apolono kaj hiakinto, 10.
luis’ kontempladis la ĉielon. li volis koncentri la atento al la flugantaj mevoj sed lia korpo postulis forgeson kaj pigrecon. la dormemo venigis al li la strangan amikon, kiu malfermis la pordon de la biblioteko la antaŭan nokton kaj ricevis la varmegon kaj la furiozon de lia plezuro tiom longe gardata. luis’ volis scii tion, kion li sentis post la memoro pri la ekscitita ŝprucado kaj pri la gluado sur la korpo kaj pri la du korpoj kunfanditaj unu ene de la alia. li ne sukcesis. la memoraĵo doloris. sed samtempe kiam li tremadis ĉar frapas sur lia memoro imago de kontakto kiu tiom plenigis lian animon, ankaŭ venis al li svaga averto pri tio, ke li devus esti atentema.
ne!, mi ne estos atentema! estis agrabla. fikiĝu ĉio cetera. se li volos, mi brakumos lin denove… mi nur ne permesos… mi volas nenion timi…
ĉi tie kaj tie, pepadoj, mevoj iradis kaj venadis. la maro neniam laciĝis je ĝia raŭka kaj monotona kanzono. luis’ sentis malvarmon, li kuntiriĝis kaj la bruo komencis volvi lin, kvazaŭ li estus glutata de helika konko kaj li mem jam estas raŭka kaj monotona kanzono kaj la suno malfortiĝis kaj la mevoj malaperis kaj trankvileco kvietigis lian kapeton laca pro tiom da pensoj. restis sursable nur dormanta korpo, vizaĝo dolĉa kaj milda, lumigata de apenaŭ vidata rideto, milda kaj dolĉa.
Mi kredas ke li ne suspektis, kiam mi diris ke mi iros morgaŭ. Mi bezonas kunporti pergamenojn kaj stiletojn, la stiletojn mi metos en ĉi malgrandan sakon kaj mi forgesos kunporti ĝin kaj alio revenos por ĝin preni. La servisto dormos en la dormejo de la novicoj kaj luis’ restos ĉe mi, mi trovos pretekston. Hodiaŭ ili pendumos la ses arestitojn, laŭ mia ordono, putinidoj, mizeraj ŝtelistoj. Li restos tie, ĝis mia reveno, mi ne scias kiam mi revenos. Kun luis’ ĉe mi, mi povos resti unu semajnon. Mi iomete timas, sed mi ne volas pensi pri tio. Kiam mi revenos mi ŝnurligigos lin nuda ĉe la rado kaj mi ordonos ke la lanculo bugros lin, malrapide enmeti, tio estos speco de torturo, nur mi spektos, mi ne povas permesi ke la lanculo suspektu ion, kia stultaĵo, mi neniam faros tian aferon, konfidi al soldato tiun supermezuran maldecaĵon oni ne rajtas perdi la moralon. Mi ne scias tion, kion li pensas pri mi nun, post kiam ni brakumis unu la alian en la biblioteko mi eĉ ne scias ĉu li rimarkis ke mi ĝuis. Li rigardis min tre rapide kaj tuŝis mian brakon, fine estas li mem, tiu kiu petis al la avo por vojaĝi kun mi, mi neniam havus sufiĉan kuraĝon por fari tion. Liaj karnoj estas molaj, mi ne deziras pensi pri tio, mi povus makuli lin por lia tuta vivo, mi ne volas pensi sed estis li, tiu kiu rigardis min tiamaniere kaj ektuŝis mian brakon…
teofilo rimarkis ke li prenadas kaj prenadas kelkajn tekstojn sed li absolute ne scias tion, kion li faradas.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 10”
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 10”
Visitas: 248