Tag: jorge teles

Publicado em

apolo e jacinto, 7

apolo e jacinto, 7.

assim que desceu, teófilo visitou a prisão.
Conheço este guarda. Ah!, é o lança, disfarçando o olhar para um punhado estufado de carnes comprimidas. hoje à noite, quem estará aqui no seu lugar?
nós mesmos, senhor. na primeira hora trocam os sentinelas.
virá aqui um padre. não lhe façam perguntas. ele lhes apresentará este anel, veja bem meu brasão, você o conhece, com certeza, e entrará para confessar os prisioneiros. talvez venha também o seu ajudante. você deverá seguí-los até as celas.
  e subiu rápido. luis o esperava na biblioteca.
conseguiu?
está aqui.
hm!, hm! é bem o meu tamanho. o capuz cobrirá minha cara. você quer ir?
luis não respondeu. depois de algum tempo, desceu. já estava escuro quando ele voltou, com frutos e queijo. teófilo comeu alguma coisa, postou-se junto à janela e esperou um pouco.
você quer ir?, repetiu.
não sei.
tenha coragem; segurando-o pelos ombros. nada nos acontecerá. Suas carnes são macias, ainda. Que sorriso estranho! Fugiu-lhe o brilho daquele olhar. vamos?
vamos. sou seu ajudante? com voz medrosa e escondida.
ficará calado todo o tempo. eu apenas quero conhecê-los melhor.
 Continue lendo “apolo e jacinto, 7”
Visitas: 217
Publicado em

apolono kaj hiakinto, 6

apolono kaj hiakinto, 6.

luis’ restis ĉe teofilo dum du pliaj tagoj. li ne ridetadis, ne paroladis; se li ne estis ĉe la lito, li absorbiĝis en rigardo de la detaloj de la tenilo de sia ponardo. teofilo respektis lian silenton kaj lian flankeniĝon. li rememoris la misteron de luis’, li nenion menciis pri tio, kio okazis dum la vizitado de la galerioj. teofilo vere ne reagis, ĉar sia spirito ŝajne vintrumadis ene de timema surpriziĝo. pli bone atendi. 
iu frapis ĉe la pordo. teofilo rigardis tra la trueto estas la pastro kuŝiĝu kaj ŝajnigu sin dormanta mi mem malfermos: 
jen, mi povas kisi la krucifikson. mi povas reciti ajnan preĝon. 
tio neniel rilatiĝas al la demono. Se demono ekzistas ĉi tie, estas simbola maniero paroli pri io, kion mi sentas ene de mi. Sed mi ne plu timas. ĉio trankviliĝis. Mi eltrovis ion, nun sufiĉas alkutimiĝi al ĉio. pastro, vere, mi volas diri, mi spertis strangan sonĝon en la antaŭa tago de la vipado kaj la sveno kaj tio perturbegis min. pro tio, la vipofrapoj. Malbenita vipo, ĉiu vipofrapo ne valoris la  duonon de ĉiu ŝprucado. 
kompreneble, kompreneble mi fizike pliboniĝis. 
ĝuste tio. mi kredas ke morgaŭ mi malsupreniros.
ne. li min vizitos ĉiutage por studi ĉe mi. li estas talenta. pro kio vi demandas tion? 
hans ne devas maltrankviliĝi. li ne ĝenas min, absolute. kontraŭe, li estas kvazaŭ sendito de la ĉielo, kiu kunportis al mi serenecon. ni interparoladas la tutan tempon. 
vi pravas, pastro. ŝajnas ke ili estas senditoj de la dio. 
jes ja, li estas iom petolema. estas rezulto de la aĝo. ah!, mi memoras nun, kio pri la malliberuloj? 
sed kial la popolo enmiksiĝas en tio? 
jes, eble vi pravas. ni diru ke ni povus sendi ses el ili al pendumado. 
ĉar ŝajnas al mi ke unu estas senkulpa. vere, ne nur unu, sed du. ĝuste tio. mi interparolis kun ili kaj ili mem deklaris la senkulpecon de tiuj du. 
 Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 6”
Visitas: 232
Publicado em

Gil Vicente 44. KOMEDIO PRI LA ARBARO DE LA TROMPOJ (1536)

la eskviro
Resumo:
Venas la Filozofo alkatenita al Stultulo; estas puno, ĉar li riproĉis kelkajn malklerulojn. Li anoncas la trompojn, kiujn spektos la publiko. De ĉi tie, sinsekvas kiel miksita salato, vico da  mitologiaj faktoj kaj popularaj epizodoj. Resume, oni povas diri ke tiu, kiu volas trompi, en la fino estas trompata. Eskviro, ŝajnigante ke li estas vidvino, trompas komerciston kiu intencis trompi lin. Kupido, kiu estas enamiĝinta al persa princino, trompas Apolonon kiu trompas la reĝon Telebano, patron de la princino. La Reĝo, por savi sian reĝlandon, trompas la filinon kaj forlasas ŝin en la Arbaro de la Trompoj. Kupido katenas ŝin, sed ŝi, per ruzo, igas lin liberigigi ŝin kaj li mem arestas sin en la ĉenoj. Kiam la reĝo forlasis sian reĝlandon, por konduki la princinon al la arbaro, li lasis en sia posteno la doktoron “Plej Granda Justeco de la Regno”, por ke ĉi tiu regu. La doktoro ricevas la viziton de junulino, enamiĝas al ŝi kaj ŝin sekvas. Ŝi ridindigas lin, igante ke li perdu siajn vestojn. La Princo de Grekio alvenas al la arbaro, kune kun kvin dukoj. Li tien iris ĉar Fortuno gvidis lin. Li enamiĝas al la Princino kaj Fortuno organizas la nupton.
 
Allevantaste, panadera,               Vekiĝu tuj, panistino,
Si te has de llevantar                   Vi devas tuj vekiĝi
Que un fraile dejo muerto.           Ĉar fraton mi forlasis mortintan.
No traigo vino ni pan.                   Mi kunportas nek vinon nek panon.
Apiahá, apiahá, apiahá.                Apiaha’, apiaha’, apiaha’.
 
(kantas Gerson Marchiori, Graciano Santos kaj Rubem Ferreira Jr.)

… Junulino (Vidu GV052, en la Korteganaro de Jupitero)

Enganado andais, amigo,             Vi trompas, amiko,
Comigo.                                         Pri mi.
Dias ha que vo-lo digo.                  De tagoj mi tion diras.
 
(kantas Carmen Ziege)
 
Muéstranos por Dios, Ventura,          Je Dio, montru al ni, Fortuno,
En esta sierra tan bella                      En ĉi montaro tiel bela,
Las venturas que hay en ella.            La fortunojn en ĝi ekzistantajn.
 
(kantas Carmen Ziege kaj Jorge Teles)
Visitas: 868