Tag: kanzonoj de gil vicente

Publicado em

Gil Vicente 38. PILGRIMADO DE LA PLENDANTOJ (1533)

frato palaceto
Resumo:
Eniras Frato Palaceto, kiu estas Frato nur laŭ la vestoj. Li loĝas en la palaco, li kreskigis la haron kie estis la tonsuro, li ŝatas uzi la glavon kiel la nobeloj. “Kaj mi povas fanfaroni pri tio, ke envio kaj klaĉado estas mia psalmoj de Davido, kiujn mi emas preĝi “. Li prezentas la pilgrimadon de la plendantoj, tiuj kiuj sin sentas misjuĝitaj kaj subpremataj. Kamparano estas malfeliĉa antaŭ Dio, kiu ĉiam sendas pluvon kaj sunbrilon en eraraj tagoj, detruante liajn rikoltojn. Li volas ke la filo iĝu pastro, por ke li ne multe suferu. Venas poste du junaj geamantoj. Sekve du vendistinoj, kiuj faras la pilgrimadon ĉar ulo trompis ilin, li edziĝis kun sia nevino sed ne havis la riĉecon, pri kiu li fanfaronis. Nobelo plendas pri la valoro de la reĝa pensio. Pastro estas malfeliĉa ĉar li ne ricevis sian episkopan postenon. Kamparano venas kun sia filino. Li plendas, dirante ke la monaĥoj, kiujn li servas, prenas ĉion de li produktata. Li petas al Frato Palaceto ke li instruu al la knabino agmanierojn de la kortego, por ke ŝi plibonigu sian socian nivelon. La sekvantaj estas du monaĥinoj kiuj plendas pri la rigoreco de la klostro, ĉar por paroli al parencoj, eĉ se nur virinoj, ili restas kaŝitaj, sen vidi iun. Du paŝtistinoj ne akceptas la edzojn al ili destinatajn, kaj interŝanĝas planojn por eviti la geedzecon: unu diros ke ŝi havis vizion, kiu anoncis danĝerojn, la alia diros, ke ŝi konsultis sorĉistinon kaj ŝi avertis, ke la promesata edziniĝo igos ŝin demonposedata. Frato Palaceto diras la finan vorton: “Ofendojn, kiuj ne havas kuracon, serĉu forgesi; ĉar neeblas gajni batalon kontraŭ Fortuno al tiuj, kiuj bonan Fortunon ne havas”. Li anoncas ke la Reĝino naskis kaj ĉiuj devas kanti honore de la knabo, Princo Filipo.
 
Mor Gonçalves,
Tão mal que m’encarcelastes
Nos Paços d’ElRei,
E na camara da Rainha,
Du bailava ElRei,
E con Dona Catherina,
Mor Gonçalves,
E tão mal que m’encarcelastes. 		Sinjor’ Gonçalves,
Vi malbone kaŝis min
En la palaco de la Reĝo,
Ĝuste en la ĉambro de la Reĝino,
Kie la Reĝo dancadis
Kun Sinjorino Katarina,
Sinjor’ Gonçalves,
Vi malbone kaŝis min.

(kantas Jorge Teles)

Por Maio era por Maio
Ocho dias por andar,
El Ifante Don Felipe
Nació en Evora ciudad.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como las aguas del mar.

El Ifante Don Felipe
Nació en Evora ciudad,
No nació en noche escura,
Ni tanpoco por lunar.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como las ondas del mar.

No nació en noche escura
Ni tanpoco por lunar,
Nació cuando el sol decrina
Sus rayos sobre la mar.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como las aguas del mar.

Nació cuando el sol decrina
Sus rayos sobre la mar,
En un dia de domingo,
Domingo para notar.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como las ondas del mar.

En un dia de domingo,
Domingo para notar,
Cuando las aves cantaban
Cada una su cantar.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como la tierra y la mar.

