apolono kaj hiakinto, 9.
teofilo vekiĝis kun eksalto kaj trovis sin sola. subite li memoris pri la nokto kaj sentis fortan lumon korodantan liajn internaĵojn. la lumo iĝadis nigreco, la brilo ekdoloris kaj io kvazaŭ malproksima sono de peza sonorilo komencis marteladi dum lia tuta tago. la memoro pri la ekstrema dolĉeco ekĉagrenis kaj li volis ke ĝi eliru el lia korpo, ĉar en lia korpo restadis la signojn de tiu plezuro malklara sed enorma. li sentadis fajrajn langojn, kiuj surveturadis sur lia brusto, li sufokiĝadis sub la forto de feraj brakoj kiuj premadis. li deliradis pro la grandega pezo kiu senmovigadis lin. tamen, pli ol ĉio, li tremeradis je la memoro de tiu senfina brakumo, kiu lasis spuron neniam plu estingotan sur lia frunto, liaj okuloj, lia vizaĝo, lia kolo, liaj ŝultroj, kaj instaliĝis ene de la propra animo. sed nun ne plu sufiĉas la revivado de la eksplodo de plezuro ĉar ne plu iras enen de li tiu trinkaĵo plena je ĝuo; kontraŭe, kiam li memoris tiun eternan brakumon kiu provokis en li eksplodon de ĝuado neniam antaŭe imagita, eniris en lian koron tre granda malĝojo kaj lia rigardo pendadis kaj larmoj furioze nestiĝis malantaŭ la okuloj, gvatante la momenton de plej granda malatento por rapidiĝi kvazaŭ sovaĝuloj en furiozo, saltante eksteren kaj preparante la embuskon. poste, jes, okazos tiu senorda konfuzo kaj tiu longedaŭra tremado kaj tiu timo, tiu angoro, tiu teruro.
ne, mi ne volas plori nun, mi ne volas plori…
forte kunpremante siajn lipojn, bridante ĉiujn muskolojn de la vizaĝo, iĝante ŝtona statuo, senmova kaj nesentema.
Ĉu ne tion, finfine, mi volis antaŭe? ĉu ne estis tiom dolĉa la sento de tiu vibranta korpeto ĉe mi?, ektremanta, emociiĝinta, en konvulsio, rapidmova kiel fiŝo, malkvieta kiel la reptilia vosto, varma kiel la dorlotbesto de la infanaĝo! Ĉu ne tion mi deziris la tutan tempon?, tiun senfinan brakumon kaj tiujn manetojn aflikte klopodante por trovi en mia korpo la ŝlosilon de la sep feliĉoj!
dum li malrapide descendis laŭ la ŝtuparo.
sed fore sonis la sonorilo de la tago de mortintoj, kiel la sonorilo de perdita vilaĝo. la nigraj flugiloj de la malĝoja anĝelo denove ombris la padojn, laŭ kiuj li klopodadis surmarŝi.
Kie estadas mia amiketo? Kiaj suferadoj suferigas lin? Ĉu eble li estas feliĉa kiel ebria birdo? Se li suferas, milfoje mi demandos al mi tion, kiun rajton mi havas por alporti lin al la templo de ĉi stranga dio, kiu provizas la plej grandan ĝojon kaj poste pakas la koron per mantelo de morto. Ŝajnas ke mi marŝas ene de granda tombo. Kion vi faras ĉi tie?, luis’. Ĉu vi koleras kontraŭ mi? Nur ĉi okuloj malsupren sed mi vidos iun strangan lumadon ene de ĝi, mi pensas. Luis’, mi volas paroli al vi. Ni havas sekreton el oro, amaran kaj brilantan sekreton. Mi ne volas molesti vin. Mi ne scias tion, kion vi pensas pri mi. Ne, mi ne devas paroli al li tiamaniere. Mi povus diri, ke mi ne faros ion, kion li timas, mi pensas ke li timas, kaj mi ne volas, ĉar li estas malgranda kaj se iu devas cedi, certe tiu estos mi, ĉar li povos suferi multe pli kaj mi ne volas postuli ion de li mian vojo jam estas preta lia vojo apenaŭ manifestiĝas kaj mi nur deziras ke li estu tre feliĉa kaj li ne estas tiel malgranda kaj mi kredas ke mi ne…
teofilo frostiĝis pro hororo. ne, ne tiun vojon li intencis por siaj pensoj. Kia strangaĵo, kelkfoje mi pensas pri belaj aĵoj kvazaŭ el rakontoj kaj subite mi perdas la kontrolon kaj venas ĉi vortoj, kiujn mi ne volas paroli aŭ eĉ pensi… Mi iros serĉe de hans… La konversacio distros min, mi estas konfuzita, malgaja, perdita, mi komprenas nenion. Kiam mi pensas tion, kion mi intencas paroli, la vortoj aperas iom post iom kaj perfektaj sed antaŭ li mi nenion trovas por diri…
li alvenis al la ĉambro en kiu hans kutimas labori dummatene. li frapis ĉe la pordo. luis’ malfermis.
