Gil Vicente 41. AKTO PRI MOFINA MENDES (1534)

la virgulino
Resumo:
La Monaĥo eniras kaj faras predikon plenan je citaĵoj, multaj sencensaj. Li estas sendita por prezenti la figurojn de la Akto: la Virgulinon kun siaj servistinoj Prudento, Malriĉeco, Humileco kaj Fido. Ili legas librojn kaj Maria demandas al ĉiu pri tio, kion ili legas. Ili priskribas la profetaĵojn pri la naskiĝo de Kristo. Maria diras: “Ho, se mi estus tiel benata, por vidi per miaj okuloj tian altvaloran Sinjorinon, trezoron de nia vivo, kaj kiel sklavino servi ŝin”. Gabrielo eniras kaj faras la anoncon pri la naskiĝo de la Mesio. Prudento, Malriĉeco, Humileco kaj Fido instruas kiel respondi al la Anĝelo. Poste, la kurteno fermas kaj la scenejo ŝanĝas: Paŝtistoj amuziĝas en siaj taskoj kaj inter ili Mofina Mendes. Ĝi estas mallerta. Ŝi anoncas la katastrofojn, kiuj okazis al ĉiuj bestoj, pri kiuj ŝi zorgas. Ŝi estas maldungata kaj ricevas kiel donacon poto kun olivoleo. Kaj okazas la tre ripetata rakonto de la revantino kiu intencas riĉiĝi post vendo de la olivoleon; aĉeti ovojn, vendi la ovojn, kaj tiel plu, ĝis edziniĝo. Falas la poto, disverŝiĝas la olivoleo kaj la revado finiĝas . Mofina kantante foriras. Aliaj paŝtistoj venas kaj dormas. Komencas la dua parto de la Akto pri Kristnasko, kiu montras la “kontempladon” de la Naskiĝo. La alegorioj de la Virtoj admonas ĉiujn kaj ĉion, inkluzive la fenomenojn de la naturo. Maria petas al la Fido, ke ŝi iru al la urbo kaj pere de iu bruligu la kandelon de la kredo. La Fido revenas kaj diras ke ŝi ne trovis iun por lumigi la fidon. Maria petas al la Prudento, ke ŝi iru al la popolo serĉe de la lumo por la kandelo de espero. Jozefo enmiksas sin kaj petas ke ŝi rezignu peti lumon al la popolo. Prudento diras ke ne necesas peto por lumigado, ĉar “la naskiĝonta Sinjoro estas li mem la tuta lumo”. Anĝelo kantas al la paŝtistoj por ke ili vekiĝu kaj adoru sian reĝon. Anĝeloj ludas siajn instrumentojn, la Virtoj kantas kaj la paŝtistoj dancas. Tiele, ĉiuj foriras.
 
GV136. Mofina Mendes
Por mais que a dita m’engeite,
Pastores, não me deis guerra;
Que todo o humano deleite,
Como o meu pote d’azeite,
Ha de dar comsigo em terra.
Malgraŭ tio ke fortuno malakceptis min,
Paŝtistoj, ne militu kontraŭ mi;
Ĉar ĉiu homa plezuro,
Kiel mia poto de olivoleo,
Certe falos surgrunden.

(kantas Carmen Ziege)

 GV137. Anĝelo
Recordae, pastores!
Que vos levanteis.
Naceu em terra de Judá
Hum Deos so, que vos salvará.
Que vos levanteis.
Ah pastor! Ah Pastor!
Chama todos teus parceiros,
Vereis vosso Redemptor.
Memoru, paŝtistoj!
Leviĝu tuj.
Naskiĝis en lando de Judujo
la Dio kiu savos vin.
Leviĝu tuj.
Ah, paŝtisto! Ah paŝtisto!
Alvoku viajn kamaradojn,
Vi vidos vian Redemptoron.
(kantas Jaqueson Magrani)
Visitas: 427

Gil Vicente 39. AMADIS’ DE GAŬLIO (1533)

amadis de gaŭlio
Resumo:
Amadis’ kaj liaj tri fratoj parolas pri la vivo aventurema, por akiri gloron. Amadis’ diras ke li ne batalas por gloro, sed por servi Orianan, “la suverenan belecon”. La fratoj disiĝis, serĉante grandajn heroaĵojn. Eniras la Reĝo Lisuarte, de Anglio, kun sia kortego. Heroldo anoncas ke sep  malamikaj reĝoj preparas sin por lin ataki. Iu sugestas la nomon de la Virgulo de la Maro, la perfekta kavaliro, Amadis’ de Gaŭlio, por batali kontraŭ la atakantoj. Oriana, la reĝa filino, venas kun sia honordamo kaj petas al la heroldo ke li transdonu leteron al Amadis’, por rendevuo. Amadis’ kaj Oriana renkontiĝas kaj li ĵuras eternan amon kaj servon al sia damo. Kiam Amadis’ estas for, plenumante siajn heroaĵojn, por defendi honoron de ofendita princino, venas la Nano, servisto de Amadis’, kaj li mensoge rakontas al Oriana ke la heroo servas alian damon. Oriana komence hezitas sed poste ŝi kredas kaj sendas alian leteron al Amadis’, per kiu ŝi rompas la interrilaton. En malespero, ĉar sia damo konsideras lin malfidela, Amadis’ kaŝas sin en la Ŝtonego de la Malriĉuloj kaj vivas kiel ermito. Sinjor’ Dorin’, kiu ĉeestis kiam Amadís senigis sin de siaj armiloj kaj surmetis la vestojn de asketo, raportas al Oriana pri la lojaleco de la heroo. Oriana petas al Dinamarka (Danio), virgulino de sia kortego, ke ŝi iru al Amadis’ kaj petu lian revenon. Kiam la miskompreno klariĝas, Amadis’ anoncas sian revenon al Oriana.
 GV132. Amadis’ (parolo) – Simfonia Amadis’.
 
