Ĉasadoj de Peĉjo
Ĉapitroj 1 kaj 2
Tradukis Jorge Teles
- Ja, estas la jaguaro!
Inter la loĝantoj de la bieneto de Sinjorino Benta, tiu kiu plej ŝatis marŝi tra la ĉirkaŭajoj de la domo estis la markizo de Vostuleto. Li konis ĉiujn arbarojn, inkluzive la bambuejon, tre densan arbustaron, kaj tie Sinjorino Benta ne permesis ke la geknabojn promenu. Iun tagon, kiam Vostuleto riskis tien eniri serĉe de fungoj, kiuj kreskas sur la putraj trunkoj, ŝajnas, ke la aferoj ne okazis tre trankvile, ĉar li duonflugante revenis.
– Kio okazis? – demandis Peĉjo, kiam li vidis ke la porkido tremante venas kaj kun plentima rigardo. – Ŝajnas ke vi estas la markizo, kiu vidis jaguaron…
– Mi ne vidis, sed mi preskaŭ vidis! – respondis Vostuleto, malfacile spirante. – Mi aŭdis strangan miaŭon kaj trovis eĉ pli strangajn spurojn. Mi ne konas jaguaron, kiu laŭ onidiro estas kato granda kiel bovido. Nu, la miaŭo, kiun mi aŭdis, estis de kato, sed multe pli forta, kaj la spuroj ankaŭ estis de kato, sed multe pli grandaj. Do, estis jaguaro.
Peĉjo pripensis la kazon kaj opiniis, ke povus esti vere. Li kuris serĉe de Nazulino. Continue lendo “Monteiro Lobato en Esperanto – 03”