apolono kaj hiakinto, 19

apolono kaj hiakinto , 19.

kion? kion vi diris?
ne venis tuja respondo. nur la spirado kiu akceliĝis, la korpo kiu moliĝis, la plorsingulto, kiu ekmalfermadis sian vojon, perfortante la kuraĝon de teofilo. li sentis sin maltrankvile, nervoze, angore luktanta kontraŭ iu nevidebla insekto je profunda kaj mortiga pikilo.
mi ne scias. mi ne scias, alio. ĉio konfuziĝis… mi ne scias tion, kio okazas. mi… mi ne volas penti. mi ne volas plu plori. mi ne komprenas tion, kion mi sentas.
ni foriru el ĉi tie. ankaŭ mi timas. alio moviĝis.
alio! ne forlasu min. mi bezonas vin. mia korpo tremas, mia koro skuiĝas, mi sentas la minacon de sekvado da hororoj, sed mi rezistas. mi volas rezisti. mi bezonas.
subite li eksidis sur la lito kaj violente tenis alion je la ŝultroj. alio ektimiĝis, provis karesi liajn manojn…
mi ne pentos. mi ne pentos! mi bezonas alkutimiĝi, mi bezonas kompreni tion, tio okazas! okazas!
kiam teofilo rimarkis ke la okuloj de alio montras perturbon, ke ĝia lumo agonias, li sentis ke io krevas interne de li.
mi pardonpetas, alio. ankaŭ vi suferas. pardonon.
mi ne scias tion, kiel vi komprenos tion de mi dirota. sed mi diras. mi ne sentas min bone, mi sentas iun premadon. sed mi estas feliĉa.
alio, mi bezonas vin. vi disponigis al mi grandegan konkeron.
alio klopodis por ne rideti. ne sukcesis. la rideto venis, kvazaŭ birdo kiu sidiĝas sur liaj lipoj, por pepi la kanzonon pri la feliĉo de tiuj lastaj tri noktoj.
mi volas ke vi bone komprenu min. ne estas konkero de via persono. ne vin mi konkeris. mi konkeris mian propran malkuraĝon! estas mia malkuraĝo, tio kion mi dresis, arestis kaj detruis. mi ne plu volas timi. tio estas venko, ja, ĉu vi komprenas?
alio rigardis malsupren.
mi ne plu timos. nun ĉio sin montras konfuza sed poste, mi opinias ke ĉio normaliĝos. mi pensas ke mi scias, pro kio, ĉio estas tiom konfuza.
alio levis la okulojn. teófilo ekrigardis lin, plena je senkonsolo. la lipoj de alio reeksplodigis la balonon:
Visitas: 292

apolono kaj hiakinto, 18

apolono kaj hiakinto, 18.

liaj movoj estis malrapidaj. teofilo kuŝis surdorse, ne movante eĉ fingron. li tute sin donis. la manoj estis dolĉaj, velurecaj, ŝajnis mildaj algoj kiuj frotetadis la bruston de teofilo kaj tremigis lian tutan korpon. li fermis la okulojn. ĉiuj butonoj estis malbutonitaj. alio tiris unu manikon, tenis teofilon je unu mano kaj tiris la dekstran parton. li enmetis la manon sub la dorson de teofilo, levis lin kaj tiris la ceteron de la ĉemizo. la korpo de teofilo restis senmova. malrapida spirado. langvora. la manoj tuŝadis la bukon, premis la karnon, kiu volis liberecon, revenis al la buko, dezonigis lin, enmetiĝis ĝis la renoj kaj ekmalsuprenigis la pantalonon. la drako aflikte saltis, kvazaŭ ĝi intencus alten flugi, sed tuj alkroĉiĝis al la rigida kaj vila ventro de teofilo. femurojn, genuojn, krurojn, piedojn. la vesto falis. ankaŭ alio kuŝiĝis, sur sia dorso, kaj ambaŭ sin donis la manojn. teofilo turniĝis kaj kovris la korpon de alio per sia korpo. enmetis siajn manojn inter ambaŭ, kaj malbutonis la vestojn, malrapide nudigis lin, delasante sian tutan pezon sur alio. kurento portadis varmon de unu al alia, la sango ŝajnis ununura, eskapadis de unu kaj eniradis en la alian, tra la poroj, tra la buŝo, tra la manplatoj, tra la brusto, tra la intertuŝetantaj cicoj, tra la premiĝantaj ventroj, tra la fortaj femuroj, el fero, kiuj stringadis. la drakoj barakte luktadis, premadis, vundadis sin, kuniĝadis kaj disiĝadis senespere, anksie kaj angore ili serĉadis pozicion por eterna ripozo kiel ene de kiso aŭ brakumo, sed vane; ili fine forpeliĝis, malakceptiĝis; puŝis sin, vundis sin.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 18”
Visitas: 227

apolono kaj hiakinto, 17

apolono kaj hiacinto, 17.

kiam teofilo malfermis la okulojn, brila lumo blindas lin. la fenestro estis malfermita. ne plu pluvis. li serĉis alion. tiu sidas ĉe la tablo. li alproksimiĝis, volvita de la kovrilo.
vi eliris el la lito…
alio ridetis. mi ne estis dormema.
teofilo metis la manon ene de la litkovrilon, karesis la vilojn de la brusto de alio.
subite, la pluvo ĉesis.
ni povas promenadi ie ajn.
alio, ĉu vi scias?… neniam… tio okazis al mi.
ne, ne… mi ne sciis. mi ĉiam pensis… ke la sinjoroj…
ni ĉiuj estas gejaĉoj, ĉu ne?
mi ne volis diri tion, mi ne ŝatas ĉi vorton.
pardonon. mi ankaŭ ne ŝatas. estas nigra ŝafo, kiu eskapis.
ah! kaj alio ridetis.
kial vi ridetas?
vi parolis pri nigra ŝafo, kiam vi estis ebria.
teofilo ridetis. brakumis lin. kisis lin ĉe la frunto.
mi sentas strangan malĝojon… mi ne komprenas. fakte, mi estas tre ektimigita pro tio, kio okazis…
alio nenion diris.
miaj vestoj estas sekaj. mi petos la veston, kiun mi mendis por vi.
li vestis sin. mi iros malsupren kaj alportos vian veston. ni foriros por promeni ie. marŝante. mi duonmortas pro malsato. li malsupreniris.
alio volvis sin iomete pli. li ne sciis tion, kiu estas tiu sensaco, Eble ia averto de malproksime, mi ne scias tion, kio estas. li iris ĉe la fenestro kaj forgesis sin tie, perdita en la mezo de la helblua pejzaĝo. teofilo revenis.
vestu vin.
alio nudiĝis. kiam li suprenrigardis, li trovis la okulojn de teofilo. li mallevis la kapon.
kio okazas?
mi ne scias.
ĉu vi sentas sin ĝenata?
ne, ne… mi pensas… mi pensas ke jes. mi ne scias la kialon.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto, 17”
Visitas: 210