apolono kaj hiakinto, 7.
teofilo malsupreniris kaj vizitis la malliberejon.
Mi konas ĉi gardiston. Ah!, estas la lanculo, ŝajnigante ke li ne rigardas ŝveliĝintan kvanton da kunpremitaj karnoj. ĉinokte, kiu estos ĉi tie en via posteno?
ni mem, sinjoro. je la unua horo okazos la interŝanĝo de la gardostarantoj.
ĉi tien venos pastro. ne faru demandojn. li prezentos ĉi tiun ringon, bone vidu mian blazonon, certe vi konas ĝin, kaj li venos por preni la konfeson de la malliberuloj. eble ankaŭ venos lia helpanto. vi devos sekvi ilin ĝis la ĉeloj.
kaj rapide foriris. luis’ atendadis en la biblioteko.
ĉu vi prenis ĝin?
estas ĉi tie.
hm!, hm! vere laŭ mia mezuro. la kapuĉo kaŝos mian vizaĝon. ĉu vi volas iri?
luis’ ne respondis. post iom da tempo, li malsupreniris. jam estis mallume, kiam li revenis kun fruktoj kaj fromaĝo. teofilo manĝis ion, stariĝis ĉe la fenestro kaj atendis iom.
ĉu vi volas iri? li ripetis.
mi ne scias.
estu kuraĝa; tenante lin je la ŝultroj. nenio okazos al ni. Liaj karnoj ankoraŭ estas dolĉaj. Kia stranga rideto! Eskapis de li la brilo de la rigardo. ĉu ni iru?
jes. ĉu mi estas via helpanto?, do. kun voĉo timema kaj malkuraĝa.
vi silentos la tutan tempon. mi nur volas koni ilin pli bone.
Continue lendo “apolono kaj hiakinto. 7”
Continue lendo “apolono kaj hiakinto. 7”
Visitas: 284