Cuando las aves cantaban
Cada una su cantar,
Cuando los árboles verdes
Sus fructos quieren pintar.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como las aguas del mar.

Cuando los árboles verdes
Sus fructos quieren pintar
Alumbró Dios á la Reina
Con su fructo natural.
Huha! huha!
Viva el Ifante, el Rey y la Reina
Como las aguas del mar.

 En Majo, estis en Majo
Je la distanco de ok taga marŝado,
La infanto Felipe
Naskiĝis en la urbo Evoro.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la akvoj de l’ mar’.

La infanto Felipe
Naskiĝis en la urbo Evoro.
Li ne naskiĝis en malluma nokto
Eĉ ne en nokto kun luno.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la ondoj de l’ mar’.

Li ne naskiĝis en malluma nokto
Eĉ ne en nokto kun luno.
Li naskiĝis kiam la suno kuŝigas
Siajn radiojn sur la maro.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la akvoj de l’ mar’.

Li naskiĝis kiam la suno kuŝigas
Siajn radiojn sur la maro.
La tago estis dimanĉo,
Dimanĉo por ke ĉiuj notu.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la ondoj de l’ mar’.

La tago estis dimanĉo,
Dimanĉo por ke ĉiuj notu.
Kiam la birdaro kantadis
Ĉiu laŭ sia kantado.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la tero kaj mar’.

Kiam la birdaro kantadis
Ĉiu laŭ sia kantado.
Kiam la verdaj arboj
Komencas farbi siajn fruktojn.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la akvoj de l’ mar’.

Kiam la verdaj arboj
Komencas farbi siajn fruktojn.
Dio lumigis la reĝinon
Per ŝia natura frukto.
Huha! huha!
Vivu la Infanto, la Reĝo kaj la Reĝino
Kiel la akvoj de l’ mar’.

(kantas Graciano Santos, Rubem Ferreira Jr kaj Kátia Santos)

Continue lendo “Gil Vicente 38. PILGRIMADO DE LA PLENDANTOJ (1533)”

Visitas: 360
Publicado em

Gil Vicente 37. FARSO NOMATA AKTO PRI LUZITANIO (1532)

luzitanio
Resumo:
La unua sceno prezentas judan familion. La Patro kaj la Filo kantas militan kanzonon kaj la Patrino respondas per kanzono pri amo. La Patro: “Se la kanzono ne parolas pri milito kun sabrofrapoj… mi ne volas aŭdi ĝin”. Venas du judoj por averti ke ili devas krei teatraĵon ĉar la korteganaro estas en la urbo kaj inter ĉiuj la princeto kiu ĵus naskiĝis, Manoel, filo de la reĝo Johano, la Tria. La prezentado estos reĝirosata de iu Gil Vicente. Licenciulo komencas la prezentadon kaj ridige priskribas la aŭtoron Gil Vicente: “Ĉi demono, teksisto de araneaĵoj, enŝoviĝas en la kronikoj kaj poemoj de la portugalaj heroaĵoj, kiujn nur Dio komprenas!” Li daŭre diras ke la verkisto enamiĝis al demona-virgulino; ŝi kondukis lin al Sibilo kaj tiu instruis al li la sekretojn de la pasinta Portugalio. Sekvas la surscenejado de la edziniĝo de Luzitanio, filino de nimfo kaj la Suno, kun la princo Portugalio, veninta el Grekio. Merkuro intencas edziĝi kun ŝi kaj venas kun la diinoj de Olimpo: Venuso, Verecinta, Februa, Juno kaj du diabloj, Dinato kaj Berzebu’, kiuj sekvas la diinojn. La diabloj prezentas impresan interaktan amuzaĵon pri La Tuta Mondo kaj Neniu. Kiam la diinoj rimarkas ke inter Luzitanio kaj Portugalio ekzistas vera amo, ili konsilas al ŝi  rifuzi Merkuron, por edziniĝi ja kun Portugalio. Ili organizas la nupton kaj kantas.
 