avo, mi foriros. rigardu la ponardon. mi purigis ĝin bone kaj akrigis la klingon. mi iĝadas ĉampiono!, premante lian brakon kun rapida brilo en la rigardo; tuj poste li kurante malaperis.
kio okazas al li?
mi vere ne scias. li estadas silentema, mi alvokis lin por interparolado, li nenion parolis. mi diris ke mi bezonos lian helpon dum via vojaĝo al la monaĥejo, sed li diris ke ververe li ŝatus akompani vin.
Glacimonto eksplodas interne de mia koro kaj mi devas simuli trankvilecon.
mi povus ŝanĝi. mi iros kun luis’ kaj la servisto restos. ĉu li jam rajdas sufiĉe bone?
jes. sed mi timas ke li pli malhelpos ol helpos. eble iru ambaŭ, mi opinias ke nur unu servisto ne sufiĉas.
vi pravas, hans. Reiru al la biblioteko kaj alportu la sakon kun stiletoj, kiun mi forgesis, kaj ni sekvos, mi kaj luis’, kaj la servisto perdos nin. estas bona ideo.
mi esperas ke li ne ĝenos vin. li agas tre strange, ĉi bubo. mi eĉ ne scias ĉu li estas ankoraŭ bubo, ĉu vi jam rimarkis ke al li lipharoj komencas kreski?
ne! Nur la densa nigra arbareto, kiu dolĉe kreskas ĉirkaŭ la marmora birdo. mi ne rimarkis.
li aspektas tre strange. li silentis dum kelka tempo kaj subite komencis ridi kaj ludi kun la ponardo, li suprenĵetas ĝin kaj ĝin prenas kiam ĝi falas. ne helpis kiam mi diris ke li povas vundiĝi. li memoras mian filon, li iĝadas ekzakte kiel mia filo. dio metas patron kaj filon en la sama vojo, unu por anstataŭigi la alian. mia vojo jam preskaŭ finiĝas kaj mi devus pasi la sceptron al rudolf, sed li ne plu ekzistas kaj li ne pasis sian vicon al luis’, kiu laŭiras sola sian vojon. estas malgranda momento, en kiu la vojoj estas la samaj kaj ŝajnas ke patro kaj filo puŝas la ununuran vivon al ĝia nekonata fino; sed avo kaj nepo, ŝajnas ke neniam ili paŝos sur la sama pejzaĝo. mi estas maljuna viro, li estas knabo, junuleto… neniam mi sukcesos trafi lin. mi ne kapablas interpreti liajn silentoj nek liajn babiladojn. Do, mi esperas ke li ne ĝenos lin.
hans ŝajnis honti pro tiu subita fluo de disvagado. li iris al la fenestro, rigardis la maron, perdiĝis iomete meze de la ondoj. sur la plaĝo oni vidadis svagan punkton, tie, en la fora plaĝo. kuŝanta sur la ankoraŭ malseka sablo figuro kontempladis la ĉielon.
Visitas: 137