24. Ribelo
Post la morto de Akrobato, sekviĝis periodo de silento kaj teruro. Nun, jes, neniu emis rideti. Miaj amiketoj diris ke li mortis pro la kvanto da batoj. Ili mallaŭte parolis, timante ke aliulo aŭdu kaj rakontu. Iu priparolis la enterigon, pri ligna kruco enmetita sur teramaso. Ĉesis la ludaro, la birdaj ridetoj fuĝis el la kaĝoj.
Sur ĉio ŝvebadis la Anĝelo de la Morto, kvazaŭ nigra kajto, sed nevidebla. La Anĝelo de la Morto havis la aspekton de vaksa kadavro: blanka, ŝtoneca, rigardo de preĝeja sanktulo, mortinta-vivanto. Li malalte flugadis, oni preskaŭ kapablis aŭdi la surdan bruadon de liaj nubecaj flugiloj. Li iradis kaj venadis kaj, kiam ni sentadis lian ĉeeston, ni serioze interrigardadis, klopodante por kompreni tion, kio poste okazos. La okuloj teren rigardadis, la koro kirliĝis, kvazaŭ sovaĝa besteto enprizonigita, sin ĵetante ĝismorte kontraŭ la kradoj.
Niaj timoplenaj koretoj.
Ankaŭ dumnokte, li venadis por spioni. Nun, liaj flugiloj estas je frostita akvo. Ni klopodadis por sonĝi pri panjo kaj fratinoj kaj, subite, perceptadis lian vizaĝon super nia vizaĝo, tute nigra, kun du truoj anstataŭ okuloj kaj lia spirado estis varma kaj kun odoro de putraĵo en malseka tero. Eksaltante, ni vekiĝadis. Li eskapis. Certe li elspirblovas vizaĝon de aliulo. Ni pli tiradis la matracon, penante kovri ankaŭ la kapon, sed la kruroj, tro kuntiritaj, doloradis kaj la matraco malsupreniris. La kapo denove sin proponis al la malbenita elspirblovado.
Iom post iom nia teruro trankviliĝis, mergiĝis ene de akvo, kiu denove ekkantadis. La pokalo de la vivo revenadis al kvieteco, al la sirenoj, al la ceramikaj veturiletoj, al la kokcineloj, kion scias mi?
Subite, ĉio nebuliĝas kaj mia koro krevas.
Mi vidas ĉiujn grandulojn sur la muro, kriante, sakrante, mi nenion komprenas. Mi alkroĉiĝas al Valdemaro, timeme ni atingas la tumulton. Ili grimpis la muron, preskaŭ ĉiuj, senescepte. Ili ĵetas ŝtonojn kaj sakraĵojn direkte al la domo de la pastro. Sed tio, de ili kriata estas ununura frazo:
Mi malsatas!
Mi malsatas. Ne tion ili sentis, ili certe sentadis timon morti per batado.
Tio ŝajnis milito, katastrofo, estis teruro kaj hororo pli ol la tenkapablo de mia timanta animo.
Pastro filo-de-putino! Mi malsatas!
Ne estis solitara kaj orfa voĉo. Ne, ne! Estis freneziĝinta bando de ŝakaloj, mi malsatas, malfermegante la gorĝoj sub la varma suno, mi malsatas, abelsvarmo, pastro filo de putino, kolerigita de fajra bastono, mi malsatas, formikejo sub bolanta akvo, filo-de-putino filo-de-putino, vesparo preta por mortigi Aĥilon per ferocaj pikadoj sur la vundebla tendeno.
Mi malsatas!
Ni, la etuletoj, kaŝitaj enangule, en malkuraĝa atento, ni pensadis pri tio, kio poste okazos.
Bilardo aperis en la korto, blekegis, furioziĝis, blovegis la fajfilon, la granduloj avancis sur lin kun bastonoj enmane, ululante kvazaŭ luparo trovinte sian predon.
Furioza bando de sovaĝaj goriloj. La inspektoro eniris, enŝlosiĝis.
Ŝtonĵetoj kaj krioj eksereniĝis. Ĉimomente, ni, la etuloj, pleniĝis je kuraĝo kaj, unu helpante la alian, ni grimpis la muron por vidi, ekstere, la tutan urbanaron enronde, atente observante.
Post la serenado de la ribelo, revenis la Anĝelo de la Morto. La rigardo fajroplena, li ne plu estis la Anĝelo de la Morto sed la Diino de Venĝo. Timo blovis el nordo kaj el sudo kaj el oriento kaj el okcidento kaj la mortotuko de la silento kovris la bandon de ŝakaloj, mallaŭtigis la abelan zumadon, premsufokis la afliktajn formikojn kaj asfiksiis la ribelantajn vespojn. La mortotuko de la teruro.
Estas manko en mia memoro. Io estis forprenata de mi, de inter la ĵus rakontata sceno kaj la sekvanta.
Ĉar mi jam estas en la fatala vico.