 

GV124. Patro kaj Filo

Ai Valença, guai Valença,
De fogo sejas queimada,
Primeiro foste de moiros
Que de christianos tomada.
Alfaleme na cabeça,
En la mano una azagaya,
Guai Valença, guai Valença,
Como estás bem assentada;
Antes que sejão tres dias
De moiros serás cercada. 		Ho, Valencio, ve al vi, Valencio,
Per fajro vi brulu,
Antaŭe vi apartenis al maŭroj
Konkerita de la kristanoj.
Araba turbano surkape
Kaj enmane la ĵetlanco,
Ve al vi, Valencio, ve al vi, Valencio,
Kiel vi firme stariĝas;
Antaŭ pasado de tri tagoj
De maŭroj vi estos sieĝata.

(kantas Geovani Dallagrana)

Donde vindes, filha,
Branca e colorida?
De lá venho, madre,
De ribas de hum rio;
Achei meus amores
N’hum rosal florido.
Florido, enha filha,
Branca e colorida. Donde vindes, filha,
Branca e colorida?
De lá venho, madre,
De ribas de hum alto,
Achei meus amores
N’hum rosal granado.
Granado, enha filha,
branca e colorida.		 El kie vi venas, filino,
Blanka kaj gracia?
El tie mi venas, panjo,
El la bordo de rivero;
Mi trovis mian amaton
En floroplena rozujaro.
Floroplena, ho filino,
Blanka kaj gracia. El kie vi venas, filino,
Blanka kaj gracia?
El tie mi venas, panjo,
El la bordo de altaĵo
Mi trovis mian amaton
En semoplena rozujaro.
Semoplena, ho filino,
Blanka kaj gracia.

(kantas Carmen Ziege kaj Kátia Santos)

Este he Maio, o Maio he este,
Este he o Maio e florece,
Este he Maio das rosas,
Este he Maio das fermosas. Este he Maio e florece,
Este he Maio das flores,
Este he Maio dos amores,
Este he Maio e florece.		 Ĉi tiu estas majo, majo estas ĉi tiu,
Ĉi tiu estas majo kaj ĝi floras,
Ĉi tiu estas majo de la rozoj,
Ĉi tiu estas majo de la belulinoj. Ĉi tiu estas majo kaj ĝi floras,
Ĉi tiu estas majo de la floroj,
Ĉi tiu estas majo de la amoroj,
Ĉi tiu estas majo kaj ĝi floras.

(kantas João Batista Carneiro)

Luz amores de la niña
Que tan linduz ujuz ha,
Que tan linduz ujuz ha,
Ay, Diuz quien luz habrá,
Ay Diuz quien luz habra! Tiene luz ujuz de azor,
Hermuzuz como la flor:
Quien luz serviere de amor
No sé como vivirá,
Que tan linduz ujuz ha,
Ay, Diuz quien luz servirá,
Ay Diuz quien luz habrá!

Suz ujuz son naturalez
De las águias realez,
Luz vivuz hacen mortalez,
Luz muertuz suspiran allá,
Que tan linduz ujuz ha,
Ay, Diuz quien luz servirá,
Ay Diuz quien luz habrá!

 Pri la amoj de la knabino
Kiu “havath” tiajn belajn okulojn,
Kiu “havath” tiajn belajn okulojn.
Kiu “havath” tiajn belajn okulojn.
Ho, Dio, kiu “havath” egalajn? Ŝi “havath” bluajn okulojn,
Graciajn kiel la floroj.
Tiu, kiu “enamiĝoth” al ili,
Mi ne “sciath kiel” li “vivoth”.
Ŝi “havath” tiajn belajn okulojn,
Ho Dio, kiu “enamiĝoth” al ilin?
Ho Dio, kiu “havoth” ilin?