Unua Movimento: Malĝoje, “ma non troppo”:
Oh mis angústias mayores!
Que entre dolor y dolor
Me nacen outros dolores.
Ho, miaj plej grandaj angoroj!
Ĉar inter doloro kaj doloro
Naskiĝas aliaj doloroj.
Dua Movimento: Pli malĝoje, “ma molto meno di più”:
Porque el mundo en que me daño
Nunca fue para mi mundo
Sino una mar de engaño.
Ĉar la mondo kiu damnas min
Neniam estis por mi mondo
Se ne maro de perfidoj.
Tria Movimento: Preskaŭ fuĝe, “comunque senza paura”: (*)
Oh mundo de engaño!
Ardido seas en fuego.
Ho, mondo de perfidoj,
Ardu vi meze de fajro.
(*) en la portugala, la vorto “fuga” samtempe signifas “fugo” kaj “fuĝo”.
 
(parolas Jorge Teles)

Continue lendo “Gil Vicente 39. AMADIS’ DE GAŬLIO (1533)”

Visitas: 327

apolono kaj hiakinto, 3

apolono kaj hiakinto, 3.


teofilo ordonis la liveron de ununuran porcion da manĝado ĉiutage. tamen, abunda. ke ĝi okazu tuj post la dua manĝado de la kastelanoj.

la mastrino opiniis stranga ĉi zorgemon Ĉi maŝo iĝas tro streĉata finfine li nur konsideras la librojn li eĉ ne volas partopreni en la ĉasado mi opinias ke la desegnaĵo de la tapiserio estas tro komplika kial priokupiĝi pri malliberuloj la teksaĵo de la pasinta jaro estis pli facila la pendumado sed ne montris multajn kolorojn kiam okazos la pendumado kaj la rezulto iĝis iomete senkolora.

teofilo intencis ĉeesti je la manĝa horo ĉar li certis ke la malliberuloj ne dormas. li vestis malpezan tunikon kaj enirigis sin en la sekretan labirinton de la ŝtuparo. li ne sciis pri tio, kion li trovos. Tiu malpurulo. Certe li estos la unua je la pendumado. Li estas la plej kanajla inter ĉiuj. Kial ili tiom forte bruas? Ŝajnas ke estas la horo ŝanĝi la gardostarantoj. Pro kio tiom da soldatoj? Ili direktas la glavojn al la ŝtelistoj. Unu el ili estas nuda. Ho! Tio estas perforto. Kial li eĉ ne reagas, eble li jam alkutimiĝis al tio? Malpuruloj. Mi punos ĉi soldatojn. Kial estas tro da homoj tie? Ah, estas li. Li luktas! tio ne gravas, porka besto, je la horo manĝi estas vi tiuj, kiuj estas manĝotaj. filo de putino, nur se vi antaŭe mortigos min! Mi ne sciis ke la soldatoj tion faras. Ili volas demetii de li la pantalonon. metu la glavon en la tripaĵon de ĉi pesto, ho, gejaĉo, stiru firme, jen!, filo de putino! filo de putino! Kaj la aliulo, senmova, estas la dua kiu kovras lin. nun tiu ĉi, ni agu, ne gravas ĉi saltaĉoj. ĉu vi ne ŝatis fiki niajn elzinojn en la arbaro?, stultulaĉo! Jen, li demetas la pantalonon sen ia reago! Mi malsupreniros. demetu la pantalonon ankaŭ vi, maldikulo, ni havas vergojn por ĉiuj. Ĉu eble estus pli bone ĉion spekti de ĉi tie kaj poste forpeli la soldataron? alvoku la lanculon! alvoku la lanculon! ŝajnas ke ĉi gejaĉo estas fermata, alvoku la lanculon!

unu el ili ekkuradis. la soldataro entuziasmiĝis. tiuj, kiuj ne sin ĵetas sur la nudajn malliberulojn, forte stringataj per multaj manoj, tiuj sin kaŝas kaj sin masturbas, turnante la vizaĝon por ne perdi la detalojn.

teofilo kuris sur la kradoj.

kaj poste estos ankaŭ la rataro tie supre por ronĝi la anusetojn de ĉi gejaĉaro.

kaj li atingis la sekretan pordon. li eniris en la biblioteko, vestis la mantelon sur la tuniko plena je malpuraĵoj, haste malsupreniris ĝis la kelo,

kien vi iras?, soldato?

ho! bone… ni ŝanĝas la gardostarantojn… mi pardonpetas, sed…

mi iros antaŭ vi. kaj ne bleku.

la gardopordisto teruriĝis.

silentu! malfermu la pordon!

li avancis ĝis la ĉelo el kie venis kriado kaj ridado. unu el ili rimarkis lin.

la mastro!

neniu moviĝu!

Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 3”

Visitas: 223