La vico marŝas laŭ tuta koridoro, supreniras ŝtuparon kaj enfluas en saleto antaŭ la dormejoj. Supre estas ia rumoro, io simila al katarato de akuta voĉo, ne, ne, io simila al kantado de freneziĝintaj tolaĵlavistinoj, tre malproksime. Iom post iom, laŭ nia avanco, la rumoro sin transformas. Estas nun kondamnitoj lamentante per longaj ĝemadoj. Oni jam sukcesas aŭdi la batojn de la manfrapilo, meze de la horora kriado. Tiom da plorado, kaj oni ankoraŭ sukcesas aŭdi la manfrapilon. Estas unu klako post la alia.
Ĉu estas tio la biblia plorado kaj dentgrincado?
“La anĝeloj eliros, kaj apartigos la malbonulojn el inter la justuloj, kaj ĵetos ilin en la fornon de fajro; tie estos la plorado kaj la grincado de dentoj”,
kriegas la enorma ŝtona viro, la venkisto, en la centro de la altaro de la Kapelo Sistino.
Ni supren marŝadas la ŝtuparon de la buĉejo por la sangeltiro. Iu vidas min. Estas unu el la granduloj, li jam ploris kaj liaj dentoj jam grincis, nun li parpoprenas de grupo kiu spektadas
Jorge, ne timu. Etendu la manon, la alian, daŭrigu sentime. Ne timu. Se vi maletendos la manon, li pli forte batas sur la fingrojn. Se vi etendos la manon kuraĝe, li malforte frapos. Ne ploru, ne timu.
Kaj ne nur li, sed aliaj, kuraĝigas la etulojn: ne timu, etendu rapide la manojn, unun post la alian, ne timu, li batos malmulte kaj iras al la sekvanta. Ne timu!
La lasta juĝo alproksimiĝas, la tero tremas, la sinjora tondro nepardoneble klakas, unu, du, tri, kvar, kiom da ili estas? ni nur ne sukcesas aŭdi la anĝelajn trombonojn, ĉar pligrandiĝas la plorado.
La nura konsolaĵo, la nura helpo, la nura balzamo, estis tiu firma mano kiu tenadis mian ŝultron kaj kondukadis min, gvidante miajn paŝojn, tirante min per delikata protekto, dum la voĉo ne plu aŭdata diradis
ne timu.
Liaj okuloj intense iluminis min, mi ne timis. Antaŭ la dio, li puŝis min, mi etendis la manon, la lignaĵo malsupren venis, mia animo bruliĝis, mi etendis la alian, mia korpo karboniĝis, mi daŭre etendis la manon kaj mi sentis ke mi ricevis la dian gracon ĉar la furio de la juĝo tre malfortiĝis. Kun la manoj en fajro, mi ekploris kaj Zeŭso, fulmotondre
Alian!
Kaj tiu etendis la afliktajn manetojn, mi ne vidis, nur aŭdis la faladon de la fulmoj tra la spaco kaj aŭdiĝis malespera blekado de infana voĉeto de ses aŭ sep aŭ ok magraj kaj subnutritaj jaroj.
La dormejo iĝis dolora hejmo kaj mi ĉiam memoris tiun nigran scenon kiam oni devigis min preĝi saluton-reĝinon
ĝemante kaj plorante en ĉi tiu valo de larmoj.
Miaj amiketoj, plorante, montradis la manojn. Ni hontis unu antaŭ la alia. Ni ĉiuj havis, anstataŭ manon, du plenblovitajn bulojn, torditajn la fingrojn, bluece ruĝa.
Ni kuntiriĝis enlite, torditaj fetoj, singultantaj, hororplenaj, estas momentoj, kiam animo nenion sukcesas pensi.
La dormo dronigis la singultojn, kvazaŭ oni dronigus ne volatajn hundajn idetojn.
La postan tagon, je vesperiĝo, oni envicigis nin. La pastro! Li dolĉege glitante venis, la nigra vulturo, promenante antaŭ ni, ĉi tien, tien, ĉi tien, tien. Fine, haltis antaŭ ni kaj vomis mielplenan kanzonon, mildan, delikatan, harmonian. La voĉo aspektis kiel besteta felo, lanuga, mola, varmeta. La nigra vulturo iradis kaj venadis kaj paroladis kaj iradis kaj venadis kaj paroladis. Mi nenion komprenis. Mi komprenis ke estis mensogo. Ĉio estis bela, seg mensoga. Tiu timema silento, la memoro pri la hieraŭa afliktego, tio ekzistadis. Tio estis vero. Sed ne tiu voĉo kiu glitadis tien kaj reen, tiuj sparkecaj okuletoj, tiu promenanta serpento forigante la mezfenditan langon, egalan al la ĥimera vosto.
Vi estas la salo de la tero.
Jes, ĉiu larmoj de la antaŭa tago estis salaj.
daŭrigo en la venonta dimanĉo.