Ŝiaj okuloj “havath” la belecon
De la reĝaj agloj.
Al la vivantoj, ili “mortigath”,
Kaj la mortintoj de malproksime “thuspirath”.
Ŝi “havath” tiajn belajn okulojn,
Ho Dio, kiu “enamiĝoth” al ili?
Ho Dio, kiu “havoth” ilin? (*)

(*) Gil Vicente skribas laŭ la lispa misprononco de la rolulo: “th” anstataŭ “s”.

(kantas Carmen Ziege)
La bela mal maridada
Mal gozo viste de ti. 		   La belulino malbone edziniĝinta
Mi vidas ke ŝi tre enuiĝas.

(kantas Jorge Teles)

Vanse mis amores, madre,
Luengas tierras van morar,
Yo no los puedo olvidar.
Quien me los hará tornar,
Quien me los hará tornar? Yo soñara, madre, un sueño
Que me dió nel corazon,
Que se iban los mis amores
Á las islas de la mar,
(Allá se van a morar,)
Yo no los puedo olvidar.
Quien me los hará tornar,
Quien me los hará tornar?

Yo soñara, madre, un sueño,
Que me dió nel corazon,
Que se iban los mis amores
Á las tierras de Aragón:
Allá se van a morar,
Yo no los puedo olvidar.
Quien me los hará tornar,
Quien me los hará tornar?

 Mia amato foriras, panjo,
Li loĝos en malproksima lando.
Mi ne sukcesas forgesi lin.
Kiu revenigos lin al mi?
Kiu revenigos lin al mi? Mi sonĝis, panjo, sonĝon,
Kiu tuŝis mian koron.
Ke mia amato foriras
Al la insuloj en la maro.
Kaj tie li loĝos.
Mi ne sukcesas forgesi lin.
Kiu revenigos lin al mi?
Kiu revenigos lin al mi?

Mi sonĝis, panjo, sonĝon,
Kiu tuŝis mian koron.
Ke mia amato foriras
Al la lando de Aragono.
Kaj tie li loĝos.
Mi ne sukcesas forgesi lin.
Kiu revenigos lin al mi?
Kiu revenigos lin al mi?

(kantas Kátia Santos)

Visitas: 258
Publicado em

Gil Vicente 36. TRIUMFO DE LA VINTRO (1529)

la vintro
Resumo:
La aŭtoro mem sin prezentas kiel Prologo. Li lamentas pri tio, ke la antikva ĝojo ne plu ekzistas en Portugalio. Ne plu estas la popolaraj festoj, kun siaj dancoj kaj kantoj kaj la popolo estadas malkontenta. Venas poste la Vintro, sovaĝulo, kaj ĝi anoncas siajn agojn. Por montri sian fortokapablon, li prezentas sian unuan triumfon, nome, kovri la monton per neĝo. “Mi estas pordisto de la ventoj, paŝtisto de la tempestoj…” Venas Paŝtisto kiu sakras kontraŭ la malvarmo kaj laŭdas la Someron. Li diskutas kun la Vintro kaj unu alvokas plagojn kontraŭ la alia. Alia Paŝtisto venas kaj diras ke li ne havas vestojn antaŭ la malvarmo ĉar dum la somero li elspezis sian tutan monon kun floroj kaj donacoj por sia amindumantino. Venas Maljunulino: ŝi ricevis defion de la junulo al kiu ŝi enamiĝis, ke ŝi trairu la tutan monton senŝue; poste li ricevos ŝin. La Vintro foririgas ĉiujn, por ke li montru sian duan triumfon: terura kaj realisma tempesto surmare. Dum la tempesto unu el la maristoj ekpreĝadas: “Ho, Virgulino Sinjorino de la Lumo! Ho, Sankta Georgo! Ho, Sankta Nikolao!” Sed la ŝipostiristo diras: “Prizorgu nun la ŝipon kaj forlasu la sanktulojn!” Poste tri Sirenoj kantas konsoligan kanzonon pri la espero. La Vintro kondukas la Sirenojn ĝis la gereĝoj kaj ili kantas romancon kiu laŭdadas Portugalion kaj ĝiajn reĝojn. La Somero forpelas la Vintron. Li priskribas sian novan scenejon: venu la floroj, kantu la birdaro. Li alvokas la Monton de Sintra, por ke ĝi ĝuu la novajn bonaĵojn. Paro da nenobelaj homoj plendas pro la varmo, li estas forĝisto kaj ŝi panistino. Venas kelkaj gejunuloj; ili kunportas al la gereĝoj la nemortemajn ĝardenojn. Ĉiuj kantas honore al la Somero kaj al la naskiĝinta bebo, filino de reĝo Johano la Tria kaj reĝino Katarina.
 
