;
Kaj vi vidos vin
Kiel fiŝoj en retoj.

(parolo kaj kanto: Jorge Teles)

GV038. Kvar Nobeloj, Kavaliroj de la Ordeno de Kristo

Á Barca, á barca segura,
Guardar da barca perdida:
Á barca, á barca da vida.
Senhores, que trabalhais
Pola vida transitória
Memoria, por Deos, memoria
Deste temeroso cais.
Á barca, á barca, mortaes;
Porém na vida perdida
Se perde a barca da vida.
Al la Barko, al la barko sekura,
Evitu la barkon perditan:
Al la barko, al la barko de l’ vivo.
Gesinjoroj, kiuj laboras
Por la pereema vivo
Memoru, je Di’, memoru
Ĉi timegigan kajon.
Al la barko, al la barko, mortemuloj:
Ĉar en vivo perdita
Oni perdas la barkon de l’ vivo.

(kantas Geovani Dallagrana, Gerson Marchiori, Graciano Santos kaj Rubem Ferreira Jr.)
Continue lendo “Trilogio de la Barkoj – GIL VICENTE 16. AKTO PRI LA BARKO DE INFERO (1517)”