Terra frida d’eismelo,
No me negueis mi consuelo. 		   Ho, malvarma lando de “eismelo” (*)
Ne neu al mi la konsolon.

(*) nekonata vorto.

(kantas Giovanni Dallagrana)
No penedo João Preto
E no penedo.
Quaes forão os perros
Que matárão os lobos,
Que comêrão as cabras,
Que roêrão o bacello
Que posera João Preto
No penedo? 		Sur la ŝtonego, Nigra Johano,
Ja, sur la ŝtonego.
Kiuj estas la hundoj
Kiuj mortigis la lupojn,
Kiuj manĝis la kaprinojn,
Kiuj ronĝis la vinberburĝonojn,
Kiujn la Nigra Johano metis
Sur la ŝtonego.

(kantas Rubem Ferreira Jr)

Quien maora ca mi sayo,
Cuitado,
Quien maora ca mi sayo. El mozo y la moza
Van en romería:
Tómales la noche
Naquella montina:
Cuitado,
Quien maora ca mi sayo.Tómales la noche
Naquella montina,
La moza cantaba,
El mozo dexia:
Cuitado,
Quien maora ca mi sayo. 		Ho, en malbona horo mi venas,
Atentu,
Ho, en malbona horo mi venas. Junulo kaj junulino
Iras en pilgrimado:
La nokto surprizas ilin
Sur tiu monteto:
Atentu,
Ho, en malbona horo mi venas.La nokto surprizas ilin
Sur tiu monteto,
La junulino kantadis
La junulo diradis:
Atentu,
Ho, en malbona horo mi venas.

(kantas Graciano Santos) 

Por do pasaré la sierra,
Gentil serrana morena? Tu ru ru ru rá: quien la pasará?
Tu ru ru ru ru: no la pases tú.
Tu ru ru ru ré: yo la pasaré.
Di, serrana, por tu fe
Si naciste en esta tierra,
Por do pasaré la sierra,
Gentil serrana morena?Ti ri ri ri ri: queda tú aqui.
Tu ru ru ru ru: qué me quieres tú?
To ro ro ro ro: que yo sola estó.
Serrana, no puedo no,
Que otro amor me da guerra.
Como pasaré la sierra,
Gentil serrana morena?		 Kiel mi transpasos la monton,
Ho, ĝentila bruna montanino? Tu ru ru ru ra, kiu transpasos ĝin?
Tu ru ru ru ru, ne transpasu vi.
Tu ru ru ru re, mi transpasos ja.
Diru montanino, je via fido,
Se vi naskiĝis en ĉi lando
Kiel mi transpasos la monton,
Ho, ĝentila bruna montanino.Tu ru ru ru ri, restu vi ĉe mi.
Tu ru ru ru ru, kion volas vi?
Tu ru ru ru ro, sola vivas mi.
Montanino, mi ne rajtas,
Alia amatino militas kontraŭ mi.
Kiel mi transpasos la monton,
Ho, ĝentila bruna montanino.

(kantas João Batista Carneiro kaj Carmen Ziege)

Assi andando, amor andando,
Assi andando m’ora irei. 		Tiamaniere marŝante, amato, ja marŝante,
Tiamaniere marŝante nun mi iras.
(kantas Kátia Santos)
Polo canaval da neve
Não h’a hi amor que me leve. 		   Al la kanejo neĝoplena
Neniu amato kondukas min.
(kantas Carmen Ziege) 
Por mas que la vida pene,
No se pierda el esperanza,
Porque la desconfianza
Sola la muerte la tiene.
Si fortuna dolorida
Tuviera quien bien la sienta,
Sentirá que toda afrenta
Se remedia con la vida.
Y pues doble gloria tiene
Despues del mal la bonanza,
No se pierda el esperanza
En quanto muerte no viene.
Ha a a – ha a a – ha a a. 		Eĉ se la vivo estas penoplena,
Ne perdiĝu la espero,
Ĉar la malfido,
Nur la morto ĝin havas.
Se doloriga fortuno
Venas al iu kiu forte sentas ĝin,
Oni sentu ke ĉiu defio
Estas kuracata de la vivo.
Kaj duoblan gloron havas
La bono kiu sekvas la malbonon.
Ne perdiĝu la espero
Dum la morto ne venas.
Ha a a – ha a a – ha a a.
(kantas Carmen Ziege kaj Kátia Santos)
Deus do ceu e Rei do mundo,
Por sempre sejas louvado,
Que mostraste tais grandezas
Em tudo que tens criado.
Fizeste reinos distintos
E cada um no seu grado,
Deste-lhes mui justos reis,
Cada rei no seu reinado.
Também deste a Portugal,
De mouros sendo ocupado,
O rei dom Afonso Henriques,
Que antes o tinha ganhado.
Este santo cavaleiro
De teu poder ajudado,
Venceu a cinco reis mouros
Juntos em campo apraçado.
Tu cinco chagas lhe deste
Em paga do seu cuidado.
Que as deixasse por armas
Ao seu reino assinalado.
Recorda-te, Portugal,
Quanto Deus te tem honrado;
Pois deu-te as terras do sol
Por comércio a teu mandado;
E os jardins de toda a terra
Tu tens bem assenhoreado:
Os pomares do Oriente
Dão-te seu fruto apreciado.
Seus paraísos terreais
Fechaste com teu cadeado.
Louva ao que te deu a chave
Do melhor que tem criado;
Todas as ilhas ignotas
Só a ti tem revelado.
De quinze Reis que tiveste,
Nenhum te tem despresado,
Mas de melhor em melhor
Têm-te acrescentado;
Tuas Rainhas passadas
Santas têm acabado.
Se a Deus deste louvores
Por quantos bens te tem dado,
Dá-lhe graças novamente,
Pois de novo te há olhado.
Deu-te o Rei Dom João,
Terceiro deste ditado;
E da rainha preciosa,
Porque sejas mais ligado,
Duas filhas primeiramente
Tudo por Deus ordenado;
Como quem sabe o bom,
Assim te tem orquestrado,
Bem sabes, Reino ditoso,
As Infantes que te ha dado,
Umas para Imperatrizes,
Rainhas que tens criado.
Outros Reis da Cristandade
De tua estirpe têm manado,
E também Imperadores
Procedem de teu costado,
Teu príncipe natural
Deus por ti o tem guardado,
E nascerá em tuas mãos
Quando o tempo for chegado. 		Dio de la ĉielo kaj reĝo de la mondo
Estu vi porĉiame laŭdata.
Ĉar vi elmontris vian potencon
Per ĉio de vi kreata.
Vi kreis malsimilajn reĝlandojn,
Kaj ĉiu laŭ sia maniero.
Al ĉiuj vi proponis justajn reĝojn,
Ĉiu en sia reĝlando.
Vi ankaŭ proponis al Portugalio,
De la maŭroj okupita,
La reĝon Afonso Henriques
Kiu antaŭe ricevis ĝin.
Ĉi sankta kavaliro
Helpe de via povo
Venkis kvin maŭrajn reĝojn
Kuniĝintaj en milita kamparo.
Vi donacis al li la kvin sanktajn sangajn vundojn
Kiel pago pro lia granda zorgo,
Por ke li surskribu ĝin sur la blazono
De lia konkerita reĝlando.
Vi, Portugalio, memoru,
Pri ĉio al vi donacata de Dio,
Ĉar li donis al vi la landojn de l’ suno
Por ke vi faru en ĝi komerco.
Kaj la ĝardenojn de la tuta tero
Vi bone ekposedadas.
La orientaj fruktoĝardenoj
Donas al vi ŝatatajn fruktojn.
Viajn terajn paradizojn
Vi fermas per viaj ŝlosiloj
Laŭdu tiun, kiu donacis al vi la ŝlosilojn
De la plej bona de li kreata.
Ĉiujn nekonatajn insulojn
Nur al vi li riveladas.
Inter viaj dek kvin reĝoj
Neniu malestimis vin.
Kontraŭe, de plejbonaĵo al plejbonaĵo,
Li ankoraŭ pli donacas al vi.
Viaj praaj reĝinoj
Fine iĝas sanktulinoj.
Se vi jam laŭdis Dion,
Pro ĉio de li donacata,
Danku denove al li,
Ĉar denove li vin rigardas.
Li donis al vi la reĝon Johano,
La tria de ĉi nomo.
Kaj de la altmerita reĝino,
Por ke vi al ŝi estu ligata,
Unue, du filinojn,
Laŭ la ordono de Dio.
Laŭ tiu, kiu konas la bonon,
Tiamaniere Dio ordigas vin.
Ho, feliĉa reĝlando, vi bones scias
Pri la ricevitaj infantinoj.
Kelkaj iĝas imperiestrinoj
Kaj kelkaj reĝinoj de vi kreataj.
Aliaj reĝoj de la kristanaro
Fontas el via genealogio.
Kaj eĉ imperiestroj
Devenas de via lumbo.
Kaj via natura princo
Dio ankoraŭ kaŝas lin.
Li naskiĝos en viaj manoj,
Kiam venos la ĝusta tempo.
(kantas Jorge Teles, Gerson Marchiori, João Batista Carneiro, Carmen Ziege, John Théo, Jáqueson Magrani, Rubem Ferreira Jr, Kátia Santos, Giovani Dallagrana kaj Graciano Santos) 
Del rosal vengo, mi madre,
Vengo del rosale. Á riberas daquel vado
Viera estar rosal granado.
Vengo del rosale.Á riberas daquel rio
Viera estar rosal florido,
Vengo del rosale.

Viera estar rosal florido,
Cogí rosas con sospiro.
Vengo del rosale.

Del rosal vengo, mi madre,
Vengo del rosale.

 El la rozujaro mi venas, panjo,
Mi venas el la rozujaro, Ĉe la bordo de la vadejo
Mi vidis rozujon semoplenan.
Mi venas el la rozujaro.Ĉe la bordo de la rivero
Mi vidis rozujon floroplenan.
Mi venas el la rozujaro.

Mi vidis rozujon floroplenan.
Suspirante mi plukis rozojn.
Mi venas el la rozujaro.

El la rozujaro mi venas, panjo,
Mi venas el la rozujaro.
(kantas Jorge Teles) 
 
Quem diz que não he este
San João o verde? 		   Kiu diras ke ne estas tiu,
Sankta Johano, la Verdulo? (*)

(*) Sankta Johano, la Verdulo, estis la nomo de la Sanktulo, ĉe la komenco de la somero.

(kantas Jáqueson Magrani)
 
… Sintranoj kaj la Princo (V.GV108, en la teatraĵo La Ŝipo de la Amoj)
Vento bueno nos ha de levar,
Garrido he o vendaval. 		   Bona vento kunportos nin,
Belega estas la uragano.
Visitas: 287